Monday, January 31, 2011

(20/6/98) Περί μπλε κορδελακίων



Και όμως φίλες και φίλοι αναγνώστες. Το τέρας υπάρχει ακόμα. Παρά τις ηρωικές προσπάθειες όλου του Δικτύου (οκ, ενός μεγάλου μέρους του) ώστε το Internet να παραμείνει στοιχειωδώς ανεξέλεγκτο -όπως είναι ως τώρα δηλαδή- και μακριά από την υστερία των κρατικών (και άλλων) λειτουργών που τόσο θέλουν να προστατεύσουν τα παιδιά μας από τη λαίλαπα της πορνογραφίας που μαστίζει τα καλώδια, ο δεύτερος γύρος ήρθε. Ετοιμάστε τα μπλε κορδελάκια σας, ετοιμάστε μια δεύτερη εκδοχή των σελίδων σας με μαύρο φόντο και αναμείνετε οδηγίες.


Εδώ που τα λέμε, θα έπρεπε να είναι κανείς υπερβολικά αφελής για να πιστέψει ότι το πράγμα θα σταματούσε εκεί. 1/4σο το Δίκτυο διογκώνεται και οι συνάνθρωποί μας βρίσκουν διέξοδο για τα παραληρήματά τους μέσα από αυτό, τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη για να ελεγχθεί και να οριοθετηθεί ο "χώρος" αυτός. Δεν είναι εύκολο να κάνεις μπίζνες μέσα σε αυτό το χάος και αυτό το βλέπουν όλο και περισσότερο αυτοί που προσπαθούν να *κάνουν* μπίζνες. Χώρια που το πορνογραφικό περιεχόμενο, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, έχει όντως πολλαπλασιαστεί.


Αυτό βέβαια δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι πρέπει να βάλουμε προφυλακτικά στους servers, μην τύχει ο μικρός Θανασάκης και δει κανέναν κώλο. 1/4πως έχει υποστηριχτεί και στο παρελθόν -και ο ανταποκριτής σας έχει προσυπογράψει, ιδιωτικώς τε και δημοσίως- αν ο μπαμπάς του Θανασάκη έχει πρόβλημα, ας το λύσει τοπικά (στο δικό του μηχανάκι) ή ας μαζεύει το Θανασάκη από τον υπολογιστή και ας τον βάζει στην τηλεόραση να βλέπει "Αυτόφωρο". Βέβαια και εκεί αργά ή γρήγορα θα πετύχει κανέναν κώλο, όμως νομίζω ότι ξεφεύγω. Το ζουμί είναι ότι αν δε σ' αρέσει η κάψα, μείνει μακριά από την κουζίνα που λένε και οι αμερικάνοι συνάδελφοι.


Παρ' όλα αυτά, κάποιοι πατέρες του αμερικάνικου έθνους, δεν το βλέπουν ακριβώς έτσι. Οι γερουσιαστές Coats από το Ιλλινόι και McCain από την Αριζόνα, αποφάσισαν ότι το πράγμα έχει ξεφύγει και επιστράτευσαν τη ρεπουμπλικανική ηθική τους ώστε να σώσουν τους ανά την υφήλιο Θανασάκηδες από το ανώμαλο συνάφι του Δικτύου. Με δυο καταπληκτικά νομοθετήματα, το περιβόητο Communications Decency Act, επιστρέφει. Και ως άλλη Λερναία 3/4δρα, έχει πλέον δύο κεφάλια. Τι κάνουμε τώρα σύντροφοι;


Τι να κάνουμε; Μια από τα ίδια κάνουμε. Μαύρες σελίδες, μπλε κορδελάκια, link στο site του Electronic Frontier Foundation, mailbombs και φαξ στους αρμοδίους και πάνω απ' όλα ελπίδα ότι οι διαδρομιστές του EFF και του ACLU θα καταφέρουν να πετύχουν για άλλη μια φορά να πείσουν τις μεγάλες εταιρίες ότι τις συμφέρει να έχουν ένα ανεξέλεγκτο Δίκτυο, ειδικά αν ελεγκτικός μηχανισμός είναι το κράτος. Και σε μια περίοδο που το κράτος έχει αρχίσει να εμπλέκεται στα της βιομηχανίας υπολογιστών (βλ περιπτώσεις Microsoft, Intel κλπ), η βιομηχανία δε θα δυσκολευτεί καθόλου να πειστεί.


Δε γίνομαι κυνικός φίλες και φίλοι. Ειλικρινά πιστεύω ότι πρέπει να συμμετάσχουμε -το δικό μου μπλε κορδελάκι δεν έφυγε ποτέ από τη θέση του στην εισαγωγική σελίδα του S.N.A.F.U. Πιστεύω ότι οι προσπάθειές μας, όσο μικρές ή μεγάλες και να είναι, προσθέτουν στη διαφορά ανάμεσα στο Internet (και σε όσα αυτό αντιπροσωπεύει) και σε όλα τα άλλα media. Η αντίδραση των χρηστών, οι εκδηλώσεις με τα κορδελάκια και τα μαζικά mail δείχνουν ότι μας ενδιαφέρει και ότι κάνουμε κάτι γι' αυτό. Το θέμα όμως δεν τελειώνει εκεί.


Το CDA δεν πέρασε επειδή δε συνέφερε κανέναν -εκτός ίσως από κάποιους control freaks στην κυβέρνηση των ΗΠΑ και τις ακροδεξιές ομάδες που υπάρχουν σε αφθονία εκεί. Και γι' αυτό δεν θα περάσουν -πιθανότατα- και οι δύο νέοι νόμοι. Εκείνο όμως που φοβάται ο ανταποκριτής σας, είναι η περίπτωση που το "κακό" δε θα είναι τόσο εύκολα προσωποποιημένο, αλλά θα εκφράζεται από όλους αυτούς που βρίσκονται πίσω από το Δίκτυο. Κάτω, στα υπόγεια, πίσω από servers, routers και μηχανήματα, βρίσκονται οι εταιρίες που κάνουν το πράγμα να δουλεύει για όλους εμάς. Αν εκείνοι αποφασίσουν να ελέγξουν, που βρισκόμαστε φίλες και φίλοι; Λέτε τότε τα κορδελάκια να τους σταματήσουν;


Το ραδιόφωνο παίζει Tom Jones (Ghost riders in the sky) φανερά επηρεασμένο από τους νέους Blues Brothers που παίχτηκαν σε αβάν πρεμιέρ τη βδομάδα που πέρασε, η ώρα είναι 3 και μισή Σαββάτου 20 Ιουνίου και το εβδομηκοστό S.N.A.F.U. πάει για φαγητό. Ένας πολύ καλός φίλος παίζει το βράδυ μουσική σε ένα μπαράκι για μαύρους και θα πάμε να τον ακούσουμε (Ελένη και διάφοροι φίλοι) και σας θυμίζω να περάσετε από το EFF, στη διεύθυνση http://www.eff.org/. Καλή σας εβδομάδα.


(14/6/98) Γου, γου, γου, τελεία, τρίχες, τελεία κομ



Που είναι το περίεργο φίλες και φίλοι; Εσείς όταν δίνετε μια διεύθυνση στο web, ακολουθείτε τον τρόπο "έιτς τι τι πι, άνω και κάτω τελεία, κάθετος, κάθετος, ντάμπλγιου, ντάμπλγιου" κλπ; Από ό,τι έχω δει, πολύ σύντομα οι περισσότεροι εξ� ημών το γυρίζουμε στο απλούστερο "γου, γου, γου" κλπ και ακόμα συχνότερο στο "πήγαινε στο εντούα τελεία τι αρ" -τα ελληνικά υπάρχουν βεβαίως για να βγάζουν νόημα αυτά που γράφω. Οι Urls έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας και όλοι έχουμε έναν τρόπο για να τις δίνουμε γρήγορα και εύκολα. Έτσι δεν είναι;


Μέρος της δικής μας καθημερινότητας, αλλά σίγουρα όχι της καθημερινότητας όλων. Ο περισσότερος κόσμος, μάλλον ακόμα δεν έχει φτάσει στο σημείο να κάνει το συνειρμό με το Δίκτυο, κάθε φορά που βλέπει μια URL ή μια διεύθυνση mail. Ίσως κάποιοι εκ των νεοτέρων να έχουν τσιμπήσει ότι "κάτι σχετικό με Internet είναι αυτό" μόνο που αν δεν ασχολείσαι με το σπορ, τα πράγματα στο μυαλό σου είναι λίγο θολά σχετικά με το σε τι διαφέρει μια διεύθυνση mail από μια διεύθυνση web. Όσοι έχετε προσπαθήσει ποτέ να δείξετε τα βασικά του Δικτύου σε κάποιον newbie θα καταλαβαίνετε καλύτερα τι λέω -για να μη συζητήσουμε την περίοδο που εσείς οι ίδιοι ήσασταν newbies.


’ρα, σε τι ακριβώς εξυπηρετούν εκείνες οι διαφημίσεις που γέμισαν εσχάτως τους τοίχους μας και που γράφουν "www.άλλη λογική.com."; Απευθύνονται σε εμάς; Αν ναι, είναι λάθος -τα TLDs δεν έχουν τελεία στο τέλος, τα ελληνικά δεν μπαίνουν σε μια διεύθυνση, το ελληνικό domain είναι ".gr" και όχι ".com" και πέραν τούτου ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω το εύρημα. Τι σχέση έχει το φίλτρο του συγκεκριμένου τσιγάρου με το Δίκτυο; Εκτός αν εννοούν ότι είναι τόσο άλλο πράγμα και τόσο μπροστά από την εποχή του, όσο και το Internet. Εντυπωσιακό έτσι; Αν αυτό το εύρημα κάνει το τσιγάρο να πουλήσει παραπάνω, τότε ο ανταποκριτής σας -παρά τη διετή θητεία του σε περιοδικό της διαφημιστικής αγοράς- δεν έχει καταλάβει πως λειτουργεί η διαφήμιση. Δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα δικά μας βέβαια.


Κάτι ανάλογο είχε κάνει πριν από λίγον καιρό και μια τράπεζα, με μια αφίσα που έγραφε "epithesi sto mellon@geniki.gr". Εξ' ίσου ευρηματικό -μάλλον- και εξ' ίσου άσχετο. Το μέλλον είναι το Internet -υποθέτω- και με το να φορμάρεις το σλόγκαν σου σα διεύθυνση email περνάς το μήνυμα ότι έχεις πιάσει το μέλλον και το κρατάς γερά να μη σου φύγει. Έτσι, καμιά εκατοστή χιλιάδες κόσμος καταλαβαίνει ότι πας να κάνεις το χαριτωμένο και οι υπόλοιποι εννέα εκατομμύρια κάτι σε κοιτάνε σα χαζοί μια και δεν καταλαβαίνουν τίποτα από το κόλπο. Ούτε για αυτή τη διαφήμιση έχω στοιχεία -αν έπιασε, αν θεωρήθηκε καλή, αν είχε αποτέλεσμα κλπ. Όμως και αυτή (ή για την ακρίβεια πρώτα αυτή) με έβαλε σε σκέψεις.


Κάτι συμβαίνει φίλες και φίλοι αναγνώστες και το S.N.A.F.U. αισθάνεται μπερδεμένο. Δηλαδή τόσο πολύ έχει μπει το Δίκτυο στη ζωή όλων, που οι URLs είναι κατανοητές από όλους; Τα κανάλια της τηλεοράσεως βάζουν τη διεύθυνσή τους κάτω από το λογότυπό τους, οι εφημερίδες το ίδιο, οι διαφημιστές έχουν αρχίσει και χρησιμοποιούν το Δίκτυο σαν εύρημα για να περάσουν μηνύματα. Ζούμε το μεγάλο "μπαμ"; Και αν ναι, εγώ γιατί το βλέπω σαν "σπλιτς" (ήχος νεροπίστολου για όσους διαβάζουν κόμικς). Γιατί δε νοιώθω γύρω μου τον κόσμο να χρησιμοποιεί το Δίκτυο περισσότερο -ή πιο σωστά γιατί δε νοιώθω το πράγμα να περπατάει τόσο γρήγορα όσο θέλουν να μας πείσουν τα ΜΜΕ;


Αν -σε τελική ανάλυση- οι παραπάνω εταιρίες είναι τόσο up to date όσο θέλουν να εννοήσουμε από τις διαφημίσεις τους, γιατί οι ίδιες δεν είναι στο Internet; Γιατί δεν έχουν ένα site ή έστω μια διεύθυνση mail; Γιατί αρκούνται να χρησιμοποιούν μόνο το γράμμα και όχι το πνεύμα, το σύμβολο και όχι το σημαινόμενο; μήπως επειδή απλά είναι hot να λες αλλά εξακολουθεί να είναι μανίκι το να κάνεις; Απλά αναρωτιέμαι φίλες και φίλοι του S.N.A.F.U., απλά αναρωτιέμαι. Βλέπετε, αυτά τα "www.xaireta mou ton platano.com" συνήθως τα λέμε για πλάκα μεταξύ μας. Ξαφνικά την πλάκα την καταλαβαίνουν όλοι ή η πλάκα έπαψε να είναι πλάκα; Τι μου συμβαίνει γιατρέ μου;


Προχθές, σε ένα δελτίο ειδήσεων, μια κυρία (αδιόριστη εκπαιδευτικός για την ακρίβεια), θέλοντας να θίξει την αξιοπιστία του διαγωνισμού για την πρόσληψη δασκάλων (ξέρετε, εκεί που πέφτανε τα σουτ σύννεφο), είπε ότι "Στο Internet, στο site του Υπουργείου Παιδείας, υπήρχαν υποδείξεις για τα θέματα των εξετάσεων. Και όλοι ξέρουμε ποιοι έχουν πρόσβαση στο Internet". Αν και η καταγγελία της κυρίας (αδιόριστης εκπαιδευτικού για την ακρίβεια) μου άφησε απορίες -προσωπικά δεν ξέρω τι εννοούσε σχετικά με το ποιοι έχουν πρόσβαση στο Internet- αισθάνθηκα καλά σε σχέση με το βασικό μου προβληματισμό. Σίγουρα υπάρχει πολύς κόσμος που ακόμα δεν ξέρει τι εστί Δίκτυο. Ευτυχώς.


Το ραδιόφωνο παίζει Blues Brothers (Sweet home Chicago), η ώρα είναι 3 μεσημέρι Κυριακής 14 Ιουνίου και το εξηκοστό ένατο S.N.A.F.U. τελειώνει το τρίτο Dragonlance Chronicles και πάει για φαγητό. Το βράδυ έχει Blues Brother στην τηλεόραση και -πρώτα ο Θεός- ο ανταποκριτής σας θα το μοιραστεί με την καλή του. Καλή σας εβδομάδα.

(8/6/98) Περί κύκλων



Όπως είπα και στο σημείωμα που είδατε -όσοι μπήκατε εχθές και σήμερα- το S.N.A.F.U. είναι ξανά στη θέση του. Συγνώμη φίλες και φίλοι αναγνώστες, όμως έπεσε μια ξαφνική δουλειά και αναγκαστικά χρειάστηκε να σας αφήσω για λίγο μόνους. Ελπίζω ότι δε σας απογοήτευσα πολύ, αν και κάποια mails έδειξαν ότι (τουλάχιστον για κάποιους) το S.N.A.F.U. έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της Δευτέρας τους. Είπαμε, δε θα ξαναγίνει ή εν πάσει περιπτώσει θα προσπαθήσω να μην ξαναγίνει σύντομα. Το παρελθόν του ανταποκριτή σας δείχνει ότι ειδικά εσείς, οι online, είστε και το κοινό που θεωρεί πιο σημαντικό.


Η εσωτερική επικαιρότητα δε δείχνει να έχει να προσφέρει κάτι σημαντικό, φίλες και φίλοι και έτσι το S.N.A.F.U. αυτή την εβδομάδα, θα ασχοληθεί με μια πολύ καλή ιδέα που (ξανα)έπεσε στην αντίληψη του γράφοντος. Πρόκειται για τα web rings, που κατοικοεδρεύουν στη διεύθυνση http://www.webring.com/ και που αποτελούν ένα διαφορετικό τρόπο να ψάξει κανείς το web. Σε μια εποχή που το web μεγαλώνει ανεξέλεγκτα, αυτό που προτείνει το webring δίνει αφ' ενός ένα πολύ καλό σημείο εκκινήσεως τους νέους (αλλά και στους παλιότερους) χρήστες και επιπλέον αυτό που ο ανταποκριτής σας έχει επανειλημμένως αναφέρει σαν την πεμπτουσία του Δικτύου. Την κοινότητα.


Η όλη ιδέα είναι απλή -και φαντάζομαι οικονομικά προσοδοφόρα για αυτόν που τη σκέφτηκε. Έχετε ένα site που ασχολείται (πχ) με τους δράκους. Πηγαίνετε στο webring, βρίσκετε τη σχετική ενότητα (οι πιθανότητες να υπάρχει ήδη είναι πολλές) και προσθέτετε το δικό σας site στα ήδη υπάρχοντα. Έτσι, αν εγώ (ή ο οποιοσδήποτε άλλος) ψάχνει για δράκους και πάει στο webring, θα δω μια λίστα από sites μεταξύ των οποίων θα είναι και το δικό σας. Θα το επισκεφθώ και στη συνέχεια θα έχω τη δυνατότητα να επισκεφθώ και κάποιο άλλο σχετικό. Η όλη ιστορία υλοποιείται μέσω κάποιων banners που βρίσκονται στις σελίδες των sites που αποτελούν ένα webring και που παραπέμπουν είτε στα υπόλοιπα, είτε σε κάποιο τυχαίο (πάλι μέσα από το ring) είτε στο κύριο site του ring.


Το σκεπτικό είναι καλό και οργανωμένο πρακτικά. Στην ουσία, δεν είναι κάτι διαφορετικό από τις θεματικές ενότητες που δημιουργούν τα ευρετήρια τύπου Yahoo! με τη διαφορά ότι εδώ ο καθένας μπορεί να προσθέσει το site του (κάτι που στα μεγάλα ευρετήρια θεωρητικά μόνο ισχύει), να δημιουργήσει ένα webring αν αυτό που τον ενδιαφέρει δεν υπάρχει και να δώσει στον επισκέπτη τη δυνατότητα να επισκεφθεί σχετικά sites χωρίς να χρειάζεται να επιστρέφει διαρκώς στη σελίδα του ευρετηρίου για να πάρει αμπάριζα και να συνεχίσει. Και μη μου πείτε ότι, ψάχνοντας για πράγματα που σας ενδιαφέρουν, δε σας έχει εκνευρίσει αυτή η διαδικασία "πήγαινε ξανά στο Yahoo! ακολούθα ένα link, ξαναγύρνα" κλπ.


