Όπως θα γνωρίζετε καλά φίλες και φίλοι του S.N.A.F.U. ο ανταποκριτής σας τυγχάνει μέγας φίλος των περιοδικών. Και όχι μόνο των περιοδικών του χώρου. Από πολύ μικρός είχα ένα βίτσιο με το τυπωμένο χαρτί και παρά το ότι μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι βλάπτει σοβαρά το περιβάλλον, η χαρά μου κάθε φορά που πιάνω ένα περιοδικό είναι τεράστια. Το ίδιο ισχύει σε μικρότερη έκταση και με μια εφημερίδα ή ένα βιβλίο, αλλά αυτό έχει να κάνει και με το συνολικώτερο βίτσιο με το διάβασμα. Το περιοδικό όμως είναι κάτι διαφορετικό. Το χρώμα πάνω στο χαρτί, το κολλάζ διαφορετικών απόψεων από διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές εικονογραφήσεις, οι διαφημίσεις -και δη αυτές των αμερικάνικων περιοδικών- τα νεάκια σκορπισμένα σε διάφορες σελίδες με μικρές γραμματοσειρές, οι βινιέτες του art director και ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες μου δίνουν μια ικανοποίηση πέρα από κάθε περιγραφή.
Είναι ακόμα και ο χαρακτήρας του εφήμερου, της προσπάθειας για ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα 100 σελίδων κάθε μήνα (ή 64 κάθε εβδομάδα) που θα ζήσει στα περίπτερα για μερικές ημέρες και μετά θα εξαφανιστεί και θα γίνει χαρτοπολτός για να επιστρέψει με μια νέα μορφή και με ένα νέο περιεχόμενο. Και είναι και το ξεφύλισμα στο χώρο του καθενός, το ακούμπισμα στο τραπέζι ή σε στοίβες δίπλα στο κρεββάτι ή σε σειρές σε κάποια ράφια. Είναι η ανάμνηση για κάτι που είχες διαβάσει πριν από μήνες και που το θυμάσαι τώρα, ανατρέχεις στο περιοδικό για να το βρεις, ξαναδιαβάζοντας στη διαδρομή και κάτι άλλο που τώρα δείχνει πιο ενδιαφέρον από τότε. Και είναι και η μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού, του μελανιού ρουφιέται αλλιώς από το πορώδες χαρτί και αλλιώς από το γυαλιστερό. Και το hype, η διάθεση των περιοδικατζήδων να πείσουν ότι αυτό που κάνουν είναι σημαντικό για τον τρόπο ζωής μας.
Αυτό το hype, είναι που έκανε τον ανταποκριτή σας να γουστάρει τρελλά το Wired. Το πόνημα μιας παρέας καλιφορνέζων που εδώ και πέντε χρόνια, αποτελεί τη φωνή μιας κουλτούρας που γεννιέται και μιας τεράστιας ομάδας ανθρώπων που ψάχνει να βρει τί σημαίνουν όλα αυτά. Υποκινούμενοι άλλοτε από πραγματικό ενδιαφέρον, άλλοτε από άγχος μήπως και μείνουν πίσω και άλλοτε από ανασφάλεια μήπως χαρακτηριστούν out, εκατοντάδες χιλιάδες κάθε μήνα, αγοράζουν το Wired και το κυκλοφορούν ξεφυλλίζοντάς το. Ενίοτε μάλιστα, κάποιο το διαβάζουν κιόλας. Και όπως φαίνεται, το εγχείρημα πέτυχε, καθώς το περιοδικό κατάφερε μέσα σε πέντε μόλις χρόνια, να πάρει το βραβείο του καλύτερου περιοδικού στις ΗΠΑ -μια βράβευση που κάτι σημαίνει, αν σκεφτεί κανείς ότι στη χώρα αυτή, κυκλοφορούν χιλιάδες τίτλοι, πολλοί με ιστορία δεκαετιών.
Οι αλλαγές στον τρόπο παρουσιάσεως της ύλης, τα φλούο χρώματα, τα προβοκατόρικα θέματα στο εξώφυλλο, οι συνεντεύξεις των δεκαπέντε σελίδων, οι αρχές του τύπου "Αναγέννηση v2.0", "Νέα νοοτροπία για ένα νέο μέσο" και "Κάθε αλλαγή είναι καλή", οι διαφημίσεις που σχεδιάζονται αποκλειστικά για το περιοδικό ώστε να ενσωματώνονται στην άποψη και στην αισθητική του, και η ευκολία με την οποία λέγονται μεγάλες (και πιθανότατα λανθασμένες) κουβέντες, δίνουν στο Wired μια μοναδικότητα που ο κόσμος είχε να δει πολλά χρόνια. Και πέρα από τη μοναδικότητα αυτή, υποφώσκει η ευφυία κάποιων να αντιληφθούν ότι κάτι που γεννιέται -όπως η κοινωνία των δικτύων- χρειάζεται τη δική της φωνή, η οποία πρέπει να είναι τόσο διαφορετική, όσο και το ίδιο το νέο πράγμα που ξημερώνει.
