Φωτιά στα σχολεία φίλες και φίλοι αναγνώστες. Πριν από λίγο ο ανταποκριτής σας διαπίστωσε για μια ακόμα φορά ότι οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί αυτής της χώρας, παραμένουν αυτό που ο γράφων είχε εισπράξει στα -ομολογουμένως αρκετά- χρόνια που τους συναναστράφηκε. Εγωιστές, ατάλαντοι και ανθρωπάκια που θα κάνουν οτιδήποτε προκειμένου να βγάλουν δέκα φράγκα παραπάνω, βγάζοντας παράλληλα τα απωθημένα τους στους μαθητές, για να μάθουν αυτοί να αμφισβητούν τη δική τους αυθεντία, τη δική τους μόρφωση και τους δικούς τους αγώνες. ’νθρωποι εντελώς αναρμόδιοι για τις θέσεις που κατέχουν και για το ιδιαίτερα ευαίσθητο έργο της διαμόρφωσης των νέων ανθρώπων. Μπλιαχ και ξανά μπλιαχ αγαπητοί μου αναγνώστες. Ο ανταποκριτής σας είναι έξω φρενών.
Γιατί, θα μου πείτε, αυτό το ξαφνικό κάτι με τους εκπαιδευτικούς; Και θα σας σερβίρω αμέσως. 1/4πως ξέρετε, οι λειτουργοί της παιδείας (μια και έτσι θέλουν να αυτοαποκαλούνται) είχαν πρόσφατα μια κοντρίτσα με τους άλλους λειτουργούς του κράτους, αυτούς τους ένστολους δημοσίους υπαλλήλους με τα μπλε/χακί, τα γκλομπ και τα κράνη. Η αφορμή ήταν η διαμαρτυρία τους για την κατάργηση της επετηρίδας και ο "κατάπτυστος" διαγωνισμός που το κράτος θέλει να τους επιβάλλει, για να αποδείξουν -άκουσον, άκουσον- την αξία τους. Λες και τα πτυχία τους δεν έχουν αξία δηλαδή. Κατέβηκαν λοιπόν στους δρόμους, και η αστυνομία, με τη γνωστή ευαισθησία που τη χαρακτηρίζει στις περιπτώσεις αυτές, τους αντιμετώπισε με τον τρόπο που ξέρει, ήτοι τους πλάκωσε στα σουτ.
Φυσικά, πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για το ότι η κυβέρνηση αποφασίζει να ακυρώσει στην ουσία την επετηρίδα, παραδεχόμενη εμμέσως πλην σαφώς ότι το Πανεπιστήμιο δε βγάζει εκπαιδευτικούς αλλά κάτι άλλο και ότι ο θεσμός του αυτόματου διορισμού είναι μάλλον παράλογος στην εποχή μας. Μόνο που σε τελική ανάλυση, το να περιμένει κανείς από μια κυβέρνηση κάτι σοβαρότερο είναι μάλλον χάσιμο χρόνου. Η συνέχεια και η συνέπεια είναι αρετές που σχετίζονται με τη σοβαρότητα και τη συνειδητοποίηση και που καλόν θα ήτο να μην έχουμε την απαίτηση από μια κυβέρνηση να τις επιδείξει. Μια κυβέρνηση έχει να ασχοληθεί και με άλλα πράγματα, χώρια που τελικά από κάπου θα πρέπει να αρχίσει κανείς. Αν τελικά το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας έχει προβλήματα, τα προβλήματα αυτά θα πρέπει με κάποιον τρόπο να αντιμετωπιστούν. Ακόμα και αν αυτό δε συμφέρει τους άμεσα εμπλεκόμενους. Για τις κλωτσιές βεβαίως, δε χρειάζεται να σας πω ότι είμαι κάθετα αντίθετος -όποιος έχει διαβάσει το S.N.A.F.U. έστω και ερασιτεχνικά, ξέρει ότι ο ανταποκριτής σας σιχαίνεται τα πάσης φύσεως τέτοια περιστατικά.
Εκείνο που έκανε το γράφοντα έξω φρενών φίλες και φίλοι, ήταν το mail ενός καθηγητή (και το follow up κάποιων συναδέλφων του μάλλον) στη λίστα της ΕΕΧΙ. Επειδή οι εν λόγω κύριοι εισέπραξαν αυτό που πολλοί εξ ημών έχουμε εισπράξει στους δρόμους από τον υπερβάλλοντα ζήλο των οργάνων της τάξεως, ο συνάδελφός τους, έστειλε ένα τελείως άσχετο mail, χωρίς καμμιά παρουσία στο παρελθόν στη συγκεκριμένη λίστα, θεωρώντας ότι τα συντεχνιακά του προβλήματα πρέπει να απασχολήσουν όλη τη λίστα και ότι η κοινότητα του Δικτύου πρέπει να του σταθεί στην αδικία που του(ς) έγινε. Με μπηχτές στον Υπουργό Παιδείας και σε πρόσωπα του χώρου τους, με σχόλια κατά της καταργήσεως της επετηρίδας και με ένα υφάκι "εμείς οι αγωνιστές", το mail του κυρίου αυτού ήρθε να αφυπνίσει τις συνειδήσεις μας. Και όπως έμαθα και τις συνειδήσεις διαφόρων άλλων χρηστών, καθώς πήγε και σε άλλες ελληνικές λίστες.