Αυτά για το πρακτικό μέρος. Το σημαντικότερο όμως, είναι ότι τα μέλη ενός webring, καταλήγουν να σχηματίσουν μια ομάδα. Από τη στιγμή που ξέρεις ότι το site σου είναι μέρος ενός "κύκλου", έχεις ούτως ή άλλως μια περιέργεια παραπάνω να δεις ποιοι είναι οι υπόλοιποι που αποτελούν τον κύκλο αυτό. Το site σου, γίνεται αυτόματα μέρος μιας γειτονιάς και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα περάσεις και από τα άλλα στέκια της γειτονιάς αυτής, είτε για να δεις, είτε για να πεις ένα γεια, είτε για κάτι παραπάνω. Με δεδομένο δε ότι οι υπόλοιποι συμμερίζονται τουλάχιστον ένα από τα ενδιαφέροντά σου, οι πιθανότητες να βρεις ένα σημείο συνεννόησης με αυτόν που βρίσκεται πίσω από τη σελίδα, είναι αρκετές. Και γι' αυτό το κάνεις, όπως το κάνουν και αυτοί που ήδη συμμετέχουν στα υπάρχοντα rings.


Κάποιοι θα πουν ότι είναι "deja vu all over again" -τι παραπάνω έχει αυτό από τα Usenet groups; Και φυσικά θα συμφωνήσω μαζί τους, ειδικά τώρα που -όπως κάθε καλοκαίρι- έχω ξαναπέσει με τα μούτρα στο Usenet. Δεν είναι κάτι νέο, αλλά μια διαφορετική προσέγγιση σε κάτι παλιό. Μη γελιόμαστε, φίλες και φίλοι, λίγοι είναι οι βλαμμένοι που τη βρίσκουν με το να διαβάζουν ατελείωτα παραληρήματα στο Usenet και να χαριεντίζονται με τους αλλοπρόσαλλους τύπους που στοιχειώνουν τα groups, έτοιμοι να ρίξουν flames σε οτιδήποτε κινείται. Το ότι ο ανταποκριτής σας (και πιθανόν και εσείς) συγκαταλέγεται μεταξύ των βλαμμένων αυτών, μπορεί να λέει κάτι για το επίπεδό μας, αλλά σίγουρα αφήνει τους περισσότερους κάπως ψυχρούς.


Το web αντίθετα, είναι χρωματιστό, είναι πιο ζωντανό, είναι εύκολο, είναι hip (ακόμα). Μόνο που ως τώρα δεν ήταν Internetικό. Θυμίζει βιτρίνα μαγαζιού -και δόξα τω Θεώ έχουμε πολλά μαγαζιά γύρω μας. Τα webrings δίνουν μια δυνατότητα να γίνει και αυτό, κάτι παραπάνω, ειδικά για τους συμμετέχοντες. Αλλά όχι μόνο γι αυτούς. Αν επισκεφθείτε sites μέσα από ένα webring, θα νοιώσετε κι εσείς ότι υπάρχει κάτι που συνδέει τα sites αυτά (και δεν εννοώ τα bannerάκια) που υπάρχουν από κάτω. Είναι το ίδιο αίσθημα που δίνουν τα groups και -αν δε γίνομαι υπερβολικός- οι λίστες και τα πάσης φύσεως chats. Το "είμαστε εδώ και είμαστε μαζί". Περί αυτού δεν πρόκειται έτσι κι αλλιώς; Δοκιμάστε το και πείτε μου. Η διεύθυνση (όπως είπα ήδη), είναι http://www.webring.com/ και τα θέματα χιλιάδες.


Το ραδιόφωνο παίζει Rober Cray (Still got the blues for you), η ώρα είναι 9.45 βράδυ Δευτέρας 8 Ιουνίου και το εξηκοστό όγδοο S.N.A.F.U. πάει να συνεχίσει το Dragponlance του. Η σχολή χορού από κάτω έχει πιάσει κάτι από Τσαϊκόφσκι, η Ελένη κυνηγάει τους συνενοίκους της για κάτι κοινόχρηστα και ο καιρός θυμίζει στον ανταποκριτή σας ότι ένα laptop θα του επέτρεπε να δουλεύει από καμιά παραλία (που λέει ο λόγος). Καλή σας εβδομάδα.

(30/5/98) Περί νέων δημιουργών.



Πολύ διαφημίστηκε, φίλες και φίλοι αναγνώστες του S.N.A.F.U. ο διαγωνισμός που προκήρυξε η Amstel για νέους (ή όχι και τόσο νέους) δημιουργούς web. Η εταιρία, που έχει αποφασίσει να συνδέσει το όνομά της με το Internet και συγκεκριμένα με τα cyber cafes, δίνει τη δυνατότητα σε όσους θελήσουν, να σχεδιάσουν την καινούρια της homepage και να κερδίσουν ό,τι είναι εν πάσει περιπτώσει να κερδίσουν. Έχει κάτι λεφτά, έχει και κάτι δώρα, γενικώς ειπείν, καλά είναι και άμα προλαβαίνετε, περάστε καμιά βόλτα να δηλώσετε κι εσείς συμμετοχή, μπας και αναφέρετε την ώρα της βράβευσης και το S.N.A.F.U. (έχω μια αυτή με τη δημοσιότητα).


Έτσι λοιπόν, νέοι και νέες από όλες τις γωνιές του Internet, έσπευσαν να συνεισφέρουν τις δημιουργίες τους, προσδοκώντας τόσο στο χρηματικό βραβείο, όσο και στη δημοσιότητα που θα φέρει μια βράβευση. Και βέβαια δεν είναι περίεργο. Η Amstel είναι μια εταιρία που δίνει πολλά για τη διαφήμισή της και παράλληλα έχει δείξει ότι είναι κοντά στο Internet εδώ και αρκετόν καιρό -τουλάχιστον στο μέτρο που μπορεί να είναι "κοντά στο Internet" μια εταιρία που απλά προωθεί τα προϊόντα της. Είναι βέβαιο, ότι ο νικητής του διαγωνισμού θα φανεί λοιπόν και θα προσθέσει στο βιογραφικό του έναν πόντο παραπάνω. Ως εδώ καλά ή μάλλον, ως εδώ ίσως τα ξέρατε ήδη.


Αυτό που όμως ίσως δεν ξέρετε και σχετικά με το οποίο εμφανίζεται ως άλλος Ζούπερμαν ο ανταποκριτής σας, είναι το πώς είναι οι συμμετοχές. Η Amstel τις έχει αναρτήσει στο site της, και πριν από δύο τρεις μέρες, καθίσαμε με ένα φίλο (και συνάδελφο) και τις είδαμε. Δυστυχώς, πικραθήκαμε φίλες και φίλοι. Το όλο πράγμα δεν ήταν καθόλου μα καθόλου ενθαρρυντικό, τουλάχιστον σα συνολική εικόνα. Υπήρξαν φυσικά και κάποιες δουλειές που μας φάνηκαν καλές ή για την ακρίβεια υπήρξαν ευρήματα σε κάποιες από τις δουλειές. 1/4μως δεν υπήρξε σχεδόν καμιά που να μην είχε κάποιο πρόβλημα. Και δυστυχώς, τα προβλήματά που είχαν, ήταν προβλήματα ουσίας και όχι τεχνικά ή ελλείψεως γνώσεων. Ήταν προβλήματα στη γνώση του Δικτύου σα μέσου. Αυτό πως αλλάζει φίλες και φίλοι;


Flash και Javascript, περίεργα layouts, μεγάλες εικόνες και κώδικας με κενά ήταν η αίσθηση του ανταποκριτή σας για το σύνολο των προσπαθειών καλοί μου αναγνώστες. Αν και μέσα στους κανόνες του διαγωνισμού ήταν η χρήση εικόνων .gif και .jpg φαίνεται ότι οι διαγωνιζόμενοι κατάλαβαν ότι αυτό είναι το μίνιμουμ, και υπερέβησαν εαυτούς. Βαρύ design, τις περισσότερες φορές χωρίς ισορροπία, με κατέβασμα τρεις και τέσσερις οθόνες προκειμένου να φανούν όλες οι πληροφορίες μιας σελίδας και πολύ συχνά χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξεις εκδοχή χωρίς το καταραμένο plugin, λες και όλοι οι χρήστες του Internet κυκλοφορούν με μια αρμαθιά plugins, κάνοντας τον browser τους 97 φορές πιο βαρύ, μόνο και μόνο για να μπορούν να βλέπουν τις δημιουργίες κάποιων. Ελάχιστες ήταν οι περιπτώσεις που ο σχεδιαστής είχε καθίσει να σκεφτεί αυτό που οι διαφημιστές αποκαλούν "concept" και ακόμα λιγότερες οι φορές που αυτοί που το σκέφτηκαν κατάφεραν να το υλοποιήσουν, μέσα στο μέσο.


Βέβαια, σας ακούω να επισημαίνετε, τα παιδία δεν είναι κατ' επάγγελμα web designers -ως εκ τούτου, δικαιολογούνται να μην έχουν σκεφτεί κάποιες λεπτομέρειες. Και θα ομολογήσω ότι αυτό είναι που με κάνει να μην τρελαίνομαι και πολύ, καλοί μου αναγνώστες. Αν αντιμετωπίσουμε τις δουλειές αυτές σα μια πρώτη προσπάθεια -και με μια διάθεση να εντυπωσιαστούν οι μαρκετίστες που θα δουν τις σελίδες- ίσως το πράγμα να είναι λιγότερο ενοχλητικό. 1/4μως ο ανταποκριτής σας δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί: Οι άνθρωποι αυτοί, δεν κυκλοφορούν μέσα στο Internet; Κυκλοφορούν προφανώς, ειδικά από τη στιγμή που ενδιαφέρονται και για το σχεδιασμό sites. Δεν έχουν δει εταιρικά sites; Αδύνατον, διότι πλέον τα εταιρικά sites είναι πολλαπλάσια των άλλων. Αυτό που έχουν εισπράξει, είναι αυτό που είδαμε σαν αποτέλεσμα στον εν λόγω διαγωνισμό;


Είναι εύκολο να εντυπωσιαστεί κανείς από διάφορα νέα κολπάκια που προστίθενται στο οπλοστάσιο ενός σχεδιαστή, ειδικά τώρα που υπάρχει και μια τάση ενοποίησης των πλατφορμών και ενσωμάτωσης στις web σελίδες, όλο και περισσότερων στοιχείων. Και είναι ακόμα πιο εύκολο, να ξεχάσει την εποχή που προσπαθούσε να δει web με τον 486 του (πριν πάρει το ΜΜΧ στα 300 και τη δεκαεφτάρα οθόνη) και να πιστέψει ότι όλοι πλέον βλέπουν web όπως αυτός -συνεπικουρούντων και των περιοδικών πληροφορικής που κάθε έξι μήνες εμφανίζουν τίτλους του τύπου "στα σκουπίδια οι 486", "στην πυρά οι Pentium", "για πέταμα οι δεκαπεντάρες οθόνες" κλπ. Μόνο που αν τα ξεχάσεις αυτά, τότε βρίσκεσαι στην κατηγορία εκείνη που δημιουργεί μόνο και μόνο για αυτό που έχει, αγνοώντας όλους τους άλλους. Το Internet δε φτιάχτηκε γι αυτό και καλό είναι να το θυμόμαστε.


Οι νέοι σχεδιαστές έχουν την αμέριστη συμπαράσταση του γράφοντος φίλες και φίλοι, τόσο μέσα από το ίδιο το S.N.A.F.U. όσο και μέσα από τις στήλες που κατά καιρούς φιλοξενούν τις απόψεις του στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Αυτοί θα φέρουν τις νέες ιδέες, τα νέα σχέδια, τις νέες εφαρμογές και θα ορίσουν τη γλώσσα του νέου μέσου. Και μαζί και όλοι εμείς φυσικά. Αν θέλουν να το κάνουν αποτελεσματικά όμως, θα πρέπει να θυμηθούν ότι μόλις κάτι φύγει από το δίσκο τους και ανέβει στο server, τότε πλέον είναι ανοιχτό για να το δουν όλοι. Με οποιαδήποτε οθόνη, οποιονδήποτε browser και οποιαδήποτε ταχύτητα. Το web σχεδιάστηκε για να εξομαλύνει αυτές τις διαφορές, όχι για να τις κάνει πιο έντονες.


Το ραδιόφωνο παίζει Who (See me, feel me), η ώρα είναι 2.15 μεσημέρι Σαββάτου 30 Μαίου και το εξηκοστό έβδομο S.N.A.F.U. πάει μια βόλτα σε γνωστό κατάστημα με βιβλία φαντασίας για την εβδομαδιαία του ενημέρωση. Η Ελένη ετοιμάζεται για το πτυχίο αρμονίας της (το έχει πάρει κάπως περίεργα με τα πτυχία αυτή η κοπέλα φέτος) και ο καιρός είναι σιχαμένος -κρίμα που από Δευτέρα ξημερώνει Ιούνιος. Καλή σας εβδομάδα, καλό μήνα και (ελπίζουμε) καλό καλοκαίρι.

(23/5/98) Περί αξιών της αγοράς



Η είδηση είναι 100% αληθινή φίλες και φίλοι. Αν μάλιστα δε με πιστεύετε, μπορείτε να την επιβεβαιώσετε και μόνοι σας στις σελίδες του ιδίου του ενδιαφερομένου -το λινκάκι υπάρχει στο κάτω μέρος της σελίδας που διαβάζετε αυτή τη στιγμή. O άνθρωπος αυτός είναι πολύ μπροστά φίλες και φίλοι αναγνώστες του S.N.A.F.U. (κάτι έχει συμβεί τον τελευταίο καιρό και τα γεγονότα προλαβαίνουν τον ανταποκριτή σας) και μακάρι να εμφανιστεί και στα ελληνικά Internetικά πράγματα κάτι ανάλογο. Είμαι σίγουρος ότι θα κάνει πάταγο.


Ο άνθρωπος υπό συζήτηση, είναι ο Carl Steadman, γνωστός ίσως στους κύκλους του Δικτύου από το πολύ καλό web site Suck -ένα site που είναι γνωστό ότι ο ανταποκριτής σας το θεωρεί από τα καλύτερα που υπάρχουν στο web. Η δε καινοτομία του Steadman είναι η ανακοίνωσή του ότι στην έκθεση Web98 που θα γίνει το καλοκαίρι που μας έρχεται στο Σαν Φρανσίσκο, θα παρουσιάσει τα 20 καλύτερα sites. Τα καλύτερα με πιο κριτήριο; Εδώ είναι το πιο ωραίο: Με κριτήριο το ποιο από τα sites αυτά θα του δώσει τα περισσότερα μέχρι τις 2 Ιουνίου. Συνειδητοποιείτε το μέγεθος της ειρωνείας του πράγματος φίλες και φίλοι; Πως μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος από την ιδέα;


Δείτε το σφαιρικά. Επί τρία χρόνια τουλάχιστον, ο εμπορικός κόσμος μας έχει σκοτίσει τον έρωτα με το πόσο καταπληκτικό είναι το Internet, πόσες δυνατότητες ανοίγει, πόσες αχαρτογράφητες περιοχές της ανθρώπινης δραστηριότητας εξερευνά. Είναι το νέο σύνορο, το τελικό ίσως πριν το διάστημα, όπου γενναίοι πιονέροι, οπλισμένοι με θάρρος, έξυπνες ιδέες και τη διάθεση να γίνουν οι καλύτεροι, στήνουν τις πόλεις του μέλλοντος. Επιχειρήσεις στήνονται εν μια νυκτί, νέες προοπτικές για χρήμα, δόξα, ξανθές γκόμενες(ους) και ναρκωτικά, εξώφυλλα στα περιοδικά. Οι ήρωες της νέας εποχής καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να μας πουν ότι το αύριο είναι σήμερα και είναι ο χώρος που αν τον εκμεταλλευθεί κανείς εμπορικά, θα αποφέρει τα αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ. Αρκεί βέβαια να μην το παρακάνει κανείς -όρα περίπτωση Bill Gates. Αλλά αυτό είναι άλλο κάρο με πατάτες.


Μόνο που... Πως να το πούμε, βρε παιδί μου... Το πράγμα έχει κάπως... κολλήσει. Και πως να μην κολλήσει; Η τεχνολογία δεν είναι εδώ ακόμα, το Δίκτυο είναι συνυφασμένο με τον υπολογιστή (για πολλούς, η πιο μισητή εφεύρεση μετά το ξυπνητήρι), και τα ΜΜΕ προσπαθούν φιλότιμα να διώξουν και αυτούς τους λίγους που έρχονται εκ περιεργείας -μη μου πείτε ότι και εσείς δεν το έχετε σκεφτεί, ειδικά αν μπήκατε στο Internet κατόπιν παροτρύνσεως από το αγαπημένο σας lifestyle περιοδικό ή λόγω του γενικότερου νταχντιρντί. Αυτό που είδατε ήταν αυτό που περιμένατε; Οπότε, πως να κάνεις μπίζνες; Πως να φέρεις στο Δίκτυο όλους αυτούς τους "στρατηγικούς επενδυτές" που θα φέρουν τα φράγκα για να γίνουμε όλοι πλούσιοι; Πως θα ανοίξει αυτή η ρημάδα η αγορά και πως θα γίνουμε όλοι cyberlebrities; Δύσκολα τα πράγματα, φίλες και φίλοι. Πολύ δύσκολα.


Και μέσα σε όλα αυτά, ένα πρόσωπο από την ίδια τη βιομηχανία (το Suck είναι μέρος της αυτοκρατορίας του Wired) για να προτείνει ακριβώς αυτό που όλοι σκέφτονται αλλά κανείς δεν τολμά να πει φωναχτά. 1/4τι δηλαδή, παρά τις όποιες προσπάθειες που γίνονται, ελάχιστοι έχουν το απαιτούμενο ταλέντο και την απαιτούμενη φαντασία για να κάνουν κάτι πρωτότυπο που θα φέρει τις αλλαγές για τις οποίες μας έχουν σκοτίσει. "Ο καλύτερος είναι αυτός που με πληρώνει" λέει ο Carl Steadman και μη μου πείτε ότι δεν πρόκειται για κάτι πολύ γνωστό από τον πραγματικό κόσμο; Ή μήπως είναι πολλοί που πιστεύουν ότι πράγματι ο δημοσιογράφος Χ χρησιμοποιεί το Α απορρυπαντικό ή ότι ο ποδοσφαιριστής Ψ λούζεται με το Β σαμπουάν; 1/4ποιοι το πιστεύουν, παρακαλούνται να βγουν από το S.N.A.F.U. πάραυτα -χάνουν αυτόματα το δικαίωμα να το διαβάζουν.


Ο τυπάκος, πέραν του hype του πράγματος, επισημαίνει αυτό ακριβώς φίλες και φίλοι. 1/4τι όλο το πράγμα είναι κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του ένα hype. Σκεφτείτε όλα εκείνα τα sites με τις ταμπέλες "Το καλύτερο 5% των sites του web", "Τα 100 πιο hot sites" ή το παλιό εκείνο "Cool site of the day". Δεν είναι στην πραγματικότητα ένα παιχνίδι υπερβολής και θορύβου, πρώτα από το ίδιο το Δίκτυο και στη συνέχεια και από τα ΜΜΕ, προκειμένου να το προωθήσουν; Που είναι λοιπόν το κακό να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους; Αν μη τι άλλο, η κοινότητα των μαρκετιστών θα κάνει χαρές μεγάλες, προσπαθώντας να πείσει ότι όλα αυτά είναι χαριτωμένα αλλά δεν είναι η ουσία του Internet, το οποίο είναι καταπληκτικό κλπ κλπ κλπ. Μόνο που το αστείο είναι εις βάρος τους, καθώς ο δικός μας μιλάει και με το τουπέ κάποιου που έχει στο ενεργητικό του ένα πολύ καλό site, με μεγάλη επισκεψιμότητα και με ένα έξυπνο concept -ως εκ τούτου, έχει άποψη.


