Σήμερα το S.N.A.F.U. δεν έχει κέφια. Και δεν είναι διατεθειμένο να μιλήσει για Internet. Βλέπετε υπέστη ένα πολύ βαρύ πλήγμα το βράδυ της Παρασκευής, στις ειδήσεις των 8.30 -να γιατί είναι καλύτερα να ενημερώνεται κανείς από το ραδιόφωνο, όπως συνηθίζει ο γράφων. Την είδηση την ακούσατε μάλλον. Μια κοπέλλα 18 χρονών, αυτοκτόνησε επειδή κόπηκε στο σχολείο. Έχει ξαναγίνει θα πείτε. Όντως. Μόνο που ο "συνάδελφος" είπε κάτι που προσωπικά με σόκαρε. Ότι από το 1994, παρόμοιες απόπειρες -ευτυχώς όχι πάντα επιτυχείς- έχουν κάνει 1032 παιδιά για τον ίδιο λόγο.
Έγραφα πρόσφατα κάπου, μνημονεύοντας τον κόκκορα του Αρκά, ότι το πιο ανησυχητικό πράγμα στο μέλλον, είναι ότι πλησιάζει. Τρίχες. Το πιο ανησυχητικό πράγμα στο μέλλον, είναι ότι δε διαφέρει καθόλου από το παρελθόν ή από το παρόν. Όσο η κοινωνία που ζούμε θα διακατέχεται από τα μαλακισμένα (διαφόρων μεγεθών) αστικά σύνδρομα, όσο ο κάθε κόπανος θα κάνει παιδιά χωρίς να ξέρει γιατί τα κάνει, όσο θα τα πιέζει να ακολουθήσουν δρόμους που θα ικανοποιήσουν το δικό του προσωπικό/κοινωνικό απωθημένο, αδιαφορώντας για την ψυχή και το μυαλό του παιδιού, τότε το μέλλον θα είναι πάντα μια ανακύκλωση ενός σκάρτου παρελθόντος.
Η Ελένη είναι στο τσακ να τελειώσει το Πανεπιστήμιο. Μετά από 6 χρόνια (τα δύο χάθηκαν από απεργίες των εκπαιδευτικών λειτουργών και από μια διοίκηση που δεν ξέρει να μοιράσει δυό γαιδουριών άχυρο), το μόνο που έχει να πει για τη σχολή της (Γερμανική Φιλολογία) είναι ότι δεν αξίζει τίποτα. Δεν αξίζει τον κόπο, δεν αξίζει την προσπάθεια, δεν αξίζει την κοινωνική αναγνώριση. Και σίγουρα δεν αξίζει να πεθάνεις για αυτή. Καμμιά σχολή δεν το αξίζει. Ίσως και να μην υπάρχει τίποτα στον κόσμο που να αξίζει να πεθάνεις για αυτό. Και όσοι σπεύσουν να μιλήσουν για ιδέες (πατρίδα, ελευθερία κλπ, ας το ξανασκεφτούν πριν το υποστηρίξουν).
Κανείς δε ρωτάει την οποιαδήποτε Ελένη- για το τι πιστεύει για το Πανεπιστήμιο, πριν αποφασίσει να πιέσει τα παιδιά του να ακολουθήσουν το δρόμο αυτό. Αν μάλιστα κάποιος από τους γονείς έχει ήδη τελειώσει το Πανεπιστήμιο, τα πράγματα είναι χειρότερα, καθώς "ξέρει αυτός". Το συνηθέστερο επιχείρημα των ανθρώπων που δεν έχουν να πουν τίποτα, είναι η "εμπειρία" -ίσως και το μεγαλύτερο παραμύθι που έχει να παρουσιάσει η κοινωνία μας. Το να έχεις ζήσει κάτι, δε σε καθιστά αυτόματα σοφό, αν δε διαθέτεις την Κεντρική Μονάδα Επεξεργασίας (CPU που λεν' και στα κομπιούτερς) για να το επεξεργαστείς. Αν τα data αρκούσαν για να είναι κάποιος σοφός, ο υπολογιστής μου θα ήταν σοφώτερος από κάθε άνθρωπο που έχει ζήσει ποτέ στον πλανήτη.