Όλα αυτά καλά φίλες και φίλοι. Με τη διαφορά ότι αν κάποιος θέλει να ξέρει τί γίνεται στο Δίκτυο, δε θα αγοράσει το Wired. Θα αγοράσει το Red Herring ή το Boardwatch. Και αυτό είναι μια λεπτομέρεια που όσο περνάει ο καιρός, αρχίζει να διαφαίνεται. Βλέπετε, το Wired με την έπαρσή του και τη διάθεσή του για υπερβολή και για μεγάλες κουβέντες, κατάφερε μεν να πείσει κάποιους ότι είναι "το έντυπο της νέας εποχής", έπεισε όμως ακόμα περισσότερους για το ότι είναι "το έντυπο για εκείνους που θέλουν να θεωρούν εαυτούς, ανθρώπους της νέας εποχής". Ήτοι, το έντυπο για τους δήθεν. Και με αυτό δε θέλω ναπω ότι το Wired δεν πιάνει θέματα και πρόσωπα άξια λόγου ή ότι αυτά που πιάνει δεν τα πιάνει καλά. Θέλω όμως να πως ότι δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει αυτό που λέμε "κύρος". Και αυτό συνήθως είναι που δίνει διάρκεια σε ένα περιοδικό, εκτός αν το αντικείμενό του είναι τέτοιο που έχι διάρκεια από μόνο του -περίπτωση Playboy πχ.
Κάθε τί νέο, χρειάζεται και τη φωνή που θα το εκφράσει, που θα το βγάλει έξω, που θα δώσει το βήμα σε εκείνους που ασχολούνται να πουν και να ακούσουν, και να ενημερωθούν και να διασκεδάσουν και να προβληματιστούν. Το Wired, ως κάποιο σημείο το κατάφερε, φέρνοντας μάλιστα και ένα διαφορετικό ήθος αλλά και ύφος. Ξεκίνησε όντως σα μια νέα νοοτροπία για ένα νέο μέσο, δίνοντας στο κοινό του μέσου αυτού, την αίσθηση της διαφοροποίησης και της ιδιαιτερότητας και την (ακόμα πιο) πολύτιμη αίσθηση του "χώρου" που σε καταλαβαίνει και που οι άνθρωποι εκεί μιλούν τη γλώσσα σου. Στη διαδρομή όμως, φάνηκε ο lifestyle προσανατολισμός του (κάτι που οι περισσότεροι είχαν καταλάβει από πολύ νωρίς) καθώς και οι ελλείψεις του. Και οι ελλείψεις αυτές περισσότερο είναι κάτι που περισσότερο το νοιώθεις, παρά μπορείς να το καταδείξεις και να το απομονώσεις.
Είναι ενδιαφέρον πάντως, ότι με τον ίδιο τρόπο, αντιμετωπίζει και η ίδια η κοινότητα το Wired. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που ζουν το Δίκτυο και αγοράζουν το Wired για να το διαβάσουν και να το πάρουν στα σοβαρά. Οι τέχηδες θα προτιμήσουν το Boardwatch (http://www.boardwatch.com/), οι μαρκετάδες το Red Herring (http://www.redherring.com/) ή τη San Jose Mercury News (http://www.sjmercury.com/), στο Δίκτυο ή στο χαρτί και οι του lifestyle, τα αντίστοιχα περιοδικά. Δεν είναι τυχαίο ότι όλη η αγορά μιλάει εσχάτως για την αποτυχία του Wired, για την (ουσιαστική) αποπομπή των Rossetto και Metcalfe από το πηδάλιο του πλοίου, για τις αποτυχημένες προσπάθειες να μπει η εταιρία στο Χρηματιστήριο της Wall Street και για το ενδεχόμενο πωλήσεως των sites της εταιρίας σε τρίτους. Οι καιροί αλλάζουν και ενδέχεται ένα από τα μεγάλα τους θύματα να είναι ο "προάγγελος της νέας εποχής". Ειρωνικό δεν είναι;
Το ραδιόφωνο παίζει Bob Dylan (The times they are a-changing), η ώρα είναι 3.15 μεσημέρι Κυριακής 8 Μαρτίου. Το πεντηκοστό πέμπτο S.N.A.F.U. είναι στις κακές του διότι αντί να βρίσκεται στοι Σχοινιά με την καλή του, με φίλους και με δύο πολύ ωραία σκυλάκια, πρέπει να πάει να κάνει τη φορολογική του δήλωση. Μπλιαχ!! Πότε θα μπορούμε να τα κάνουμε αυτά online, σύντροφοι; Καλή σας εβδομάδα.
No comments:
Post a Comment