Ο ανταποκριτής σας φίλες και φίλοι, βρίσκει την όλη ιδέα περίφημη για ένα λόγο παραπάνω. Τον τελευταίο καιρό, παρακολουθεί από κοντά μια κίνηση που θα καταλήξει -αν όλα πάνε σύμφωνα με τις προβλέψεις των διοργανωτών- σε μια βραδιά με βραβεία για δημιουργίες στο web. Δεν έχει σημασία ποιος το διοργανώνει, ούτε αν η ιδέα είναι καλή -που κατά βάση είναι, μια και θα βάζει την ψηφοφορία στα χέρια του κοινού του Δικτύου. Απλά σκέφτεται τι γέλιο που θα είχε αν μέσα σε όλη αυτή τη σοβαροφάνεια κάποιων για το Δίκτυο, τα Νέα Μέσα και την τεχνολογία που αλλάζει τη ζωή μας σε επίγειο Παράδεισο, εμφανιζόταν κάποιος που έλεγε "Καλά όλα αυτά, αλλά το S.N.A.F.U. είναι το καλύτερο site στο ελληνικό web -το ξέρω επειδή με πλήρωσαν για να το πω". Δεν είναι αστείο;


Το ραδιόφωνο παίζει Creedence Clearwater Revival (Bad moon rising), η ώρα είναι 9.55 βράδυ Σαββάτου 23 Μαίου και το εξηκοστό έκτο S.N.A.F.U. συνεχίζει την εργασία του, καίτοι ο ανταποκριτής τυγχάνει άρρωστος. Η Ελένη έχει βγει βόλτα με μια εξαδέλφη της που ήρθε επίσκεψη-αστραπή από την Πάτρα και το καλοκαίρι έχει μπει για καλά στην πόλη. Καλή σας εβδομάδα και αν θέλετε να δείτε το site του τύπου που σας έλεγα, περάστε από το Freedonia. Για όσους θυμούνται τους αδελφούς Μαρξ μάλιστα, το πράγμα έχει και μια παραπάνω αξία. Hail, hail Freedonia!!

(16/5/98) Όλοι στο Ιντερνέτ



Κάτι τέτοιες στιγμές φίλες και φίλοι αναγνώστες, ο ανταποκριτής σας νοιώθει ότι δεν έχει να πει τίποτα. Παρά τη δεδομένη του ευφράδεια -και αυτό καλείστε να το επιβεβαιώσετε- μερικές φορές κάποιοι βγαίνουν τόσο πολύ από αριστερά που το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους παραχωρήσεις το βήμα και να μείνεις σιωπηλός αφήνοντάς τους να κάνουν παιχνίδι. Όπως έλεγε και ο άλλος, ό,τι και να πεις κάτι περισσεύει.


Το σοκ ήρθε την Παρασκευή, όταν ο ανταποκριτής σας πέρασε από το περίπτερο για να πάρει την εφημερίδα του. Και εκεί το είδε, κρυμμένο πίσω από άλλα πρωτοσέλιδα. Ήταν το φύλλο της εφημερίδας Αυριανή, το οποίο στο πάνω του μισό, έγραφε με στοιχεία 5,5 εκατοστών (για να μη μπλέκουμε με στιγμές) "ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ" με υπότιτλο "χωρίς κομπιούτερ" και με υπέρτιτλο "Με μια πάμφθηνη πρωτοποριακή συσκευή που συνδέεται με κάθε τηλεόραση". Το υπόλοιπο της σελίδας είχε δύο (ακόμα) διαφημίσεις και στο περιθώριο κάτω αριστερά υπήρχε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας και ο Υπουργός Εθνικής ’μυνας -θέματα ήσσονος σημασίας προφανώς σε σχέση με την καινοτομία του Internet που μονοπωλούσε την πρώτη σελίδα. Φυσικά, υπήρχε και η απαραίτητη παραπομπή σε εσωτερική σελίδα για να μάθουμε περισσότερα για την υπερπροσφορά της εφημερίδας.


Εννοείται ότι ο ανταποκριτής σας δεν άντεξε στον πειρασμό και έβγαλε σχεδόν αυτόματα το κατοστάρικο που κοστίζει η εφημερίδα, τρέχοντας παράλληλα να προλάβει κάποιο κατάστημα χαρτικών στην οδό Στουρνάρη. Λίγα λεπτά αργότερα, η πρώτη σελίδα της εφημερίδας αναρτήθηκε σε περίοπτη θέση στο γραφείο του, μέσα σε κορνίζα με τζαμάκι, προκειμένου να απαθανατιστεί για τις επερχόμενες γενεές. Τι διάολο, δεν εμφανίζεται και κάθε μέρα τέτοιος τίτλος και με τέτοια διατύπωση στον ελληνικό Τύπο. Αν μάλιστα συνδυάσουμε το πρωτοσέλιδο με το γενικότερο στυλ της εφημερίδας, καταλήγουμε σε ένα συνδυασμό που δεν πρέπει να χάσει κανείς Δικτυοπολίτης. Κάπως έτσι γίνεται ο άνθρωπος σουρεαλιστής -τι Μπρετόν και αηδίες συζητάμε. Εδώ οι άνθρωποι υπερέβησαν εαυτόν και εμφανίστηκαν πιο μπροστά από ό,τι έχουμε πει ή κάνει εδώ και χρόνια. Μπορείς να μην τους παραδεχτείς;


Μετά την ανάρτηση του πρωτοσελίδου στον τοίχο και την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου, πρέπει να σας ομολογήσω ότι ξύπνησε ο δημοσιογράφος μέσα μου. Τι στην οργή, σκέφτηκα, δεν κοιτάμε και το κείμενο που συνοδεύει το πρωτοσέλιδο, να μάθουμε κάτι παραπάνω για την "πρωτοποριακή συσκευή" και για τη "μεγάλη προσφορά της Αυριανής"; Ούτως ή άλλως, από ό,τι λένε, είναι "πάμφθηνη" και θα μας βάλει όλους στο Internet. Έτσι, γύρισα στην σελίδα 3 όπου και παρέπεμπε το πρωτοσέλιδο, περιμένοντας -με αρκετή ανησυχία ομολογουμένως- τις περαιτέρω πληροφορίες. Και φυσικά τις είδα. Το άρθρο κάλυπτε τη μισή σελίδα και ξεκινούσε με έναν αρκετά παχύ τίτλο "Ολοι στο Ιντερνέτ" -σας διαβεβαιώ ότι η ορθογραφία είναι ακριβώς όπως την έχει η εφημερίδα. Στη συνέχεια, μας πληροφορούσε ότι η εφεύρεση αυτή είναι πρωτοποριακή μια και θα λύσει τα προβλήματα "όλων των ΕΛΛΗΝΩΝ" (δική τους ορθογραφία) που με "ΕΛΑΧΙΣΤΟ ως ΜΗΔΕΝΙΚΟ κόστος" θα μπορούν να γευτούν αυτή την "επανάσταση στο χώρο της τεχνολογίας αφού η συσκευή αυτή δεν πωλείται στο εμπόριο" αλλά μόνο μέσω της Αυριανής.


Στο άρθρο, περιλαμβάνονται κάποια σημαντικά σημεία, μεταξύ των οποίων το ότι η συσκευή "Προσφέρει πρόσβαση σε όλες τις σελίδες του ΙΝΤΕΡΝΕΤ στον πλανήτη", ότι θα έχει "Συνεργασία με τον ΟΤΕ τον ταχύτερο και καλύτερο PROVIDER INTERNET στην Ελλάδα" και θα παρέχει "Δωρεάν ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (E-mail) για δωρεάν μηνύματα σε ολόκληρο τον κόσμο" και "Δυνατότητα παρακολούθησης άλλων καναλιών ταυτόχρονα με το INTEΡNET". Τέλος, η συσκευή "Λειτουργεί και συνδέεται σε όλες τις τηλεοράσεις (μέχρι και στις... ασπρόμαυρες)". Όλα αυτά διότι "η επικοινωνία δεν πρέπει να είναι προνόμιο των λίγων και των ειδικών αλλά να γίνει κτήμα όλου του λαού" -η εφημερίδα διατείνεται ότι "επιδιώκει να δώσει τη δυνατότητα σε όλους, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους και συνταξιούχους να αποκτήσουν πρόσβαση στο μαγικό κόσμο του ΙΝΤΕΡΝΕΤ". Κάπως έτσι, φίλες και φίλοι αναγνώστες του S.N.A.F.U. "Θ' ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΣΚΝΗΝΙΚΟ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ". Σας δίνω το λόγο της τιμής μου, ότι ό,τι υπάρχει μέσα σε quotes είναι αντιγραμμένο από την εφημερίδα με προσοχή στην ορθογραφία και στη διατύπωση.


Ποίηση φίλοι αναγνώστες. Σκέτη ποίηση. Νοηματικώς τε και γλωσσολογικώς πρόκειται για ένα καταπληκτικό πόνημα το οποίο δεν ξέρω πόσο θα κάνει γκελ (κατά το δημοσιογραφικώς λεγόμενο) στο κοινό της εφημερίδας, όμως αξίζει να κάνει το γύρο του Internetικού κόσμου. Όχι τόσο επειδή σε ένα κομμάτι πεντακοσίων λέξεων υπάρχει τόσο λίγη πληροφορία, αλλά για τη διατύπωση και το concept που το κομμάτι αποπνέει. Με τις απαιτούμενες λαϊκίστικες πινελιές -έχουμε και κάποιο στυλ διάολε- με την προβολή της εφημερίδας ως Προμηθέα που φέρνει το φως του Internet στο λαό και πάνω από όλα με εκείνη την πολεμική κραυγή-παρότρυνση "ΟΛΟΙ ΣΤΟ IΝΤΕΡΝΕΤ χωρίς κομπιούτερ" (ο τόνος στη λήγουσα πάντα) η εφημερίδα κάνει πράξη εκείνο το "IP on everything" που ο κακομοίρης ο Vinton Cerf προσπαθεί από χρόνια να εξηγήσει στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Έτσι, μετά το "γκρέμισμα του Καραμανλισμού" η εφημερίδα γίνεται μπροστάρης στον αγώνα του λαού για δικαίωμα στο "μαγικό κόσμο του ΙΝΤΕΡΝΕΤ και των ΝΕΩΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΩΝ".


Τι μπορεί να προσθέσει ο ανταποκριτής σας φίλες και φίλοι; Και πως να το κάνει όταν το κείμενο μιλάει από μόνο του τόσο δυνατά. Το μόνο που μπόρεσε να κάνει, ήταν - όπως έγραψα στην αρχή- να κρεμάσει το πρωτοσέλιδο στον τοίχο του και να συνεχίσει τη δουλειά του. Πως μπορεί να επιχειρηματολογήσει κανείς απέναντι σε κάποιον που ουρλιάζει -ξέρετε βέβαια τι σημαίνει στο Internet το να γράφουμε με κεφαλαία, έτσι; Και πως μπορεί να μιλήσει σε κάποιον που δείχνει τόσο αποφασισμένος να φέρει την επανάσταση; Δεν έχουμε παρά να σιγήσουμε και να περιμένουμε τις εξελίξεις, ελπίζοντας μόνο ότι η εν λόγω συσκευή θα είναι σαν αυτές που ξέρει ο γράφων, δηλαδή με περιορισμένη δυνατότητα επικοινωνίας (λίγο web βλέπουν, κι αυτό κουτσουρεμένο). Φαντάζεστε το κοινό της εφημερίδας να εισβάλλει στο Usenet ή στις λίστες;


Το ραδιόφωνο παίζει ο ραδιόφωνο παίζει Frank Sinatra (It's alright with me -αντίο Franky), η ώρα είναι 3.48 μεσημέρι Σαββάτου 16 Μαίου και το εξηκοστό πέμπτο S.N.A.F.U. πάει για φαγητό, ελπίζοντας ότι το βράδυ θα βρεθεί με την καλή του. Καλή σας εβδομάδα και θα σας δω στα οδοφράγματα του Δικτύου. Μάης είναι και φέτος κλείνουν 30 χρόνια από το Μάη του '68. ΕΙ-ΜΑΣΤΕ ΓΚΡΟΥ-ΠΟΥ-ΣΚΟΥΛΑ! ΕΙ-ΜΑΣΤΕ ΓΚΡΟΥ-ΠΟΥ-ΣΚΟΥΛΑ!

(10/5/98) Περί εκπαιδεύσεως



Φωτιά στα σχολεία φίλες και φίλοι αναγνώστες. Πριν από λίγο ο ανταποκριτής σας διαπίστωσε για μια ακόμα φορά ότι οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί αυτής της χώρας, παραμένουν αυτό που ο γράφων είχε εισπράξει στα -ομολογουμένως αρκετά- χρόνια που τους συναναστράφηκε. Εγωιστές, ατάλαντοι και ανθρωπάκια που θα κάνουν οτιδήποτε προκειμένου να βγάλουν δέκα φράγκα παραπάνω, βγάζοντας παράλληλα τα απωθημένα τους στους μαθητές, για να μάθουν αυτοί να αμφισβητούν τη δική τους αυθεντία, τη δική τους μόρφωση και τους δικούς τους αγώνες. ’νθρωποι εντελώς αναρμόδιοι για τις θέσεις που κατέχουν και για το ιδιαίτερα ευαίσθητο έργο της διαμόρφωσης των νέων ανθρώπων. Μπλιαχ και ξανά μπλιαχ αγαπητοί μου αναγνώστες. Ο ανταποκριτής σας είναι έξω φρενών.


Γιατί, θα μου πείτε, αυτό το ξαφνικό κάτι με τους εκπαιδευτικούς; Και θα σας σερβίρω αμέσως. 1/4πως ξέρετε, οι λειτουργοί της παιδείας (μια και έτσι θέλουν να αυτοαποκαλούνται) είχαν πρόσφατα μια κοντρίτσα με τους άλλους λειτουργούς του κράτους, αυτούς τους ένστολους δημοσίους υπαλλήλους με τα μπλε/χακί, τα γκλομπ και τα κράνη. Η αφορμή ήταν η διαμαρτυρία τους για την κατάργηση της επετηρίδας και ο "κατάπτυστος" διαγωνισμός που το κράτος θέλει να τους επιβάλλει, για να αποδείξουν -άκουσον, άκουσον- την αξία τους. Λες και τα πτυχία τους δεν έχουν αξία δηλαδή. Κατέβηκαν λοιπόν στους δρόμους, και η αστυνομία, με τη γνωστή ευαισθησία που τη χαρακτηρίζει στις περιπτώσεις αυτές, τους αντιμετώπισε με τον τρόπο που ξέρει, ήτοι τους πλάκωσε στα σουτ.


Φυσικά, πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για το ότι η κυβέρνηση αποφασίζει να ακυρώσει στην ουσία την επετηρίδα, παραδεχόμενη εμμέσως πλην σαφώς ότι το Πανεπιστήμιο δε βγάζει εκπαιδευτικούς αλλά κάτι άλλο και ότι ο θεσμός του αυτόματου διορισμού είναι μάλλον παράλογος στην εποχή μας. Μόνο που σε τελική ανάλυση, το να περιμένει κανείς από μια κυβέρνηση κάτι σοβαρότερο είναι μάλλον χάσιμο χρόνου. Η συνέχεια και η συνέπεια είναι αρετές που σχετίζονται με τη σοβαρότητα και τη συνειδητοποίηση και που καλόν θα ήτο να μην έχουμε την απαίτηση από μια κυβέρνηση να τις επιδείξει. Μια κυβέρνηση έχει να ασχοληθεί και με άλλα πράγματα, χώρια που τελικά από κάπου θα πρέπει να αρχίσει κανείς. Αν τελικά το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας έχει προβλήματα, τα προβλήματα αυτά θα πρέπει με κάποιον τρόπο να αντιμετωπιστούν. Ακόμα και αν αυτό δε συμφέρει τους άμεσα εμπλεκόμενους. Για τις κλωτσιές βεβαίως, δε χρειάζεται να σας πω ότι είμαι κάθετα αντίθετος -όποιος έχει διαβάσει το S.N.A.F.U. έστω και ερασιτεχνικά, ξέρει ότι ο ανταποκριτής σας σιχαίνεται τα πάσης φύσεως τέτοια περιστατικά.


Εκείνο που έκανε το γράφοντα έξω φρενών φίλες και φίλοι, ήταν το mail ενός καθηγητή (και το follow up κάποιων συναδέλφων του μάλλον) στη λίστα της ΕΕΧΙ. Επειδή οι εν λόγω κύριοι εισέπραξαν αυτό που πολλοί εξ ημών έχουμε εισπράξει στους δρόμους από τον υπερβάλλοντα ζήλο των οργάνων της τάξεως, ο συνάδελφός τους, έστειλε ένα τελείως άσχετο mail, χωρίς καμμιά παρουσία στο παρελθόν στη συγκεκριμένη λίστα, θεωρώντας ότι τα συντεχνιακά του προβλήματα πρέπει να απασχολήσουν όλη τη λίστα και ότι η κοινότητα του Δικτύου πρέπει να του σταθεί στην αδικία που του(ς) έγινε. Με μπηχτές στον Υπουργό Παιδείας και σε πρόσωπα του χώρου τους, με σχόλια κατά της καταργήσεως της επετηρίδας και με ένα υφάκι "εμείς οι αγωνιστές", το mail του κυρίου αυτού ήρθε να αφυπνίσει τις συνειδήσεις μας. Και όπως έμαθα και τις συνειδήσεις διαφόρων άλλων χρηστών, καθώς πήγε και σε άλλες ελληνικές λίστες.


Ο ανταποκριτής σας αρκέστηκε στο να επισημάνει το άσχετον του πράγματος -κάθε λίστα έχει και το λόγο ύπαρξής της και ένα mail άσχετο θα πρέπει να αφορά κάτι πολύ σημαντικό για να παρακάμψει το λόγο αυτό. Μόνο που κάποιοι άλλοι ευαίσθητοι στα προβλήματα των καθηγητών, έσπευσαν να επαυξήσουν, κατηγορώντας με για αδιαφορία στα προβλήματα των άλλων, ειδικά κάποιων που είναι τόσο σημαντικοί για την κοινωνία μας. Μάλιστα, σύμφωνα πάντα με κάποιον από αυτούς, αν το Internet δεν ασχολείται με τα προβλήματά τους, δεν πρέπει να υπάρχει μια και αγνοεί την ιστορία την ώρα που γεννιέται. Μόνο όταν το Internet -και οι χρήστες του προφανώς- ασχοληθούν με τα προβλήματα της κάθε επαγγελματικής τάξης το μέσο αποκτά αξία. Ως τότε είμαστε εγωπαθείς, ανόητοι και ανάλγητοι για το τι συμβαίνει γύρω μας. Και φυσικά, το ενδιαφέρον μας θα φανεί με το να πάψουμε να ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο και να πιάσουμε το θέμα των καθηγητών.