Έτσι, οι ηλίθιοι συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο, υποστηρίζοντάς το με τέτοια επιμονή, που ισποπεδώνει τα πάντα. Ποτέ δεν κατάλαβαν τα παιδιά τους, ποτέ δεν κατάλαβαν το πως λειτουργούν τα πράγματα γύρω τους, ποτέ δεν κατάλαβαν τίποτα παραπάνω από το δικό τους απωθημένο να δηλώσουν σε συγγενείς και φίλους ότι "ο Κωστάκης μου μπήκε στο Πανεπιστήμιο" προκειμένου να προβληθούν και να αποκτήσουν αξία. Μια αξία που οι ίδιοι δεν κέρδισαν ποτέ τους, αφού δεν έκαναν τίποτα στη ζωή τους. ’σχετα αν μιλώντας μαζί τους, θα σου επαναλάβουν χιλιάδες φορές ότι πάλεψαν σκληρά για να προσφέρουν στους εαυτούς τους και στα παιδιά τους μια καλύτερη ζωή.
Το S.N.A.F.U. ως "έκδοση" και ο υπογράφων ως υπέυθυνός της, θα ήθελε να στείλει ένα "αι σιχτίρ" εκ βάθους καρδίας σε όλους αυτούς που με τον τρόπο τους φροντίζουν να ισοπεδώσουν οτιδήποτε κινείται σε αυτή την κοινωνία. Ένα τεράστιο "αι σιχτίρ" σε όλους αυτούς που προκειμένου να ικανοποιήσουν τα μικρά τους όνειρα σκοτώνουν -κυριολεκτικά και μεταφορικά- τα όνειρα των παιδιών τους, της κοινωνίας, του κόσμου όλου. Ένα τεράστιο "αι σιχτίρ" σε όλους αυτούς που εργάζονται νυχθημερόν προκειμένου να βγάλουν ψεύτες όλους εμάς που οραματιζόμαστε -ή έτσι λέμε- ένα μέλλον πολύ καλύτερο, ένα μέλλον με περισσότερη και ουσιαστικώτερη επικοινωνία, εκπαίδευση και γνώση. Όσο αυτοί συνεχίζουν, όσο και να προσπαθούμε για το καλύτερο, θα έχουμε μόνιμα απέναντί μας, τους Αγγέλους του Θανάτου, να μας υπενθυμίζουν πως ο,τι ξεφέυγει από το σιχαμερό κόμπλεξ τους πρέπει να ισοπεδωθεί.
Μακάρι να κάνω λάθος και μακάρι τα περιστατικά αυτού του τύπου να ελαχιστοποιούνται μέχρι να εξαλειφθούν τελείως. Μακάρι η αυτοκτονία να φτάσει να είναι προνόμιο των λίγων, σοβαρά προβληματικών μελών της κοινωνίας μας. Μακάρι τα παιδιά όπως η 18χρονη μαθήτρια, να καταλάβουν ότι όσο πιο γρήγορα απεξαρτηθούν από μια επιβλαβή οικογένεια, τόσο καλύτερα για αυτά και για την κοινωνία την ίδια. Μέχρι να δω ορατά σημάδια όμως, θα αισθάνομαι ιδιαίτερη ανησυχία για το ποιό μέλλον ευαγγελιζόμαστε ημείς οι Δικτυολογούντες. Αν δε σταματήσουν οι ηλίθιοι το καταστροφικό τους έργο, κινδυνεύουμε να μείνουμε με ένα Δίκτυο στο οποίο θα επικοινωνούν μόνο οι βλάκες και οι ίδιες οι μηχανές.
Το ραδιόφωνο παίζει Boomtown Rats (I don't like Mondays), η ώρα είναι 4.30 μεσημέρι Κυριακής 22/6/97 και το εικοστό S.N.A.F.U. πάει για καφέ. Καλή σας εβδομάδα.
No comments:
Post a Comment