Ο ανταποκριτής σας αρκέστηκε στο να επισημάνει το άσχετον του πράγματος -κάθε λίστα έχει και το λόγο ύπαρξής της και ένα mail άσχετο θα πρέπει να αφορά κάτι πολύ σημαντικό για να παρακάμψει το λόγο αυτό. Μόνο που κάποιοι άλλοι ευαίσθητοι στα προβλήματα των καθηγητών, έσπευσαν να επαυξήσουν, κατηγορώντας με για αδιαφορία στα προβλήματα των άλλων, ειδικά κάποιων που είναι τόσο σημαντικοί για την κοινωνία μας. Μάλιστα, σύμφωνα πάντα με κάποιον από αυτούς, αν το Internet δεν ασχολείται με τα προβλήματά τους, δεν πρέπει να υπάρχει μια και αγνοεί την ιστορία την ώρα που γεννιέται. Μόνο όταν το Internet -και οι χρήστες του προφανώς- ασχοληθούν με τα προβλήματα της κάθε επαγγελματικής τάξης το μέσο αποκτά αξία. Ως τότε είμαστε εγωπαθείς, ανόητοι και ανάλγητοι για το τι συμβαίνει γύρω μας. Και φυσικά, το ενδιαφέρον μας θα φανεί με το να πάψουμε να ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο και να πιάσουμε το θέμα των καθηγητών.
Μόνο που, αντίθετά με ό,τι πιστεύουν οι εν λόγω κύριοι, ούτε το Δίκτυο είναι ο χώρος που θα θυμούνται κάθε φορά που αδικούνται κοινωνικά -ή έτσι νομίζουν- ούτε και όλος ο κόσμος είναι διατεθειμένος να υποστηρίξει τον αγώνα τους, ειδικά από τη στιγμή που οι ίδιοι στο σύνολό τους (και εξαιρώντας προφανώς τις... εξαιρέσεις) έχουν δώσει δείγματα πλήρους αδιαφορίας για το τι συμβαίνει στους άλλους, ειδικά στους μαθητές τους οποίους έχουν ορκιστεί ότι θα βοηθήσουν να βρουν το δρόμο της γνώσης. ’νθρωποι με μόνο ενδιαφέρον το να δουλέψουν λίγο και να κάτσουν πολύ, με ελάχιστη γνώση του αντικειμένου τους, έτοιμοι να βγάλουν τα απωθημένα τους στους μαθητές, εξουσιομανείς και κομπλεξικοί, αδιάφοροι για τις ιδιομορφίες και τις ανησυχίες των παιδιών (απόδειξη και το πότε επιλέγουν να απεργήσουν κάθε χρόνο), οι καθηγητές -που ο γράφων έχει γνωρίσει τουλάχιστον- κάθε άλλο παρά δικαιούνται δια να ομιλούν. 1/4πως έλεγα και τις προάλλες, είναι ζήτημα από τους 200 που γνώρισα να θυμάμαι με σεβασμό τους 3. Και αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφομαι. Προσωπικά στατιστικά και ο καθένας είναι ελεύθερος να τα αμφισβητήσει βέβαια.
Σε μια εποχή που -ευελπιστούμε ότι- αλλάζει, σε έναν καιρό που γύρω μας συμβαίνουν πράγματα που τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός, είναι τουλάχιστον απογοητευτικό να έχουμε δασκάλους που θεωρούν ότι το καθήκον τους απέναντι στα παιδιά, είναι το να υπερασπιστούν την επετηρίδα και το θεσμό της δημοσιοϋπαλληλοποίησης της παιδείας. Ο κόσμος στον οποίο καλούνται να ζήσουν οι νεώτεροι συνάνθρωποί μας είναι ήδη αρκετά δύσκολος και με πολλές προκλήσεις -μία από αυτές είναι και το μέσο που χρησιμοποιείτε για να διαβάσετε το κείμενο αυτό. Είναι κρίμα (to put it mildly) οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν να οδηγήσουν τα παιδιά στον κόσμο αυτόν να είναι τόσο λίγοι σε ανάστημα και τόσο στενοί σε ορίζοντες. Αν έρχονταν κοντά στα παιδιά, αντί στο υπερτροφικό εγώ τους, θα μάθαιναν πολύ περισσότερα και θα μπορούσαν να αποκαλούνται πραγματικά Δάσκαλοι.
Το ραδιόφωνο παίζει Pink Floyd (Another brick in the wall), η ώρα είναι 3.30 ξημερώματα Δευτέρας 11 Μαίου και το εξηκοστό τέταρτο S.N.A.F.U. πάει για ύπνο. Το κομμάτι αφιερώνεται στο φίλο από τα ΤΕΙ που δεν πρόλαβα να απαντήσω στο mail του και στην Ελένη που αύριο το πρωί, ορκίζεται στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου. Καλή σας εβδομάδα.
No comments:
Post a Comment