Μόνο που, αντίθετά με ό,τι πιστεύουν οι εν λόγω κύριοι, ούτε το Δίκτυο είναι ο χώρος που θα θυμούνται κάθε φορά που αδικούνται κοινωνικά -ή έτσι νομίζουν- ούτε και όλος ο κόσμος είναι διατεθειμένος να υποστηρίξει τον αγώνα τους, ειδικά από τη στιγμή που οι ίδιοι στο σύνολό τους (και εξαιρώντας προφανώς τις... εξαιρέσεις) έχουν δώσει δείγματα πλήρους αδιαφορίας για το τι συμβαίνει στους άλλους, ειδικά στους μαθητές τους οποίους έχουν ορκιστεί ότι θα βοηθήσουν να βρουν το δρόμο της γνώσης. ’νθρωποι με μόνο ενδιαφέρον το να δουλέψουν λίγο και να κάτσουν πολύ, με ελάχιστη γνώση του αντικειμένου τους, έτοιμοι να βγάλουν τα απωθημένα τους στους μαθητές, εξουσιομανείς και κομπλεξικοί, αδιάφοροι για τις ιδιομορφίες και τις ανησυχίες των παιδιών (απόδειξη και το πότε επιλέγουν να απεργήσουν κάθε χρόνο), οι καθηγητές -που ο γράφων έχει γνωρίσει τουλάχιστον- κάθε άλλο παρά δικαιούνται δια να ομιλούν. 1/4πως έλεγα και τις προάλλες, είναι ζήτημα από τους 200 που γνώρισα να θυμάμαι με σεβασμό τους 3. Και αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφομαι. Προσωπικά στατιστικά και ο καθένας είναι ελεύθερος να τα αμφισβητήσει βέβαια.


Σε μια εποχή που -ευελπιστούμε ότι- αλλάζει, σε έναν καιρό που γύρω μας συμβαίνουν πράγματα που τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός, είναι τουλάχιστον απογοητευτικό να έχουμε δασκάλους που θεωρούν ότι το καθήκον τους απέναντι στα παιδιά, είναι το να υπερασπιστούν την επετηρίδα και το θεσμό της δημοσιοϋπαλληλοποίησης της παιδείας. Ο κόσμος στον οποίο καλούνται να ζήσουν οι νεώτεροι συνάνθρωποί μας είναι ήδη αρκετά δύσκολος και με πολλές προκλήσεις -μία από αυτές είναι και το μέσο που χρησιμοποιείτε για να διαβάσετε το κείμενο αυτό. Είναι κρίμα (to put it mildly) οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν να οδηγήσουν τα παιδιά στον κόσμο αυτόν να είναι τόσο λίγοι σε ανάστημα και τόσο στενοί σε ορίζοντες. Αν έρχονταν κοντά στα παιδιά, αντί στο υπερτροφικό εγώ τους, θα μάθαιναν πολύ περισσότερα και θα μπορούσαν να αποκαλούνται πραγματικά Δάσκαλοι.


Το ραδιόφωνο παίζει Pink Floyd (Another brick in the wall), η ώρα είναι 3.30 ξημερώματα Δευτέρας 11 Μαίου και το εξηκοστό τέταρτο S.N.A.F.U. πάει για ύπνο. Το κομμάτι αφιερώνεται στο φίλο από τα ΤΕΙ που δεν πρόλαβα να απαντήσω στο mail του και στην Ελένη που αύριο το πρωί, ορκίζεται στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου. Καλή σας εβδομάδα.

(3/3/98) Περί ανοιχτού κώδικα



Η συμπάθεια του γράφοντος για το Linux και τα περί αυτώ, είναι γνωστή φίλες και φίλοι αναγνώστες. Αν εξαιρέσει κανείς την ανάγκη που υπάρχει λόγω δουλειάς για την ύπαρξη και άλλων προϊόντων (κυρίως της Microsoft φυσικά) στο τοπικό δικτυάκι του, ο ανταποκριτής σας δε βρίσκει κανένα λόγο για να μην γυρίσει αποκλειστικά σε Linux. Είναι δεκάδες φορές πιο αξιόπιστο, τρέχει σε οποιαδήποτε μηχανή από αυτήν την πλευρά του 386, θέλει ελάχιστα resources (16ΜΒ μνήμης είναι υπεραρκετά για τις πιο πολλές δουλειές, ακόμα και για γραφικό περιβάλλον), είναι πολύ πιο καλογραμμένο, είναι προϊόν συλλογικής δουλειάς, έχει υποστήριξη από μια τεράστια κοινότητα καλών προγραμματιστών και είναι και δωρεάν. Και μόνο αυτά αρκούν -αν ψάξετε, θα βρείτε και άλλους λόγους.


Βέβαια, αυτά είναι γνωστά θα μου πείτε -αν μη τι άλλο, το ίδιο το S.N.A.F.U. τα έχει επαναλάβει και στο παρελθόν. Ο λόγος που, ΙΜΗΟ, το Linux ξαναέρχεται στην επικαιρότητα, είναι κάπως παράξενος. Και πρόκειται για την απόφαση της Netscape να διαθέσει στην ευρύτερη κοινότητα του Δικτύου τον κώδικα του browser της, του διάσημου Communicator/Navigator, πιο γνωστού στο κοινό του Δικτύου, ως Mozilla -όσοι δε γνωρίζουν τι εστί Mozilla, αςκάνουν μια βόλτα στο site της Netscape και ας ψάξουν για ένα μικρό δράκο σε διάφορες πόζες ή ας δώσουν αντί για URL στο παράθυρο του browser τους τις λέξεις about:mozilla και θα δουν ένα απόσπασμα από τα ιερά κείμενα. Πρόκειται για ένα εσωτερικό αστείο, κάπως πιο γνωστό στους Internetικούς κύκλους, που κρατάει από την εποχή που ο Mark Andreesen δούλευε στο Mosaic. Αλλά νομίζω ότι ξέφυγα.


Η Netscape λοιπόν, σε μια κίνηση που δείχνει κάποια ελαφρά απελπισία -αν και οι πιο αισιόδοξοι τη βλέπουν διαφορετικά- αποφάσισε να διαθέσει στο Δίκτυο τον κώδικα του browser δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στο κοινό του Internet να δει τον κώδικα, να επισημάνει λάθη (το λεγόμενο peer review), να το μεταφέρει σε όποια πλατφόρμα επιθυμεί, να τον εξελίξει κατά το δοκούν, να φτιάξει εφαρμογές που να λειτουργούν συμπληρωματικά προς αυτόν και να συμμετάσχει σε μια συλλογική διαδικασία με αντικείμενο ένα πρόγραμμα που προσφέρεται στην κοινότητα του Δικτύου -σε περίπτωση που κάποιοι δεν το θυμούνται, ο Mozilla προσφέρεται πλέον και αυτός δωρεάν, μια κίνηση που σίγουρα έδειχνε απελπισία εκ μέρους της Netscape. Ήταν την περίοδο που ο Internet Explorer έπαιρνε τα πάνω του με εκείνη την φοβερή εκστρατεία της Microsoft που έφτασε σε σημείο να το δίνει και μέσα σε μουσικά CD.


Στην περίπτωση του ανοιχτού κώδικα όμως, τα πράγματα έχουν και μια ιδιαίτερα αισιόδοξη πλευρά, και ο γράφων θα ήθελε να σας επισημάνει αυτή ακριβώς την πλευρά. Και θα ήθελε να το κάνει όχι από την πλευρά του χάκερ (που δεν είναι), αλλά από την πλευρά του χρήστη (που είναι). Και που είστε και εσείς, αν και ξέρω ότι υπάρχουν χάκερς που διαβάζουν το S.N.A.F.U. Έλεγα λοιπόν, ότι η απόφαση της Netscape έχει ενδιαφέρον γιατί η -μεγάλη πλέον- εταιρία λογισμικού, αποφασίζει να κινηθεί στην αγορά μέσω μιας προσεγγίσεως που συμπίπτει με αυτή του Linux. Του κώδικα που είναι ανοιχτός σε όποιον ενδιαφέρεται να συμμετάσχει. Αυτό που έρχεται σαν άμεσο επακόλουθο, είναι βέβαια και μια μελλοντική συνεργασία της Netscape με την κοινότητα του Linux, μια κοινότητα η οποία ούτως ή άλλως μένει ακάλυπτη από τη Microsoft, τόσο από πλευράς browser (ο Explorer δεν κυκλοφορεί για το Linux), όσο και από πλευράς γενικότερης φιλοσοφίας. 1/4ταν λοιπόν, μια μεγάλη εταιρία, με σημαντικό μερίδιο στην αγορά λογισμικού για το Internet, αποφασίζει να κινηθεί με τον τρόπο του Linux, καλύπτει την κοινότητα αυτή σε όλα τα επίπεδα.


Και ειδικά στο δεύτερο επίπεδο, σε αυτό της φιλοσοφίας δηλαδή, είναι που θα ήθελα να σταθώ φίλες και φίλοι. Το μοντέλο της Microsoft είναι το μοντέλο του κλειστού συστήματος. Μια εταιρία, με πρόσβαση τόσο στο λειτουργικό, όσο και στο σημαντικό software, έχει το μεγαλύτερο κομμάτι της αγοράς σε ό,τι αφορά τους οικιακούς υπολογιστές. Με μόνη πιθανή εξαίρεση κάποια κομμάτια της αγοράς στις ΗΠΑ που λόγω παραδόσεως χρησιμοποιούν Macintosh, ελάχιστοι είναι εκείνοι που λένε προσωπικός υπολογιστής και *δεν* εννοούν αυτό που στην αγορά λέγεται WinTel (εκ του Windows + Intel). Λειτουργικό, εφαρμογές γραφείου και εφαρμογές Internet έχουν χαρακτηριστεί από τη Microsoft -τουλάχιστον στα μυαλά του μεγαλύτερου κομματιού της αγοράς που είθισται να λέγεται "end users". Και με την τακτική μάρκετινγκ που ακολουθεί η εταιρία, είναι μάλλον θέμα χρόνου το πότε θα υποκύψουν και οι υπόλοιποι.


1/4ταν λοιπόν, σε μια τέτοια αγορά, εμφανίζεται ένας μεγάλος παίκτης με μια τέτοια στρατηγική -όπως αυτή που δείχνει να ακολουθεί η Netscape, η αγορά δείχνει να παίρνει μια άλλη όψη. Και αυτό γιατί ένα μοντέλο που ως τώρα έδειχνε να φορά μόνο τους παρανοημένους κομπιουτεράδες, πλέον υποστηρίζεται από μια μεγάλη εταιρία που σίγουρα βλέπει ότι το μοντέλο αυτό έχει προοπτικές. Η τακτική "bottom up" (ή όπως τη λέει ο Eric Raymond, η τακτική του παζαριού ή bazaar), είναι η τακτική που έκανε το μοντέλο TCP/IP να υπερτερήσει τελικά έναντι του OSI και να γίνει η βάση για το Internet, έκανε το Linux να γίνει ισότιμη επιλογή με τα ακριβά λειτουργικά της Sun και έκανε το ίδιο το Internet να λειτουργήσει έναντι των proprietary δικτύων. Είναι το μοντέλο του ανοιχτού, του ελεύθερου, του συνεργατικού, του πάθους και του διαλόγου. Το μοντέλο που φέρνει αποτελέσματα επειδή ξυπνάει στον κόσμο τη διάθεση να προσφέρει, να προσπαθήσει και να βάλει το μυαλό του και τις ικανότητές του στην υπηρεσία ενός συνόλου. 1/4χι χωρίς αμοιβή -όσοι είναι στην αγορά, ξέρουν ότι το μοντέλο αυτό μπορεί να φέρει λεφτά- αλλά με κύριο στόχο τη δημιουργία ενός καλού προϊόντος.


Μόνο που κάπως έτσι έρχονται οι μεγάλες αλλαγές φίλες και φίλοι. Και βέβαια δεν εννοούμε αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό ή στην κοινωνία -τουλάχιστον όχι άμεσες. Μιλάμε όμως για αλλαγές στη νοοτροπία της αγοράς και μάλιστα μιας από τις πιο δραστήριες αγορές που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, της αγοράς πληροφορικής. Αν δουλέψει -και εδώ θέλει υποστήριξη και από το κοινό, όχι μόνο από τη Netscape ή την κάθε Netscape- υπάρχει σοβαρή περίπτωση να δούμε αλλαγές σε πολλά πράγματα. Το λογισμικό μας μπορεί να γίνει καλύτερο, οι μεγάλες εταιρίες να αποδυναμωθούν ή να εξαναγκαστούν να λειτουργήσουν πιο λογικά ως προς τους χρήστες και οι ίδιοι οι χρήστες να αποκτήσουν εναλλακτικές -κάτι που είναι η απαρχή για μια κατάσταση πιο δημοκρατική, πιο ποικιλόμορφη και εν τελική αναλύσει πιο ενδιαφέρουσα. Αν -όπως λένε οι μορφωμένοι- ζούμε σε μια εποχή που θα μείνει στην ιστορία σαν η εποχή των υπολογιστών, φανταστείτε πόσο καλύτερη θα είναι αν ο ίδιος ο κόσμος των υπολογιστών λειτουργεί με βάση τέτοια μοντέλα. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα, περάστε μια βόλτα από το Open Source και διαβάστε με προσοχή. Ίσως δείτε κι εσείς τα πράγματα διαφορετικά...


Το ραδιόφωνο παίζει Cosby, Stills, Nash and Young (Cathedral), η ώρα είναι 1.22 ξημερώματα Κυριακής 3 Μαίου και το εξηκοστό τρίτο S.N.A.F.U. πάει για φαγητό (ή για την ακρίβεια για μαγείρεμα) Η Ελένη κοιμάται, η νύχτα είναι μαγιάτικη και ο ανταποκριτής σας αναρωτιέται, τι θα θεωρούσαν οι φίλοι αναγνώστες σαν κακή επαγγελματική κίνηση για το γράφοντα. Κάνω κάτι σκέψεις και θα ήθελα τη γνώμη σας. Καλή σας εβδομάδα.

(26/4/97) Περί ναρκωτικών



Σύντροφοι πρεζάκια καλησπέρα σας. Για άλλη μια εβδομάδα, το ντίλι της περιοχής σας είναι εδώ, στη γνωστή υποφωτισμένη γωνία του κυβερνοχώρου (ΤΜ) για να σας κάνει. Αυτή τη βδομάδα, έχουμε σταφ ακουστερό από το Μεξικό αλλά αν ανήκετε στους πιο παραδοσιακούς, έχω φέρει κάτι πολύ λεγάτα bytes από το ΡΟΡ της Καλαμάτας γνωστού ISP. Αράξτε μπροστά στη μηχανή σας, κοιτάξτε καλά την οθόνη σας, σβήστε τα φώτα, ρίξτε και ένα καλό CD στη σιντιέρα και τραβήξτε ατόφιες τζούρες από το εβδομαδιαίο παραλήρημα του ανταποκριτή σας, καρυκευμένο με bits από τις πιο σένιες γειτονιές του Ιντερνέτ. Η ηλεκτρονική πρέζα είναι εδώ και δεν έχετε παρά να αφήσετε το μυαλό σας να κάνει τούμπες. Προσέξτε μόνο μη σας πάρει χαμπάρι η μαμά σας, καθώς πλέον οι μανάδες έχουν υποψιαστεί. Έπεσε γραμμή από τα media και μας παρακολουθούν.


Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο γράφων βλέπει τη λέξη "χρήστης" να δημιουργεί συνειρμό σχετικό με τα ναρκωτικά. Οι εντός των τειχών, κάνουν αρκετά συχνα πλάκα με το θέμα -πολύ συχνά προκαλώντας την απορία σε τρίτους. Πριν από χρόνια μάλιστα, ερχόταν συστηματικά την ΕΕΧΙ ένα newsletter από κάτι χριστιανούς οι οποίοι έγραφαν στο ετικετάκι του "Προς Ένωση Ελλήνων Χρηστών" και οι οποίοι είχαν αποφασίσει να μας βοηθήσουν στο δύσκολο έργο της απεξαρτήσεως από τα drugs μέσω του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Παρά τις επανειλημμένες αιτήσεις μας για το αντίθετο, το εν λόγω εφημεριδάκι εξακολουθούσε να έρχεται. Ίσως και να πηγαίνει ακόμα στα γραφεία της Πατριάρχου Ιωακείμ μια και -για τους εν λόγω χριστιανούς- είμεθα άτομα χρήζοντα βοηθείας. Τι να πεις.


Βέβαια, οι κολλημένοι χριστιανοί είναι ένα πράγμα και οι αφηνιασμένοι μηντιάδες είναι άλλο. Οι δεύτεροι είναι πολύ πιο οργανωμένοι, έχουν πολύ περισσότερη δύναμη και μπορούν να επηρεάσουν πολύ περισσότερο κόσμο, πολύ πιο άμεσα. Ειδικά δε σε μια περίπτωση όπως η τελευταία, που έχουν και στα χέρια τους hard facts, μάλλον έκαναν την καλύτερή τους. Επιτέλους, το σκοτεινό μυστικό του Internet αποκαλύφθηκε. Διαβάστε αύριο το αποκλειστικό ρεπορτάζ και δείτε το δελτίο των οκτώ και μισή. Τα παιδιά μας γίνονται εθισμένοι χρήστες και η ηλεκτρονική πρέζα τρέχει από τις οθόνες στις φλέβες τους. Ή αλλιώς, τι κάνει ο Θανασάκης κάθε βράδυ κολλημένος μπροστά σε μια οθόνη; Τώρα ξέρετε και πρέπει να δράσετε αστραπιαία. Κάθε λεπτό που περνάει είναι εις βάρος της υγείας του παιδιού σας, καθώς μεταμορφώνεται σε ένα αδηφάγο τέρας που κινδυνεύει να καταλήξει στη φυλακή ή σε κάποια κοινότητα απεξαρτήσεως. Τέτοια πράγματα.


Αν όλα αυτά φίλες και φίλοι μοιάζουν ακατάληπτα, θα πρέπει να συγκαταλέγεστε μεταξύ εκείνων των τυχερών που δεν είδαν ή δε διάβασαν τα παραληρηματικά δημοσιεύματα σχετικά με την έρευνα του τμήματος Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Ποιο είναι το ρεζουμέ; ότι ένα 12 τοις εκατό των χρηστών του Internet, παρουσιάζουν συμπτώματα εθισμού στη χρήση του Δικτύου. Δηλαδή κάτι τρέχει στα γύφτικα και με το συμπάθιο καθώς ζούμε και σε περίοδο που οι τσιγγάνοι είναι στα πάνω τους. Ένα ποσοστό χρηστών του Δικτύου, που δε διαθέτει εναλλακτικές λύσεις, προσκολλάται στο Δίκτυο για να περάσει την ώρα του, για να επικοινωνήσει, για να διαβάσει ή για να μάθει κάτι. Ότι δηλαδή συμβαίνει και με όλα τα πράγματα. Μόνο που σπάνια ακούμε "το μπάσκετ προκαλεί εθισμό -μην αφήνετε τα παιδιά σας να παίζουν". Και το γιατί είναι μάλλον προφανές, έτσι δεν είναι;


Υπάρχουν πολλά πράγματα που προκαλούν εθισμό φίλες και φίλοι. Και όταν λέμε εθισμό, μιλάμε για πραγματικό εθισμό, όχι για μούρλες που περνούν μόλις ο τρελλαμένος βρει καμιά κοπέλα να ασχολείται ή καμιά δουλειά. Μιλάμε για παράνοιες που μπορούν να απορροφήσουν όλη την ενέργεια του ενασχολούμενου και να τον κάνουν πραγματικά έναν αξιοθρήνητο μαλάκα που δεν μπορεί να τραβήξει το νου του πέρα από αυτά. Η πολιτική, τα αθλητικά και η τηλεόραση είναι τα τρία πρώτα που έρχονται στο μυαλό του γράφοντος αλλά αν το ψάξετε, είμαι σίγουρος ότι θα βρείτε και άλλα, εξ ίσου αν όχι περισσότερο επικίνδυνα. Βέβαια ουδείς κάνει σοβαρό θέμα τον εθισμό στο ποδόσφαιρο, ενώ ο εθισμός στην τηλεόραση είναι ίσως το μόνο θέμα που η τηλεόραση δεν πρόκειται να κάνει θέμα. Ποιος δαγκώνει το χέρι που του δίνει φαγητό;


Φυσικά το πρόβλημα δεν είναι στα παιδία του Πανεπιστημίου που έκαναν την έρευνα, έτσι; Οι άνθρωποι, αποφάσισαν να ασχοληθούν με ένα θέμα που είναι στην επικαιρότητα, έκαναν τη μελέτη τους, έβγαλαν τα συμπεράσματά τους και τα ανακοίνωσαν στο συνέδριο που έγινε στην πόλη τους. Το πρόβλημα είναι στους δεκάδες άσχετους συναδέλφους που βρήκαν μια παπάρα να γράψουν για να δικαιολογήσουν τις πέντε δεκάρες που παίρνουν από τις φυλλάδες στις οποίες γράφουν -και ο γράφων έχει ίδιαν άποψη για το πόσα παίρνουν αυτοί που έγραψαν τα συγκεκριμένα πράγματα στα συγκεκριμένα έντυπα. Κάπου ανάμεσα στην αποχώρηση από τα εγκόσμια του μακαριστού αρχιεπισκόπου και του τελευταίου μεγάλου ηγέτη, σφήνα στις απεργίες της Ολυμπιακής και πριν τα αιματοβαμμένα ρεπορτάζ για την Πασχαλινή έξοδο, ένα θέμα τέτοιου τύπου, έδωσε το "κάτι άλλο". Και τώρα βεβαίως πάμε για άλλα.


Αντίδραση; Δύο μέτωπα βλέπει ο γράφων φίλες και φίλοι. Από τη μία πλευρά η πλάκα ("Βοήθεια, είμαι εξαρτημένος" ή "Τώρα κατάλαβα γιατί ζητάνε κατοστάρικα όλοι αυτοί οι τύποι στη Στουρνάρη -για να πάρουν modem") και από την άλλη η σοβαρή πληροφόρηση. Πιάστε οποιονδήποτε βρίσκεται γύρω σας και εξηγήστε του με απλά λόγια αφ' ενός τι είναι το Δίκτυο και αφ' ετέρου τι είναι η τηλεόραση -για το τελευταίο μάλιστα, παραπέμψτε τον στην πολύ καλή δουλειά του Στέλιου Κούλογλου σχετικά με τα σικέ ρεπορτάζ. Υπενθυμίστε τους ότι υπάρχει μια τεράστια βιομηχανία η οποία δημιουργεί θέματα και κατασκευάζει ειδήσεις για να μπορέσει να πουλήσει διαφήμιση -και συνεπώς απορρυπαντικά, ουίσκι, αυτοκίνητα και προφυλακτικά- σε μια κορεσμένη αγορά που δανείζεται από την πιστωτική της κάρτα για να μπορέσει να αποκτήσει το τελευταίο μοντέλο. Δείξτε ότι το Internet είναι κάτι άλλο και προσκαλέστε τους δύσπιστους να κάνουν μια βόλτα και να δουν με τα μάτια τους. Δεν κινδυνεύουν. Στο τέλος-τέλος, ούτε στην ηρωίνη δεν κολλάς με την πρώτη φορά.


Το ραδιόφωνο παίζει Steppenwolf (The pusher), η ώρα είναι 3, μεσημέρι Κυριακής 26 Απριλίου και το εξηκοστό δεύτερο S.N.A.F.U. πάει για φαγητό. Ο καιρός για άλλη μια φορά τα έχει παίξει, η Ελένη λύνει ασκήσεις αρμονίας (έρχονται οι σχετικές εξετάσεις) και το απόγευμα πρέπει να φτιάξουμε και ένα κομμάτι -τα προς το ζην. Καλή σας εβδομάδα.

(19/4/98) Περί νομοθεσίας



Πριν πω οτιδήποτε άλλο, φίλες και φίλοι αναγνώστες, θα πρέπει να σας ζητήσω συγνώμη για την καθυστέρηση των δύο προηγούμενων εβδομάδων. Από μια περίεργη σύμπτωση, τόσο την προηγούμενη, όσο και την προ-προηγούμενη εβδομάδα, αν και το S.N.A.F.U. ήταν έτοιμο εγκαίρως, άργησε να εμφανιστεί στο web με αποτέλεσμα κάποιοι εξ' υμών να ανησυχήσουν (και δικαίως). Δυστυχώς, άνθρωποι είμαστε και καμιά φορά τυχαίνουν και απρόοπτα. Μην ανησυχείτε πάντως, καθώς ο ανταποκριτής σας δεν πρόκειται να σας αφήσει έτσι. Αν αποφασίσει ότι το S.N.A.F.U. έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του, θα σας το ανακοινώσει εγκαίρως και μετά θα το αναπαύσει εν ειρήνη. Προς το παρόν, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, χώρια που οι πιθανότητες να κυκλοφορήσει ο πρώτος κύκλος (μέχρι και το περυσινό καλοκαίρι) σε βιβλίο -ή hardcopy αν είστε ακραιφνείς κομπιουτεράδες- είναι πολλαπλάσιες. Ένας καλός φίλος, εργάζεται σε εκδοτικό οίκο και μετά το ’γιο Πάσχα, ο ανταποκριτής σας θα πάρει τις εκτυπώσεις του υπό μάλης και θα ανηφορίσει προς τα εκεί. θα σας ενημερώσω για κάθε εξέλιξη.


Πέραν τούτων, ομολογώ ότι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που άκουσα εσχάτως είναι το ότι η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών, εργάζεται σε πρόταση νέου νόμου για τις τηλεπικοινωνίες. Τη στιγμή που μιλάμε, και αν δεν πλανώμαι, πλάνην οικτράν, ο τρέχων νόμος είναι ο 2246/94 με κάποιες επιπλέον προσθήκες από την Υπουργική Απόφαση Αριθμ. 68141 σχετικά με τη δεοντολογία ασκήσεως τηλεπικοινωνιακών δραστηριοτήτων (εμπιστευτικός χαρακτήρας των επικοινωνιών, ποιότητα παρεχομένων υπηρεσιών, προστασία ανταγωνισμού και χρηστών κλπ). Παράλληλα, σε ό,τι αφορά τις πιο σκοτεινές πλευρές του Δικτύου (χάκιν, αντιγραφή και προστασία λογισμικού κλπ), οι ρυθμίσεις που υπάρχουν, προέρχονται από το νόμο 2121/93 και από την Κοινοτική Οδηγία 96/9/ΕΟΚ, μια οδηγία που από όσο γνωρίζει ο γράφων δεν έχει υλοποιηθεί από ελληνικό νόμο. Πέραν τούτων, δεν υπάρχουν και πολλά άλλα, αν και η ΕΕΤ υποτίθεται ότι παρακολουθεί το πράγμα από κοντά.


Εύλογα βέβαια γεννάται το ερώτημα: Χρειάζονται και άλλα; Και φυσικά οι ανησυχίες του γράφοντος -επειδή όπως φανταστήκατε καλοί μου αναγνώστες, υπάρχει όντως κάποια ανησυχία- δεν έχουν να κάνουν με το πόσοι νόμοι υπάρχουν, αλλά με το τι νόμοι είναι αυτοί και πόσο καλύπτουν την περίπτωσή μας. Με κίνδυνο να θεωρηθώ ότι μπαίνω σε ξένα χωράφια (μην όντας νομικός), θα έλεγα ότι η αίσθηση που έχω αποκομίσει από την υπάρχουσα νομοθεσία και από τον τρόπο που αντιμετωπίζει το Δίκτυο και τα περί αυτώ, δεν είναι καλή. Οι συζητήσεις με ανθρώπους της αγοράς (κυρίως εκ μέρους των παροχέων υπηρεσιών Internet) και με κάπως υποψιασμένους χρήστες, μου έχουν αφήσει την εντύπωση ότι αν -ω μη γένοιτο- εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα, θα τρέχουμε όλοι πανικόβλητοι, ενώ οι καλοί μας ISPs δε θα έχουν άλλη λύση από το να προβούν σε κάπως άκομψες λύσεις, όπως τα να αρχίσουν να κόβουν την πρόσβαση σε όποιον δείχνει ύποπτος. Not nice, φίλες και φίλοι. Not nice at all.


Η ΕΕΤ, είναι το μόνο εξουσιοδοτημένο σώμα που υπάρχει στη χώρα για να ρυθμίζει οτιδήποτε αφορά τις επικοινωνίες που υλοποιούνται μέσω ηλεκτρικών/ηλεκτρονικών μέσων. Και φυσικά είναι χρήσιμο και αναγκαίο να υπάρχει ένας τέτοιος φορέας, καθώς οι τηλεπικοινωνίες μπαίνουν στη ζωή μας, όλο και περισσότερο. Μόνο που η ΕΕΤ έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά από προβλήματα, μπροστά στα οποία το μικρό μας Δίκτυο φαντάζει λιγάκι φτωχός συγγενής. Εταιρίες παροχής τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών, κινητά τηλέφωνα, δορυφορικές συνδέσεις, η απελευθέρωση της υποδομής (από τον προηγούμενο Οκτώβριο, όποιος έχει λεφτά, μπορεί να πάρει άδεια για να απλώσει δικά του τηλεπικοινωνιακά καλώδια), bandwidth και carrier providers, το θέμα του ΟΤΕ μετά το μονοπώλιο είναι κάποια μόνο από τα θέματα που η ΕΕΤ πρέπει να αντιμετωπίσει. Κάποια μάλιστα είναι και σχετικά πιεστικά, καθώς υπάρχουν ήδη πολλές εταιρίες που περιμένουν τις σχετικές άδειες για να αρχίσουν να δραστηριοποιούνται άμεσα στο χώρο.


Τι γίνεται με το Internet σας ακούω να ρωτάτε, μια και αυτό μας καίει και λίγο παραπάνω. Προς το παρόν, η ΕΕΤ ασχολείται με το θέμα των ISPs, μια και αυτοί είναι που παρίστανται και στις μαζώξεις της. Δεν είναι περίεργο. Οι ISPs μας, ναι μεν ασχολούνται με το να μας παρέχουν το καλώδιο που μας βγάζει στο μεγάλο Δίκτυο, όμως καθώς από αυτή την ιστορία έχουν αποκομίσει ελάχιστα κέρδη, περί άλλων τυρβάζουν. Οι σχέσεις τους με κάποιες μεγάλες εταιρίες του εξωτερικού (MCI, UUNET κλπ) είναι δεδομένες και θα ήταν αφελές να πιστέψουμε ότι δε θα ενεργοποιηθούν και σε άλλα, πιο χοντρά κόλπα, όταν ο εθνικός φορέας χάσει το μονοπώλιό του. Οι ξένοι telcos, λένε "αναπτυσσόμενες χώρες" και κολλάει το στόμα τους και οι καλοί μας ISPs, είναι στην κατάλληλη θέση για να επωφεληθούν. Έτσι, είναι πολύ κοντά στην ΕΕΤ, ενημερώνονται για τα δρώμενα στον τηλεπικοινωνιακό χώρο, συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων, δημιουργούν συμμαχίες και περιμένουν τις εξελίξεις που έρχονται ολοταχώς. Κοντολογίς, μάλλον δεν πολυασχολούνται με εμάς.


Μέσα σε όλα αυτά, θέματα πιο άμεσα συνδεδεμένα με τους χρήστες, όπως το περιεχόμενο, το δικαίωμα προσβάσεως, η εξάπλωση του Internet, η εκπαίδευση και διάφορα άλλα σημαντικά, περνούν κάπως λάθρα. Πέρυσι, ακούσαμε για την ομάδα εργασίας της ΕΕΤ σχετικά με τον έλεγχο του περιεχομένου (ο ανταποκριτής σας μάλιστα δημοσίευσε και ένα σχετικό κείμενο στον "Κόσμο του Internet") και το θέμα έληξε εκεί. Φέτος, ακούμε κάτι άλλα σχετικά με το θέμα της διακίνησης πληροφοριών, σχετικά με άλλες ομάδες εργασίας και σχετικά με τη δημιουργία νέου νόμου, όμως και πάλι, αυτά που ακούγονται είναι κάπως θολά. Συγχωρήστε μου την καχυποψία, όμως κάτι παραπάνω δε θα έπρεπε να μαθαίνουμε; Έχω την εντύπωση, ότι μια αντίστοιχη επιτροπή στις ΗΠΑ πχ, θα είχε σηκώσει ένα web site από την πρώτη κιόλας στιγμή της και θα ενημέρωνε το ενδιαφερόμενο κοινό για το τι κάνει κάθε στιγμή. Βέβαια αυτό προϋποθέτει ότι η εν λόγω επιτροπή θα ήθελε να μαθαίνουν οι ενδιαφερόμενοι τι κάνει. Λέτε στη δική μας την περίπτωση να μην είναι έτσι τα πράγματα;


Ο ανταποκριτής σας φίλες και φίλοι, θεωρεί ότι είναι μάλλον παράλογο, να λαμβάνονται αποφάσεις για τις οποίες δεν έχουμε ιδέα. Με δεδομένο ότι το Δίκτυο δεν είναι θέμα μείζονος σημασίας για τις ειδήσεις των 8.30, ο νέος νόμος θα σχεδιαστεί, θα ψηφιστεί και θα τεθεί σε ισχύ χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Θα αντιληφθούμε τι έχει συμβεί, όταν κάποια στιγμή θα δούμε την κατάσταση γύρω μας να αλλάζει και θα μάθουμε ότι αυτό που συμβαίνει, "προβλέπεται (ή δεν προβλέπεται) από το νόμο". Αν η όλη ιστορία γίνεται για να δημιουργηθεί εύφορο έδαφος για να κάνουν κάποιοι telcos τη δουλειά τους, το θέμα μας αφορά έμμεσα. Αν όμως παράλληλα λαμβάνονται αποφάσεις για τον τρόπο που επικοινωνούμε (κρυπτογράφηση, απόρρητο, έλεγχος περιεχομένου κλπ), καλόν θα ήτο να είχαμε κάποια ιδέα. Ίσως οι αποφάσεις που λαμβάνονται αυτή τη στιγμή στο κτίριο της Λ. Κηφισίας να ορίζουν το πως θα επικοινωνούμε αύριο. Μη φτάσουμε κι εμείς στα μπλε κορδελάκια για να ανατρέψουμε εκ των υστέρων κάτι άσχημο.


Το ραδιόφωνο παίζει Motorhead (Ace of Spades), η ώρα είναι 1.48 μεσημέρι Μ. Σαββάτου 18 Απριλίου και το εξηκοστό πρώτο S.N.A.F.U. πάει να δουλέψει λίγο. Δυστυχώς θα περάσει τις άγιες τούτες μέρες άνευ της καλής του (οικογενειακές γιορτές κλπ), οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να βγει και καμιά δραχμή. Χριστός Ανέστη και καλή σας εβδομάδα.

(29/6/97) Περί συναδέλφων



Ένα από το πρώτα πράγματα που έμαθε ο ανταποκριτής σας φίλες και φίλοι του S.N.A.F.U. όταν ξεκίνησε να ασχολείται με το ευγενές άθλημα του γραψίματος στα ΜΜΕ, ήταν το θέμα της δεοντολογίας. Ήτοι της τηρήσεως κάποιων κανόνων (συνήθως αγράφων) σχετικά με το πως πρέπει να συμπεριφέρεται στον εργασιακό του χώρο (που τότε ήταν μόνο τα περιοδικά και οι εφημερίδες), πως πρέπει να αντιμετωπίζει τους συναδέλφους του, είτε δια ζώσης, είτε ως προς το κείμενό τους, πως πρέπει να αντιμετωπίζει την -όποια τέλος πάντων- δύναμη που δίνει η δουλειά αυτή, πως πρέπει να αντιμετωπίζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται και τέλος, πως πρέπει να αντιμετωπίζει το ίδιο το κείμενο, είτε αυτό είναι είδηση, είτε σχόλιο, είτε ρεπορτάζ, είτε οτιδήποτε άλλο.


Αυτά, συνέβαιναν το 1986-1987 και το γράφειν δημοσίως δεν είχε και πολύ γκλαμουριά. Έτσι, οι ανερχόμενοι δημοσιογράφοι, καθώς δεν υπήρχε η τηλεόραση που θα τους έκανε αστέρες εν μια νυκτί και μόνη, αναγκαστικά έπρεπε να ασχοληθούν με κάτι άλλο, όπως παραδείγματος χάριν με το να μάθουν να γράφουν (για να έχει νόημα και η δήλωση "δημοσιογράφοι") ή να ερευνούν ένα θέμα. Το να ισχυριστεί βέβαια κανείς ότι άπαντες οι συνάδελφοι ακολούθησαν την τακτική αυτή θα ήταν τουλάχιστον ανακρίβεια, ενώ το να ισχυριστεί ότι οι τότε συνάδελφοι ήταν στο σύνολό τους ηθικότεροι των σημερινών θα ήταν μάλλον αφελές. Όπως και να έχει πάντως, ο γράφων αποφάσισε έτσι, χάριν πρωτοτυπίας αλλά και λόγω ταμπεραμέντου, να ακολουθήσει μια επαγγελματική πρακτική κάπως αλλιώτικη.


Όχι αγαπητοί αναγνώστες. Δεν πρόκειται για ένα S.N.A.F.U. -λιβανωτό για τον ανταποκριτή σας. Απλά αναφέρω το πως βλέπω τη δουλειά που κάνω για να εξηγήσω ότι προτιμώ να αποφεύγω να ασχολούμαι δημοσίως με τους συναδέλφους μου. Όποτε το κάνω, είναι επειδή με φέρνουν σε κατάσταση εκτός ελέγχου. Όπως έγινε πρόσφατα με συναδέλφους ενός πολύ γνωστού lifestyle περιοδικού. Και πριν αρχίσετε να αναρωτιέστε περί τίνος πρόκειται θα πω -για άλλη μια φορά- ότι δεν έχω σκοπό να θάψω το συγκεκριμένο έντυπο αλλά απλά να επισημάνω κάποια ιδιαιτέρως ενοχλητικά φαινόμενα που επεσήμανα στο τελευταίο του τεύχος. Όσοι θελήσετε να ψάξετε για τι πράγμα μιλάω, είμαι σίγουρος ότι μπορείτε να το κάνετε, τόσο μέσω web (το εν λόγω περιοδικό είναι στη γειτονιά μας), όσο και στο πλησιέστερο περίπτερο. Αν μάλιστα ακολουθήσετε τη λύση του περιπτέρου, θα κερδίσετε και δωράκι, καθώς το περιοδικό ανήκει στην κατηγορία που δίνουν διάφορα αντικείμενα ως προστιθέμενη αξία.


Αν ρίξετε μια ματιά στο συγκεκριμένο τεύχος, θα δείτε ένα αφιέρωμα με τίτλο "Ό,τι αλλάζει είναι καλό" ή επί το αγγλικότερον "Change is good". Οι πιο ενημερωμένοι εξ' υμών, θα αναγνώρισαν ήδη το μόττο που υπήρχε στο εξώφυλλο του επετειακού Wired που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο. Θέλοντας να δικαιολογήσουν την αλλαγή πλεύσεως, οι συνάδελφοι του Wired, έκαναν σημαία τη φράση αυτή και μέσα στο τεύχος δημοσίευαν διάφορα κείμενα και εικόνες που σηματοδοτούν την αλλαγή που έρχεται στο κόσμο μας μέσα από την τεχνολογία, τα δίκτυα, το Internet, τη γενετική μηχανική κλπ. Στο τέλος δε του περιοδικού, υπήρχε ένα κομμάτι 20 και παρπάνω σελίδων, όπου το Wired, παρέθετε φωτογραφίες από τον κόσμο μας, συνοδευμένες από μικρά κείμενα διαφόρων αρθρογράφων. Επροκειτο για ένα δυνατό φωτογραφικό που έκανε σαφές το μήνυμά του.


Το κομμάτι αυτό, εμφανίστηκε σχεδόν αυτούσιο στο τελευταίο τεύχος του ελληνικού περιοδικού που λέγαμε παραπάνω, με τον ίδιο τίτλο και με τις περισσότερες φωτογραφίες αναδημοσιευμένες. Για κάποιον δε ανεξήγητο λόγο, πουθενά δεν αναφερόταν η... επιρροή από το Wired -αντίθετα το εν λόγω εικοσασέλιδο, έφερε την υπογραφή δύο συντακτών του περιοδικού, ο ένας εκ των οποίων εμφανίζεται εδώ και πολύ καιρό στην πιάτσα ως "ειδικός" επί του Internet. Υποπτεύομαι δε ότι οι εν λόγω συντάκτες πρέπει να έλαβαν και κάποια σχετικά εύσημα πρωτοτυπίας για την ιδέα τους καθώς και για την επιλογή των φωτογραφιών. Αν τώρα κάποιοι αναγνώστες συνέπεσε να διαβάζουν παράλληλα και το Wired και παρατήρησαν κάποια ομοιότητα μεταξύ των δύο κομματιών, δικό τους πρόβλημα. Χώρια που ο περισσότερος κόσμος, αγνοεί τη διαδικασία των συμφωνιών περί πνευματικώ δικαιωμάτων -ως εκ τούτου, μπορεί να θεώρησαν ότι το ελληνικό περιοδικό, έχει κάνει σχετική συμφωνία.


Εκείνο που είναι πιο εκνευριστικό, είναι ότι σε άλλη σελίδα του ιδίου τεύχους του ελληνικού περιοδικού, άλλος Πάπας της δημοσιογραφίας πληροφορικής, ρίχνει ένα τρελλό θάψιμο στο Wired (για λόγους που οι τακτικοί αναγνώστες του S.N.A.F.U. θα θυμούνται ότι έχουν διαβάσει και στις σελίδες αυτές), προτρέποντας μάλιστα το Νεγκροπόντε να βρει άλλο μαγαζί για να βγάλει λεφτά. Ο εν λόγω Πάπας, μάλιστα, εικονογραφεί το κείμενό του, με το εξώφυλλο του Wired που οι νεαρότεροι συνάδελφοι του καταξέσκισαν μερικές σελίδες πιο πριν. Στην ίδια στήλη που θάβει το Wired, ο συνάδελφος αυτός, θάβει και την ψηφιακή φωτογράφιση (έναντι της συνηθισμένης) επειδή αλλοιώνει την αλήθεια μας ή κάποια άλλη μεγαλόστομη σαχλαμάρα. Αν μπει στον κόπο να διαβάσει το τεύχος στο οποίο τα γράφει όλα αυτά, θα δει για αλλοίωση φωτογραφιών από την εποχή της σοβιετικής επαναστάσεως, πολύ πριν την ψηφιακή τεχνολογία, σε ένα πραγματικά πολύ καλό άρθρο για την κατασκευή ειδήσεων.


Τί σημαίνουν όλα αυτά φίλες και φίλοι και γιατί γράφονται στο S.N.A.F.U.; Επειδή οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι αρθρογράφοι σε ένα χώρο που σας ενδιαφέρει και το διαβάζετε. Κείμενα τους ίσως σας έκαναν να αναρωτηθείτε για πρώτη φορά τι είναι το Internet και αν θα άξιζε να του ρίξετε μια ματιά, ίσως σας έμαθαν ένα site που δεν ξέρατε ή ίσως σας έδωσαν μια πληροφορία που δεν είχατε ακούσει αλλού. Οι άνθρωποι αυτοί -και ανάμεσά τους και ο γράφων- διαμορφώνουν τον τρόπο που μαθαίνετε τι συμβαίνει γύρω σας, φίλες και φίλοι. Μην τους επιτρέψτε να σας γεμίζουν το κεφάλι παπάρες. Αν συνειδητοποιήσετε ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, κυνηγήστε τους. Και μαζί τους και τον ανταποκριτή σας ο οποίος δε διεκδίκησε ποτέ το αλάθητο σε αυτά που γράφει ή λέει. Γιαουρτώστε μας χωρίς τύψεις, μήπως έτσι καταφέρει να γλυτώσει και κάτι.


Το ραδιόφωνο παίζει Tuxedo Moon (Music Number Two), η ώρα είναι 7.40 απόγευμα Κυριακής 12 Απριλίου και το εξηκοστό S.N.A.F.U. θα ασχοληθεί με οικιακά μέχρι να έρθει η καλή του. Ο καιρός είναι καλοκαιρινός, ο Blaine Rainiger παίζει το βράδυ στο Ρόδον και τα πράγματα είναι καλά. Καλή σας (Μεγάλη) εβδομάδα. Επαναλαμβάνομαι νομίζω. Το ίδιο σας είπα και πέρυσι σαν σήμερα. Χώρια που έγραφα (με άλλη αφορμή) και για το ίδιο περιοδικό. Μήπως σας έχω κουράσει;

(4/4/97) Περί αναθεωρήσεων



Λιγάκι offline το σημερινό S.N.A.F.U. φίλες και φίλοι αναγνώστες, καθώς ο ανταποκριτής σας μόλις τελείωσε ένα καταπληκτικό βιβλίο, το οποίο θα ήθελε και να σας συστήσει ανεπιφύλακτα. Πρόκειται για το βιβλίο Rewired ενός κυρίου που ακούει στο όνομα David Hudson και ο οποίος διαθέτει και ένα site με το ίδιο όνομα -μάλιστα μέσω του site του έμαθα και για το βιβλίο το οποίο χάρη στο Amazon ήταν στο σπίτι μου σε 3 εβδομάδες. Αλλά αυτό είναι άσχετο, αν και φαντάζομαι ότι όσοι θελήσετε να βρείτε το βιβλίο θα πρέπει να ακολουθήσετε την ίδια οδό. Δεν πιστεύω τα γνωστά βιβλιοπωλεία της Στουρνάρα να το έχουν φέρει και εδώ που τα λέμε δεν πολυσυμφέρει να το φέρουν, καθώς μάλλον σκιάζει τη γενικότερη χαρά που επικρατεί σχετικά με το Internet και τα περί αυτώ.


Ο εν λόγω κύριος, τόσο στο site του, όσο και στο βιβλίο, επιχειρεί μια πιο ψύχραιμη προσέγγιση στο θέμα Internet και γενικότερα στην κουλτούρα που εκπορεύεται από αυτό και που χτίζεται γύρω του. Ξεκινώντας από μια θέση μάλλον ελαφρώς αριστερίζουσα -κάτι που δε γίνεται άμεσα ορατό από το βιβλίο, αλλά προκύπτει αν είναι κάποιος λίγο προσεκτικός- ο Hudson ξεκινάει από τη διαπίστωση ότι ο online κόσμος μας είναι, γενικά μιλώντας, χωρισμένος σε δύο κατηγορίες, τους "ουτοπικούς" και τους "δυστοπικούς" (utopians και dystopians). Από τη μια μεριά βρίσκονται όλοι οι οραματιστές τύπου Νεγκροπόντε, ομάδα Wired κλπ που είναι βέβαιοι ότι το Δίκτυο και τα εκπορευόμενα από αυτό πρόκειται να αλλάξουν τον κόσμο προς μια ονειρική κατεύθυνση, χωρίς προβλήματα, χωρίς πολέμους, πείνα και εκμετάλλευση, με όλους τους κατοίκους πλούσιους, αθάνατους και φυσικά καλωδιωμένους. Από την άλλη, βρίσκονται οι λουδίττες, οι αρνητές κάθε πράγματος που λειτουργεί με ηλεκτρισμό, βέβαιοι ότι το μέλλον που περιλαμβάνει υπολογιστές είναι σκοτεινό, γεμάτο ανεργία, εξαθλίωση των πολλών προς όφελος των λίγων, αποξένωση και απομόνωση.


Ο Hudson, προσπαθεί να δει ανάμεσα -όπως κάθε άνθρωπος που έχει το μυαλό του στη θέση του βεβαίως. Πάντα η αλήθεια βρίσκεται στη μέση και όχι σε κάποιο από τα δύο άκρα και ο συγγραφέας (που παράλληλα τυγχάνει και μια σειρά από άλλα πράγματα) ρίχνει μια κριτική ματιά στα δύο άκρα προσπαθώντας να την εντοπίσει. Κοιτάζοντας μεγάλα θέματα που έχουν προκύψει από την ανάπτυξη του Δικτύου, όπως το θέμα της προσβάσεως, της διαμορφώσεως αυτού που αποκαλείται "κυβερνοκουλτούρα", των Νέων Μέσων, της εμπορικής εκμεταλλεύσεως του Internet, της δυνάμεως που έχει αποκτήσει το Wired και της φιλοσοφίας που προωθεί και τέλος το μεγάλο θέμα των online κοινοτήτων και του τρόπου εξαπλώσεώς τους. 1/4λα αυτά, με χιούμορ, με στοιχεία που έχουν προκύψει από δημοσιογραφική έρευνα και συνεντεύξεις, με παραπομπές σε web sites και με τις -αναπόφευκτα προσωπικές- απόψεις του ίδιου του Hudson. Μιλάμε για περίπου 350 πραγματικά απολαυστικές σελίδες που θα κάνουν κάθε ενασχολούμενο με το Δίκτυο να καθίσει και να σκεφτεί.


Δεν είναι τόσο το θέμα των απόψεων αυτών καθ' αυτών που κάνει το βιβλίο πολύ σημαντικό για τη βιβλιοθήκη κάθε σοβαρού Δικτυπολίτη, φίλες και φίλοι του S.N.A.F.U. Είναι το σκεπτικό που οδήγησε στη συγγραφή του. Σκεφτείτε το λιγάκι. Το Internet μπαίνει στη ζωή μας όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Νέοι χρήστες έρχονται, νέες επιχειρήσεις δημιουργούν νέα πράγματα, όλη η βιομηχανία της Silicon Valley χορεύει στο ρυθμό του Δικτύου, εταιρίες που ως τώρα δεν είχαν την παραμικρή σχέση με την τεχνολογία έχουν αρχίσει να έρχονται κοντά και να προσπαθούν να καταλάβουν, να ασχοληθούν -ακόμα και να εκμεταλλευτούν το νέο αυτό πράγμα που εμφανίστηκε με ένα μπαμ τα τελευταία χρόνια. Και παράλληλα όλη η βιομηχανία των ΜΜΕ, όλοι οι ασχολούμενοι με τις δομές της κοινωνίας, όλοι οι ευαισθητοποιημένοι για το τι συμβαίνει γύρω μας έχουν πέσει με τα μούτρα και γράφουν, σχολιάζουν, δραστηριοποιούνται. Και φυσικά, ο λόγος σήματος προς θόρυβο είναι τραγικός, τόσο από την πλευρά αυτών που εκθειάζουν το όλο πράγμα, όσο και από την αντίθετη.


Μέσα σε έναν τέτοιο κυκεώνα, μια ματιά σαν αυτή του Rewired, μια ματιά αναθεωρήσεως και επανατοποθετήσεως απέναντι στα πράγματα, είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται. Και μάλιστα, μια αναθεώρηση που έρχεται από κάποιον που ζει τα online πράγματα, τόσο μέσα στο web, όσο και σε BBSs και σε λίστες, και στο Usenet. Δραστηριοποιημένος σε πολλούς τομείς της online κοινότητας, αρθρογράφος και καλλιτέχνης, έχοντας ζήσει και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού (ο ίδιος λέει ότι το Σαν Φρανσίσκο είναι η αγαπημένη του πόλη, αν και τα τελευταία έξι χρόνια ζει στο Βερολίνο) ο Hudson προσπαθεί να καταλάβει και ο ίδιος, τι από αυτά που συμβαίνουν στο Δίκτυο είναι πραγματικά και τι όχι, τι αξίζει και τι θα χαθεί, τι μπορεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα και τι να τα χαντακώσει. Δεν πιστεύει ότι το Δίκτυο (και η τεχνολογία γενικότερα) είναι κάτι που θα ξεπεραστεί -προφανώς- αλλά ούτε και ότι όλα θα γίνουν ροζ εν μία νυκτί και μόνη. Και αυτό από μόνο του είναι αρκετό, ειδικά στους overhyped καιρούς που ζούμε.


Ίσως θα αναρωτηθείτε, φίλες και φίλοι του S.N.A.F.U. αν ένα τέτοιο βιβλίο, έχει νόημα στην ελληνική πραγματικότητα. Σίγουρα εδώ τα πράγματα είναι κάπως πιο... πίσω και είναι ελάχιστοι οι συμπατριώτες μας που προβληματίζονται τόσο πολύ για τον κόσμο που ανατέλλει πίσω από τα καλώδια. Και φυσικά θα συμφωνήσω μαζί σας, επισημαίνοντάς σας όμως ότι καλό είναι κάποιο πράγματα να αρχίσουμε να τα σκεφτόμαστε από νωρίς. Οι αλλαγές έρχονται ταχύτατα, και καλό είναι όσοι καθόμαστε από αυτή την πλευρά του φράχτη να τις έχουμε υπ' όψιν και να έχουμε έτοιμες κάποιες σκέψεις -αν δεν το κάνουμε εμείς θα τις κάνουν κάποιοι άλλοι, κυρίως αυτοί που έχουν και μια κάπως αρρωστημένη σχέση με τις πάσης φύσεως εξουσίες. Ξέρετε ποιοι είναι και ξέρετε πόσο ενοχλητικοί μπορούν να γίνουν, αν αποφασίσουν να βάλουν χέρι σε κάτι.


Το ζουμί του βιβλίου, έρχεται -φυσικά- στο τέλος. "People are the killer app" λέει ο Hudson, και υπενθυμίζει ότι αν το Δίκτυο έχει να δώσει κάτι στον κόσμο, στον πολιτισμό και στην ιστορία, αυτό είναι η δυνατότητα επαφής μεταξύ των ανθρώπων, η ανταλλαγή δυνατοτήτων, πόρων και πολιτισμών, η επικοινωνία σε όλα τα επίπεδα πάνω από τα σύνορα και πέρα από τις όποιες διαφορές. Χρησιμοποιώντας απτά παραδείγματα, δείχνει ότι τα πράγματα όντως μπορούν να γίνουν καλύτερα, χωρίς την καπιταλιστική αναρχία που ευαγγελίζονται (υποβολιμιαίως) οι συντάκτες του Wired και χωρίς την αγροτική μακαριότητα που ευαγγελίζονται οι νεο-λουδίττες. Υπάρχει τρίτος δρόμος, και ο ανταποκριτής σας, αν και πάγια φίλος των ακραίων τάσεων, θα προτιμήσει στη συγκεκριμένη συζήτηση αυτόν, πιστεύοντας όχι στο δίκαιο του ισχυροτέρου αλλά στη συνεργασία και στην καθαρή, κριτική σκέψη. Αν δεν υπήρχαν αυτά, δε θα υπήρχε ούτε το ίδιο το Internet εξ' άλλου.


Το ραδιόφωνο παίζει The Waterboys (The return of Pan), η ώρα είναι 4.20 μεσημέρι Σαββάτου 4 Απριλίου και το πεντηκοστό ένατο S.N.A.F.U. πάει για φαγητό. Έξω έχει μια καταπληκτική μέρα και η μόνη σκιά στο μυαλό του ανταποκριτή σας, τώρα που η καλή του πάει προς το καλύτερο, είναι ότι έχασε -από γηρατειά- τον δεκαπεντάχρονο γάτο του. Καλή σας εβδομάδα και αν θέλετε να ρίξετε οι ίδιοι μια ματιά στα πονήματα του David Hudson, περάστε από το Rewired και ξεκοκαλίστε το. Α, και καλό μήνα, ε;

(29/6/97) Περί της Java



Xάρηκα πολύ φίλες και φίλοι του S.N.A.F.U. που διεπίστωσα ότι τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, ήτοι ότι υπάρχουν κι άλλοι που διαβάζουν το εβδομαδιαίο πόνημα του ανταποκριτή σας, όχι μόνο επειδή θέλουν να βλέπουν κάποιον να τα χώνει στις διάφορες Microsoft και στους εμπόρους, αλλά επειδή διαθέτουν κάποια παραπλήσια αντίληψη με το γράφοντα. Παρά το ότι είθισται τέτοιες αντιλήψεις να αποκαλούνται ρομαντικές (με κίνηση του κεφαλιού όλο σημασία εκ μέρους αυτού που εκφέρει το χαρακτηρισμό), ο γράφων θα αρκεστεί να κινήσει το δικό του κεφάλι και να συνεχίσει να σκέφτεται με τον τρόπο που σκέφτεται, μια και αυτό σας αρέσει -γι' αυτό δεν έρχεστε κάθε εβδομάδα από εδώ εξ' άλλου; Ο λόγος βεβαίως για το φίλο από τη Θεσσαλονίκη -έχει αρκετούς το S.N.A.F.U. εκεί- που αν και δεν είπε το όνομά του, έστειλε ένα πολύ ευαίσθητο mail σχετικά με το τέλος της αθωότητας για το οποίο και τον ευχαριστώ. Επιφυλάσσομαι φίλε μου, επιφυλάσσομαι.


Και μια και ανέφερα τη Microsoft πιο πάνω, πιστευω ότι αξίζει τον κόπο να αναφέρουμε την ιστορία με τη Java που έπαιξε τη βδομάδα που πέρασε. Για όσους δε γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει (αν και μπορείτε να βρείτε λεπτομέρειες σε όλα τα ειδησεογραφικά sites), θυμίζω ότι εκτός από την ιστορία με τον Explorer σε σχέση με τα Windows 95 που μυρίζει μονοπώλιο, ο "γίγαντας του Redmond" όπως γράφουμε συνήθως (κάπως πρέπει να βγάλει κανείς το ψωμί του φίλες και φίλοι), είναι στα δικαστήρια και με τη Sun, και μάλιστα για ένα θέμα εξ' ίσου σημαντικό, τουλάχιστον για όσους παρακολουθούν τη βιομηχανία από κοντά. Συγκεκριμένα, η Sun, έχει ζητήσει από τη Microsoft να βγάλει από τα προϊόντα της το λογότυπο "Java Compatible", καθώς η υλοποίηση που κάνει η MS στη Java, είναι με τον πάγιο τρόπο της. Ήτοι, "Java από τον τόπο σου και ας ειν' πατσαρισμένη". Και αυτή την εβδομάδα, το δικαστήριο, μετά από μια διαδικασία που κράτησε πέντε μήνες, έβγαλε την πρώτη απόφαση κατά της Microsoft -τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον Explorer 4.01.


Για τους πιο τέχηδες εξ' ημών, υπάρχει μια ολόκληρη περιοχή στο site της Sun, που εξηγεί σε τι ακριβώς διαφέρει η Java αλά Microsoft από την κανονική. Πιο κοντά, και για να ευλογήσουμε μάλιστα και λίγο τα γένια μας, στο τεύχος Ιανουαρίου του NET Letter, είχα συνδράμει σε ένα κομματάκι με τίτλο "SDKJ εναντίον JDK- το δίλημμα των προγραμματιστών" που ανέφερε πιο πολλές λεπτομέρειες για το θέμα. Όσοι ενδιαφέρεστε, θα μπορείτε σύντομα να το βρείτε και online στο site των περιοδικών (η διεύθυνση για το περιοδικό γενικά, είναι http://www.open.gr/published/nl/ και το τεύχος Ιανουαρίου είναι καθ' οδόν). Μόνο που εκείνο που ενδιαφέρει περισσότερο, είναι το τι σημαίνει στην ουσία η διαμάχη αυτή, καθώς πολλοί νομίζουν ότι έχει να κάνει με το αν θα βλέπουν στους browsers τους, κινούμενη εικόνα ή χαζά κυλιόμενα κειμενάκια. Δε θα μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερο λάθος.


Η Java φίλες και φίλοι, είναι ένα ολόκληρο μοντέλο αντιλήψεως και χρήσεως των υπολογιστών -και λέω μοντέλο, επειδή ακόμα είναι στα σπάργανα και δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί. Αν πάντως παρακολουθήσει κανείς λίγο τη σχετική δραστηριότητα της Sun Microsytems, θα δει ότι η εταιρία έχει ποντάρει στο συγκεκριμένο άλογο, πάρα πολλά πράγματα. Σκεφτείτε το σαν το Ιερό Δισκοπότηρο των προγραμματιστών. Η πιο μεταφέρσιμη γλώσσα. Το πρόγραμμα που γράφεις μια φορά και τρέχει παντού, όπου υπάρχει η "μηχανή" που εκτελεί τον κώδικα -ένα ακόμα κομμάτι κώδικα που ακούει στο όνομα Java Virtual Machine. Και το παντού δε σημαίνει μόνο υπολογιστές. Σημαίνει και embedded systems, δηλαδή κινητά τηλέφωνα, video, στερεοφωνικά συγκροτήματα, αυτοκίνητα και οτιδήποτε άλλο ο θαυμαστός καινούριος κόσμος μας έχει καταφέρει να χτίσει γύρω από έναν επεξεργαστή. Αν θέλετε δε και μια γείωση στην πραγματικότητα, η αγορά αυτή είναι περίπου εκατό φορές μεγαλύτερη από την αογρά των υπολογιστών. Δεν αξίζει λέτε το κονταροχτύπημα των εταιριών;


Το μοντέλο της Java, πάει σετ με το μοντέλο του δικτύου ως ιδέα. Και μαζί, φέρνει το μικρό υπολογιστή, αυτό που λέγεται και "thin client". Τέλος τα σούπερ PC με τα 64Mb μνήμη, τους δίσκους 2 και 3 Giga, και τους τρομερούς επεξεργαστές, τουλάχιστον για πολλές εφαρμογές. Οι χρήστες που θέλουν μια αξιόπιστη μηχανή γραφείου ή μια μηχανή προγραμματισμού, θα μπορούν να κατεβάσουν από το δίκτυο την εφαρμογή, να την τρέξουν τοπικά και να αποθηλεύσουν στο δίκο του server, κερδιζοντας έτσι ένα φτηνό και αποτελεσματικό μηχανάκι. Η ουσία όμως είναι ότι έτσι προωθείται και η ιδέα του δικτύου, είτε αυτό είναι ένα απλό LANάκι, είτε ένα internet, είτε το ίδιο το Internet. Με ένα server απέναντι και έναν ευέλικτο και χαμηλού κόσοτυς client από τη μεριά του χρήστη, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο οι υπολογιστές να γίνουν κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ξέρουμε ως τώρα. Αυτό τουλάχιστον είναι το "όραμα" της Sun και εκεί οδηγεί ο "δρόμος της Java" -για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία της ίδιας της εταιρίας που την έχει εμπνευσθεί.


Ο ανταποκριτής σας φίλες και φίλοι δεν έχει καμμιά ψευδαίσθηση για το αν μια εταιρία εκατομμυρίων δολλαρίων όπως η Sun μπορεί να έχει "όραμα". Δεν μπορεί. Αν υπήρχε τέτοια περιπτωση, τότε θα πιστεύαμε και την ίδια τη Microsoft που ισχυρίζεται ότι έχει όραμα για τους προσωπικούς υπολογιστές. Όμως, βλέπει μια Sun που υποστηρίζει τα ανοιχτά πρότυπα, σέβεται το Δίκτυο, παρουσιάζει αξιόπιστες μηχανές που φορούν ένα αξιόπιστο λειτουργικό, σκέφτεται πραγματικά νέα πράγματα (το μοντέλο GUI της Microsoft είναι πολύ παλιότερο από την ίδια τη Microsoft, όσο για το DOS, ξέρουμε όλοι ότι δεν είναι καν δικό της) και προωθεί μια ιδέα που αν και θα της αποφέρει πολλά λεφτά αν δουλέψει, είναι στηριγμένο στα δίκτυα. Και από τη στιγμή που "δίκτυα" σημαίνει επικοινωνία, ο γράφων θα υποστηρίζει κάθε ιδέα που πατάει σε αυτά. Με μόνη πιθανή εξαίρεση το MSN. Αλλά είμαι μάλλον προκατειλημμένος, ε;


Sun, σημαίνει Stanford Univercity Networks φίλες και φίλοι. Η εταιρία αυτή, έχει τα δίκτυα στο αίμα της, πολύ πριν η Microsoft ανακαλύψει τι είναι δίκτυο και πώς μπορεί να το εκμεταλλευθεί για να βγάλει λεφτά. Η κόντρα της με τη Microsoft ως προς τη Java (και η πρώτη νίκη, που είναι και το έναυσμα για το κείμενο που διαβάζετε) είναι μια κόντρα του κλειστού απέναντι στο ανοιχτό. Και αν είστε στο Internet, ξέρετε τι σημαίνει ανοιχτό σύστημα και πόσο καλό μπορεί να είναι. Γι' αυτό και ο γράφων χαίρεται που απαγορεύτηκε στο "μεγιστάνα του λογισμικού" να χαρακτηρίζει τα προϊόντα του "συμβατά με τη Java". Είναι μια πρώτη νίκη απέναντι σε μια ολοκληρωτική νοοτροπία και σε ένα μοντέλο που θέλει τους χρήστες άνοες. Όσο για το όραμα (ή αν θέλετε "όραμα") της Sun, μην το πιστέψετε. Ούτε κι εγώ το πολυπιστεύω. Αν θέλω όραμα από αυτό το χώρο, μου αρκεί το Linux.


Το ραδιόφωνο παίζει Blues Brothers (Everybody needs somebody to love), η (θερινή) ώρα είναι 4.50 ξημερώματα Κυριακής 29 Μαρτίου και το πεντηκοστό όγδοο S.N.A.F.U. πάει για ύπνο. Το προσωπικό μου δίκτυο έχει αρχίσει και παίρνει σάρκα και οστά (ήδη στήθηκε και ο Pentium) και ο μόνος λόγος που σκιάζεται η χαρά μου είναι ότι η Ελένη είναι άρρωστη -το στομάχι της δεν άντεξε το άγχος του Πανεπιστημίου και πιτσικάρισε ελαφρώς. Καλή σας εβδομάδα παρ' όλα αυτά.

(22/3/98) Περί γυμνών στο Internet



Και ναι, φίλες και φίλοι. Οι δαιμόνιοι ρεπόρτερς τα κατάφεραν! Βρήκαν το φοβερο μυστικό που όλοι εμείς κρύβαμε ζηλότυπα τόσα χρόνια. Εισέβαλλαν με τις κάμερες και τα μικρόφωνά τους στον κυβερνοχώρο και απεκάλυψαν το επτασφράγιστο μυστικό που τόσο καλά είχαμε καταφέρει να κρατήσουμε από τα ξένα μάτια. Βρήκαν ελληνίδες μοντέλες (ρούλος στο τύμπανο) ΓΥΜΝΕΣ ΣΤΟ INTERNET. Δείτε απόψε στο δελτίο των οκτώ και μισή. Η ταινία θα αρχίσει στις έντεκα λόγω μεγάλης διάρκειας του δελτίου ειδήσεων και θα σας ενημερώνουμε με έκτακτα δελτία για κέθε εξέλιξη. Συνεργεία του σταθμού μας έχουν ήδη ακροβολιστεί σε θέσεις κλειδιά στον κυβερνοχώρο και σας μεταφέρουν αποκλειστικές εικόνες από το τι συμβαίνει εκεί. Μόνο στο σταθμό μας, το σταθμό των μεγάλων αποκαλύψεων.


Μη μου πείτε ότι δεν το πήρατε χαμπάρι φίλες και φίλοι -εδώ το πήρε χαμπάρι ο ανταποκριτής σας ο οποίος δεν έχει καν τηλεόραση. Και φυσικά μερίμνησε να ενημερωθεί για να αποκτήσει μια εικόνα των τεκταινομένων. Θα πρέπει δε να σας ομολογήσω ότι η εικόνα ήταν άκρως γραφική. Ένας άσχετος δημοσιογράφος, ένας ακόμα πιο άσχετος φωτορεπόρτερ και δύο γλάστρες, μιλούσαν για το αν μια μοντέλα ανγκάζεται να κάνει γυμνές φτογραφήσεις και για το ποιός την αναγκάζει, κάτω από έναν τίτλο με τεράστια γράμματα που περιγράφει το θέμα. ΓΥΜΝΕΣ ΣΤΟ INTERNET αγαπητοί μου αναγνώστες και το φιλοθεάμον κοινό κρατάει σφιχτά τα μπράτσα της πολυθρόνας του. Θεέ μου! Αυτά κάνει ο Βαγελάκης με τον κομπγιούτερ τα βράδια; Και εμείς του τον πήραμε για καλό, για να μπει στον κυβερνοχώρο και για να είναι μέσα στις εξελίξεις. Να βρει και μια δουλειά αύριο μεθαύριο -τόσο ανεργία υπάρχει.


Ο Βαγγελάκης βέβαια, όπως και κάθε Βαγγελάκης που σέβεται τον εαυτό του, ξέρει πολύ καλά ότι στο Internet υπάρχουν γυμνές -είναι και αυτός ένας από τους λόγους που επέμεινε να του πάρουν υπολογιστή και modem και αν δεν το ήξερε ήδη, το έμαθε πολύ γρήγορα, είτε από το Θανασάκη, είτε από κάποιο λάθος, είτε από κάποιο περιοδικό, είτε απλά ψάχνοντας. Το ότι μπορεί να βρει και επώνυμα γυμνά, το ξέρει επίσης -έχει γεμάτο ένα δίσκο με τέτοιες φωτογραφίες. Μόνο που έχει μάθει εμπειρικά ότι το να βρεις την άκρη σχετικά με το ποιός έβαλε τις φωτογραφίες εκεί, είναι μια υπόθεση πολύ πονεμένη και που δεν ενδείνυται για άσχετους δημοσιογράφους και για ακόμα πιο άσχετους τηλεθεατές. Αν θέλεις να βγάλεις άκρη, θέλεις έρευνα με πολύ βαρβάτα τεχνικά μέσα, με συνεργασία πολλών παραγόντων και με δικηγόρους που ξέρουν τι γίνεται. Ξέρετε κανέναν τέτοιον στην αγορά;


Το S.N.A.F.U. παρεμπιπτόντως, ξέρει κανά δυό τέτοιους. Μόνο που ξέρει και το πόσο μανίκι είναι μια τέτοια έρευνα, παρά τα όσα λένε οι διάφοροι άσχετοι κάθε βράδυ στα δελτία. Αν μια τέτοια υπόθεση φτάσει στο δικαστήριο, θα γελάσει και ο κάθε πικραμένος, καθώς δικηγόροι, δικαστές, ενάγοντες και εναγόμενοι θα προσπαθούν να αποδείξουν τι έχει γίνει. Ο δε ένοχος -αν υποτεθεί ότι το site με τις φωτογραφίες βρίσκεται και αποκαλύπτεται ποιός βρίσκεται πίσω του- θα γελάει κάτω από τα μουστάκια του, μια και το site θα έχει αντικατασταθεί στο μεταξύ από ένα site για τη C++, οι δε φωτογραφίες των μοντέλων, από φωτογραφίες του τύπου με την κοπέλα του ή (πιο πιθανό) με τον υπολογιστή του. Αν δε, καταφέρει ο οποιοσδήποτε, να αποδείξει ότι ένα screen shot που δείχνει το "ένοχο" site είναι αληθινό και όχι πειραγμένο από κάποιο Photoshop, σας υπόσχομαι ότι το S.N.A.F.U. θα κάνει σε αυτόν μύνηση.


Το copyright μέσα στο Δίκτυο είναι κόλαση και αυτό το ξέρουν όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Δυό φορές χειρότερη όμως, είναι η απόπειρα των ΜΜΕ να βγάλουν υπεραξία από το Internet, ειδικά στοχεύοντας σε αυτό που ερεθίζει κάθε ανέραστο τηλεθεατή -αν δεν ήταν ανέραστος δε θα ήταν και τηελεθεατής- δηλαδή το σεξ. Ξέρουμε ότι το σεξ πουλάει και ξέρουμε ότι το σεξ διατίθεται άφθονο στο Δίκτυο. Χάρη μάλιστα στην ιδέα της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, από τότε που τα ΜΜΕ άρχισαν να μιλούν για σεξ στο Internet, άρχισε να πολλαπλασιάζται και το φαινόμενο. Το να προσπαθήσεις όμως να εμφανίσεις όλο το Internet σαν ένα χώρο γεμάτο τσόντες -κάτι που εύκολα συμβαίνει όταν δεν έχεις καμμιά σχέση με αυτό για το οποίο μιλάς και απευθύνεσαι και σε κόσμο που δεν έχει καμμιά σχέση με τίποτα- είναι ελαφρώς ηλίθιο, για να μην πω αλητεία του κερατά.


Τελικά βέβαια, όλοι αυτοί οι κόπανοι, μάλλον καλό κάνουν στο Δίκτυο. Ο κόσμος ακούει γι αυτό και έρχεται, άσχετα με το τί ψάχνει να βρει. Και όσο περισσότεροι έρχονται, τόσο περισσότεροι μένουν, το Δίκτυο μεγαλώνει, οι ISPs βάζουν μεγαλύτερες γραμμές και εμείς μπορούμε να ελπίζουμε σε εκίνες τις ISDN που περιμένουμε εδώ και δύο χρόνια. Τα sites πολαπλασιάζονται, οι δουλειές το ίδιο και ο ανταποκριτής σας έχει πιο πολλές πιθανότητες να μη μείνει άνεργος και να μπορεί να συνεχίσει να γράφει το S.N.A.F.U. χωρίς να χρειάζεται χορηγό και διάφορα ακαλαίσθητα μπανεράκια στο κάτω μέρος της σελίδας του. Αν νομίζουν ότι αποκαλύπτουν τη φοβερή συνομωσια, ας το νομίζουν. Αυτοί που ξέρουν κάτι, γελάνε με τα χάλια τους και ξεκινούν για το επόμενο site, στέλνοντας και κάποιο mail στους φίλους που δεν έμαθαν τα νέα.


Εκείνο που παραμένει ως άγχος βέβαια, είναι το μέχρι πότε ο κάθε άσχετος θα εμφανίζεται ως σχετικός και ειδικός είτε στο Internet, είτε στη σωματιδιακή φυσική, είτε στην ξιφασκία, προκειμένου να έχουν κάτι να βγάλουν στα παράθυρά τους οι ειδήσεις των οκτώ και μισή. Ξέρουμε ότι ήδη υπάρχουν αρκετοί πραγματικά σχετικοί με το θέμα κι αν οι δαιμόνιοι ρεπόρτερς των καναλιών ήθελαν, θα τους είχαν βρει και θα τους είχαν μιλήσει ώστε να μάθουν τι πραγματικά συμβαίνει. Βέβαια αυτό θα προϋπέθετε ότι οι δημοσιογραφοι θέλουν να πουν τι συμβαίνει στην πραγματικότητα και ακολούθως ότι οι τηλεθεατές τους θα ήθελαν πράγματι να μάθουν. Το αν και κατά πόσον το κοινό της Ανίτας Πάνια και της Πέπης Τσεσμελή θέλει όντως να μάθει κάτι παραπάνω για ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που έχει να δείξει αυτός ο αιώνας είναι ένα ερώτημα το οποίο σας αφήνω να το απαντήσετε εσείς φίλες και φίλοι αναγνώστες. Μυαλό, διαθέτετε.


Το ραδιόφωνο παίζει Frank Zappa (Tinseltown Rebellion), η ώρα είναι 4.00 μεσημέρι Σαββάτου 21 Μαρτίου και το πεντηκοστό έβδομο S.N.A.F.U. πάει για μπάνιο, μουσακά και τη συνέχεια ενός πολύ καλού βιβλίου (θα σας πω γι' αυτό σύντομα). Ελπίζει δε, ότι η καλή του θα είναι καλύτερα σήμερα ώστε να τη δει τελικά -κάτι με το στομάχι της, κάτι με τις διάφορες αλλαγές που έγιναν τη βδομάδα αυτή, δεν καταφέραμε να βρεθούμε ιδιαίτερα. Σας είπα αλήθεια ότι ο ανταποκριτής σας δεν είναι πλέον αρχισυντάκτης στο NET Letter; Καλή σας εβδομάδα.

(15/3/98) Περί παραπόνων αναγνωστών



Ας είναι καλά οι αναγνώστες του S.N.A.F.U. που φροντίζουν να επισημαίνουν βλακείες, φίλες και φίλοι. Αν και ο ανταποκριτής σας από το Δίκτυο, δεν είχε πρόβλημα για το τί να γράψει αυτή την εβδομάδα, δύο φίλοι αναγνώστες έστειλαν κάποια mails που αναφέρουν δύο άξια λόγου περιστατικά. Έτσι, θα αναβάλλω αυτά που είχα στο νου μου να γράψω και θα αρκεστώ στο να μεταφέρω τις δικές τους εμπειρίες. Ελπίζω πως οι υπόλοιποι δε θα έχετε αντίρρηση -ούτως ή άλλως, το γραμματοκιβώτιο του S.N.A.F.U. είναι ανοιχτό για όλους, ειδικά αν αυτό που έχετε να πείτε είναι κάποια ενσάρκωση της βλακείας που δέρνει πολλούς από τους νέους μας συμπατριώτες, εδώ, στο τελευταίο σύνορο. Αντιπαρέρχομαι λοιπόν τα κλισέ, και ξεκινάω από το περιστατικό που έτυχε στο φίλο Φίλωνα (καμμιά διάθεση για λογοπαίνια) από τη Θεσσαλονίκη.


Ο άνθρωπος, βρέθηκε αποδέκτης ενός από εκείνα τα μηνύματα του τύπου "Προσοχή! Αν λάβετε ένα email, που στο Subject του γράφει 'Join the crew', μην το ανοίξετε διότι θα σβήσει το δίσκο σας, θα ανατινάξει το φούρνο μικροκυμάτων σας, θα κάνει την κοπέλλα σας να τα ρίξει στον καλύτερό σας φίλο, θα μετατρέψει το σκύλο σας σε καναρίνι κλπ". Όσοι έχουν περάσει στο Δίκτυο παραπάνω από δύο μήνες, ξέρουν ότι τέτοιου τύπου μηνύματα υπάρχουν άφθονα, εμφανίζονται ανά διαστήματα και σκοπό τους έχουν να μπερδέψουν τους νέους χρήστες και να τους κάνουν να τρέχουν πανικόβλητοι και να προωθούν το mail σε όποιον ξέρουν και δεν ξέρουν. Έτσι, οι λίστες και τα newsgroups γεμίζουν από το μήνυμα και ο αρχικός αποστολέας γελάει με την ψυχή του.


Δεν υπάρχει λόγος να χαρακτηρίσει κανείς την όλη ενέργεια. Και αυτό επειδή οι χαρακτηρισμοί πολύ συχνά είναι υπερβολικά κακοί και -ΙΜΗΟ- δεν ανταποκρίνονται στο μέγεθος της ζημιάς που κάνουν. Εντάξει, κάποιος πιτσιρικάς κάνει πλάκα και χαλάει και λίγο bandwidth στην προσπάθειά του να παίξει με τους νέους χρήστες. Αυτό, αν και κακό, δε συνιστά έγκλημα και νομίζω ότι οι φανατικοί πολέμιοι των μηνυμάτων αυτών γίνονται πολύ συχνά ενοχλητικότεροι των ίδιων των... παραπτωματιών. Ένα ευγενικό γράμμα στον αποστολέα (και δεν εννοώ τον αρχικό γιατί αυτός χάνεται στον κυκεώνα των forwards) αρκεί για να του πείτε ότι την πάτησε και το θέμα λήγει εκεί. Οι ιερεμιάδες για το ότι οι τύποι που τα κάνουν αυτά πρέπει να καούν στα καζάνια της κόλασης είναι too much και τα flames στον αποστολέα είναι δείγμα ελλείψεως αγωγής.


Ο λόγος που αναφέρουμε το περιστατικό -που υπό κανονικάς συνθήκας θα πέρναγε στο ντούκου μαζί με τα χιλιάδες όμοιά του που κατακλύζουν καθημερινά το Δίκτυο- είναι η διαδρομή που ακολούθησε το μήνυμα για να φτάσει στο φίλο αναγνώστη. Το mail του ήρθε από έναν "webmaster" ο οποίος με τη σειρά του, το έλαβε από υψηλό στέλεχος μεγάλης ελληνικής εταιρίας λογισμικού. Και εδώ είναι που αρχίζουν τα ερωτήματα. Αρχικά για το webmaster και για το τί προσόντα διαθέτει για να υπογράφει έτσι, αν δεν έχει στοιχειώδη γνώση του τί συμβαίνει μέσα στο Δίκτυο. Βέβαια, αν κανείς ρίξει μια ματιά στις σελίδες του, θα δει ότι του λείπουν και άλλα προσόντα για να χαρακτηριστεί webmaster -ο άνθρωπος επιμελείται site το οποίο είναι φτιαγμένο με Front Page, για όνομα της Παναγίας!! Ως εκ' τούτου, τί να ξέρει από δίκτυα και Δίκτυο και urban legends και net.legends. Έλα όμως που δικαιολογήθηκε στο φίλο μας, λέγοντάς του ότι θεώρησε έγκυρο το μήνυμα, επειδή το υπέγραφε το... στέλεχος.


Το ότι κάποιος είναι μαρκετίστας σε μια εταιρία λογισμικού, δεν τον καθιστά έγκυρο φίλες και φίλοι. Τουλάχιστον όχι σε θέματα σχετικά με το Internet. Ίσως κάποιες εταιρίες να έχουν καταφέρει να πείσουν το κοινό ότι επειδή ξέρουν (που λέει ο λόγος) από υπολογιστές, καταλαβαίνουν και το Δίκτυο. Μόνο που όσοι ζουν το Δίκτυο, ξέρουν ότι τα πράγματα είναι αλλιώς. Όσο για τα στελέχη των τμημάτων πωλήσεων, μάρκετινγκ και λοιπών συναφών ειδικοτήτων, έχουμε ξαναμιλήσει για τις γνώσεις τους και στο παρελθόν και δε νομίζω ότι αξίζει να επανέλθουμε, έτσι; Το ότι ο φίλος του S.N.A.F.U. αντέδρασε ευγενικά και με παραπομπή σε site που εξηγούσε το γιατί το περιστατικό είναι φάρσα, δείχνει τη δική του αγωγή αλλά δε συγχωρεί το ότι ο "σχετικός" που έστειλε το μήνυμα και ο ακόμα πιο "σχετικός" από τον οποίο εκείνος το πήρε, δεν μπήκαν στον κόπο να κάνουν μια βόλτα από την Altavista για να ψάξουν εκείνοι και να βρουν αν κάτι τέτοιο ισχύει ή όχι. Τί διάολο, πίστεψαν ότι είναι οι μόνοι στο Δίκτυο που ανακάλυψαν τη μεγάλη συνομωσία του email;


Ο δεύτερος αναγνώστης μας, επ' ονόματι Φοίβος, είναι επίσης από τη Θεσσαλονίκη και περιγράφει ένα περιστατικό επίσης ενοχλητικό που έχει να κάνει με στέλεχος εταιρίας που διαθέτει web site. Ο φίλος, επισκέφθηκε το site, εντόπισε κάποιες χοντράδες στον κώδικα του και έστειλε μήνυμα εξηγώντας στον υπέυθυνο ότι καλόν θα ήτο να διορθώσουν τα λάθη αυτά. Ως απάντηση, έλαβε mail από κάποια άσχετη γκόμενα (συγνώμη από τις φίλες του S.N.A.F.U.) η οποία του εξηγούσε με μάλλον άσχημο ύφος ότι ξέρουν πόσο καλές είναι οι σελίδες τους, ότι δεν είναι δουλειά του να ασχολείται με το αν έχουν λάθη ή όχι και πώς να πάει στο σημείο που πρέπει, να βάλει το δείκτη του ποντικιού μέχρι αυτός να γίνει χεράκι και μετά να κάνει κλικ για να συνεχίσει το... σερφ του. Ο δικός μας έγινε πυρ και μανία και με δυσκολία συγκρατήθηκε για να μη ρίξει στην τύπισσα, τη ρομπατσίνα που της πρέπει.


Τί σημαίνουν αυτά; Ότι οι αναγνώστες του S.N.A.F.U. διαθέτουν αγωγή και δικτυακή παιδεία, προφανώς. Αλλά πέραν της πλάκας, δείχνουν και αυτό που ο ανταποκριτής σας δε βαριέται να επαναλαμβάνει διαρκώς από όπου σταθεί και όπου βρεθεί. Ότι δηλαδή έχουν πλακώσει όλοι οι παπάρες στη γειτονιά και χωρίς να έχουν ιδέα για το πού βρίσκονται, όχι μόνο γεμίζουν σκουπίδια το web και τα mboxes μας, αλλά δεν έχουν και καμμιά διάθεση να μάθουν κάτι παραπάνω για το μέσο το οποίο τόσο διαφημίζουν. Αντίθετα, μεταφέρουν την ασχετοσύνη τους και εδώ, μαζί με το τουπέ που πήρανε από το Deere ή από κάποιο ανάλογο ευαγές ίδρυμα και βαυκαλίζονται με το να νοιώθουν μέρος της ψηφιακής επανάστασης -Νεγκροπόντε, πόσο μου λείπεις απόψε. Το ερώτημα είναι: μέχρι πότε θα τους κάνουμε τη δουλειά τους, επισημαίνοντάς τους ευγενικά τις μαλακίες τους; Ή μήπως τελικά, οι πιο "γραφικές" αντιδράσεις, έχουν πιο πολλές πιθανότητες να φέρουν αποτέλεσμα; Ένας φίλος έλεγε ότι αν η λογική δε σου μπαίνει από τα αυτιά, θα καταλήξει να σου μπει από αλλού.


Το ραδιόφωνο παίζει Wishbone Ash (Throw down the sword), η ώρα είναι 2.40 μεσημέρι Κυριακής 15 Μαρτίου και το πεντηκοστό έκτο S.N.A.F.U., έχει στενοχωρηθεί με τον καιρό και με τη βραδυνή ταλαιπωρία της καλής του με το στομάχι της. Θα πάει για φαγητό και θα επιστρέψει για δουλειά -αν μη τι άλλο, έχει ησυχία έξω. Καλή σας εβδομάδα.

(8/3/98) Περί του Wired



Όπως θα γνωρίζετε καλά φίλες και φίλοι του S.N.A.F.U. ο ανταποκριτής σας τυγχάνει μέγας φίλος των περιοδικών. Και όχι μόνο των περιοδικών του χώρου. Από πολύ μικρός είχα ένα βίτσιο με το τυπωμένο χαρτί και παρά το ότι μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι βλάπτει σοβαρά το περιβάλλον, η χαρά μου κάθε φορά που πιάνω ένα περιοδικό είναι τεράστια. Το ίδιο ισχύει σε μικρότερη έκταση και με μια εφημερίδα ή ένα βιβλίο, αλλά αυτό έχει να κάνει και με το συνολικώτερο βίτσιο με το διάβασμα. Το περιοδικό όμως είναι κάτι διαφορετικό. Το χρώμα πάνω στο χαρτί, το κολλάζ διαφορετικών απόψεων από διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές εικονογραφήσεις, οι διαφημίσεις -και δη αυτές των αμερικάνικων περιοδικών- τα νεάκια σκορπισμένα σε διάφορες σελίδες με μικρές γραμματοσειρές, οι βινιέτες του art director και ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες μου δίνουν μια ικανοποίηση πέρα από κάθε περιγραφή.


Είναι ακόμα και ο χαρακτήρας του εφήμερου, της προσπάθειας για ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα 100 σελίδων κάθε μήνα (ή 64 κάθε εβδομάδα) που θα ζήσει στα περίπτερα για μερικές ημέρες και μετά θα εξαφανιστεί και θα γίνει χαρτοπολτός για να επιστρέψει με μια νέα μορφή και με ένα νέο περιεχόμενο. Και είναι και το ξεφύλισμα στο χώρο του καθενός, το ακούμπισμα στο τραπέζι ή σε στοίβες δίπλα στο κρεββάτι ή σε σειρές σε κάποια ράφια. Είναι η ανάμνηση για κάτι που είχες διαβάσει πριν από μήνες και που το θυμάσαι τώρα, ανατρέχεις στο περιοδικό για να το βρεις, ξαναδιαβάζοντας στη διαδρομή και κάτι άλλο που τώρα δείχνει πιο ενδιαφέρον από τότε. Και είναι και η μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού, του μελανιού ρουφιέται αλλιώς από το πορώδες χαρτί και αλλιώς από το γυαλιστερό. Και το hype, η διάθεση των περιοδικατζήδων να πείσουν ότι αυτό που κάνουν είναι σημαντικό για τον τρόπο ζωής μας.


Αυτό το hype, είναι που έκανε τον ανταποκριτή σας να γουστάρει τρελλά το Wired. Το πόνημα μιας παρέας καλιφορνέζων που εδώ και πέντε χρόνια, αποτελεί τη φωνή μιας κουλτούρας που γεννιέται και μιας τεράστιας ομάδας ανθρώπων που ψάχνει να βρει τί σημαίνουν όλα αυτά. Υποκινούμενοι άλλοτε από πραγματικό ενδιαφέρον, άλλοτε από άγχος μήπως και μείνουν πίσω και άλλοτε από ανασφάλεια μήπως χαρακτηριστούν out, εκατοντάδες χιλιάδες κάθε μήνα, αγοράζουν το Wired και το κυκλοφορούν ξεφυλλίζοντάς το. Ενίοτε μάλιστα, κάποιο το διαβάζουν κιόλας. Και όπως φαίνεται, το εγχείρημα πέτυχε, καθώς το περιοδικό κατάφερε μέσα σε πέντε μόλις χρόνια, να πάρει το βραβείο του καλύτερου περιοδικού στις ΗΠΑ -μια βράβευση που κάτι σημαίνει, αν σκεφτεί κανείς ότι στη χώρα αυτή, κυκλοφορούν χιλιάδες τίτλοι, πολλοί με ιστορία δεκαετιών.


Οι αλλαγές στον τρόπο παρουσιάσεως της ύλης, τα φλούο χρώματα, τα προβοκατόρικα θέματα στο εξώφυλλο, οι συνεντεύξεις των δεκαπέντε σελίδων, οι αρχές του τύπου "Αναγέννηση v2.0", "Νέα νοοτροπία για ένα νέο μέσο" και "Κάθε αλλαγή είναι καλή", οι διαφημίσεις που σχεδιάζονται αποκλειστικά για το περιοδικό ώστε να ενσωματώνονται στην άποψη και στην αισθητική του, και η ευκολία με την οποία λέγονται μεγάλες (και πιθανότατα λανθασμένες) κουβέντες, δίνουν στο Wired μια μοναδικότητα που ο κόσμος είχε να δει πολλά χρόνια. Και πέρα από τη μοναδικότητα αυτή, υποφώσκει η ευφυία κάποιων να αντιληφθούν ότι κάτι που γεννιέται -όπως η κοινωνία των δικτύων- χρειάζεται τη δική της φωνή, η οποία πρέπει να είναι τόσο διαφορετική, όσο και το ίδιο το νέο πράγμα που ξημερώνει.


Όλα αυτά καλά φίλες και φίλοι. Με τη διαφορά ότι αν κάποιος θέλει να ξέρει τί γίνεται στο Δίκτυο, δε θα αγοράσει το Wired. Θα αγοράσει το Red Herring ή το Boardwatch. Και αυτό είναι μια λεπτομέρεια που όσο περνάει ο καιρός, αρχίζει να διαφαίνεται. Βλέπετε, το Wired με την έπαρσή του και τη διάθεσή του για υπερβολή και για μεγάλες κουβέντες, κατάφερε μεν να πείσει κάποιους ότι είναι "το έντυπο της νέας εποχής", έπεισε όμως ακόμα περισσότερους για το ότι είναι "το έντυπο για εκείνους που θέλουν να θεωρούν εαυτούς, ανθρώπους της νέας εποχής". Ήτοι, το έντυπο για τους δήθεν. Και με αυτό δε θέλω ναπω ότι το Wired δεν πιάνει θέματα και πρόσωπα άξια λόγου ή ότι αυτά που πιάνει δεν τα πιάνει καλά. Θέλω όμως να πως ότι δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει αυτό που λέμε "κύρος". Και αυτό συνήθως είναι που δίνει διάρκεια σε ένα περιοδικό, εκτός αν το αντικείμενό του είναι τέτοιο που έχι διάρκεια από μόνο του -περίπτωση Playboy πχ.


Κάθε τί νέο, χρειάζεται και τη φωνή που θα το εκφράσει, που θα το βγάλει έξω, που θα δώσει το βήμα σε εκείνους που ασχολούνται να πουν και να ακούσουν, και να ενημερωθούν και να διασκεδάσουν και να προβληματιστούν. Το Wired, ως κάποιο σημείο το κατάφερε, φέρνοντας μάλιστα και ένα διαφορετικό ήθος αλλά και ύφος. Ξεκίνησε όντως σα μια νέα νοοτροπία για ένα νέο μέσο, δίνοντας στο κοινό του μέσου αυτού, την αίσθηση της διαφοροποίησης και της ιδιαιτερότητας και την (ακόμα πιο) πολύτιμη αίσθηση του "χώρου" που σε καταλαβαίνει και που οι άνθρωποι εκεί μιλούν τη γλώσσα σου. Στη διαδρομή όμως, φάνηκε ο lifestyle προσανατολισμός του (κάτι που οι περισσότεροι είχαν καταλάβει από πολύ νωρίς) καθώς και οι ελλείψεις του. Και οι ελλείψεις αυτές περισσότερο είναι κάτι που περισσότερο το νοιώθεις, παρά μπορείς να το καταδείξεις και να το απομονώσεις.


Είναι ενδιαφέρον πάντως, ότι με τον ίδιο τρόπο, αντιμετωπίζει και η ίδια η κοινότητα το Wired. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που ζουν το Δίκτυο και αγοράζουν το Wired για να το διαβάσουν και να το πάρουν στα σοβαρά. Οι τέχηδες θα προτιμήσουν το Boardwatch (http://www.boardwatch.com/), οι μαρκετάδες το Red Herring (http://www.redherring.com/) ή τη San Jose Mercury News (http://www.sjmercury.com/), στο Δίκτυο ή στο χαρτί και οι του lifestyle, τα αντίστοιχα περιοδικά. Δεν είναι τυχαίο ότι όλη η αγορά μιλάει εσχάτως για την αποτυχία του Wired, για την (ουσιαστική) αποπομπή των Rossetto και Metcalfe από το πηδάλιο του πλοίου, για τις αποτυχημένες προσπάθειες να μπει η εταιρία στο Χρηματιστήριο της Wall Street και για το ενδεχόμενο πωλήσεως των sites της εταιρίας σε τρίτους. Οι καιροί αλλάζουν και ενδέχεται ένα από τα μεγάλα τους θύματα να είναι ο "προάγγελος της νέας εποχής". Ειρωνικό δεν είναι;


Το ραδιόφωνο παίζει Bob Dylan (The times they are a-changing), η ώρα είναι 3.15 μεσημέρι Κυριακής 8 Μαρτίου. Το πεντηκοστό πέμπτο S.N.A.F.U. είναι στις κακές του διότι αντί να βρίσκεται στοι Σχοινιά με την καλή του, με φίλους και με δύο πολύ ωραία σκυλάκια, πρέπει να πάει να κάνει τη φορολογική του δήλωση. Μπλιαχ!! Πότε θα μπορούμε να τα κάνουμε αυτά online, σύντροφοι; Καλή σας εβδομάδα.