Και όμως αγαπητοί αναγνώστες του S.N.A.F.U., το σημερινό κομμάτι, δε θα είναι για το Internet μέσω ΔΕΗ για το οποίο πολλά θα έχετε ακούσει. Δε θα είναι για τα συμπεράσματα που απεκόμισα κάνοντας το αφιέρωμα στην ελληνική αγορά καθαρού bandwidth για λογαριασμό του NET Letter -όσοι ενδιαφέρεστε, θα αγοράσετε το NL (ή θα το δείτε στο web) και θα μάθετε γιατί πρόκειται για το πιό καλά κρυμμένο μυστικό της ελληνικής αγοράς. Δε θα ασχοληθώ καν με το νέο περιοδικό του χώρου (το "rom" από το δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη), το νέο περιοδικό για τεχνοκαταναλωτές (την ελληνική εκδοχή του βρετανικού τίτλου "Τ3"), το ενδεχόμενο επανακυκλοφορίας του "Net Control" ή το -μάλλον βέβαιο κλείσιμο- του "Netizen".
Και γιατί; Επειδή φίλες και φίλοι, τις μέρες αυτές, ένα πολύ ευχάριστο γεγονός, έφερε στo μυαλό του ανταποκριτή σας, ένα άλλο ευχάριστο γεγονός που έγινε πριν από 18 χρόνια. Η αφορμή; Τα βραβεία Νόμπελ και δη η απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Ντάριο Φο. Το παλιώτερο; Η απονομή του ίδιου Νόμπελ στον Οδυσσέα Ελύτη, το 1979. Και αν κάποιοι εξ' υμών, πιστεύουν ότι η επικαιρότητα του Internet αξίζει να υπερκαλύψει μια τέτοια επέτειο, καλά θα κάνουν να αλλάξουν site -ο οικοδεσπότης σας έχει άλλες προτεραιότητες. Μερικά γεγονότα, καλό είναι να παραμένουν στη μνήμη μας, ανεξαρτήτως επικαιρότητας.
Ο Ελύτης, δεν απέκτησε αξία επειδή πήρε το Νόμπελ φυσικά, με τον ίδιο τρόπο που δεν την απέκτησε και ο Ντάριο Φο ή ο οποιοσδήποτε άλλος, σε οποιονδήποτε κλάδο ανθρώπινης δραστηριότητας. Αντίθετα, μια βράβευση, όπως αυτή της Σουηδικής Ακαδημίας, φαντάζει μικρή και ασήμαντη μπροστά στο μέγεθος κάποιων ανθρώπων που μπορούν να συλλαμβάνουν το καθημερινό τίποτα και να το μεγενθύνουν σε ένα πανανθρώπινο κάτι, τόσο ολοκληρωμένο που σου αφαιρεί τη δυνατότητα ακόμα και να μιλήσεις. Πράγματα που υπάρχουν γύρω μας, που τα βλέπουμε και τα ακούμε και τα αγγίζουμε κάθε μέρα, πράγματα που τα ξεπερνάμε βιαστικά για να μη χάσουμε κάποιο ραντεβού ή για να προλάβουμε μια δουλειά, άνθρωποι σαν τον Ελύτη, τα πήραν και μας τα αποκάλυψαν.
Δεν τολμώ καν να σκεφτώ, τί απίστευτο βάρος ένιωθε ο Ελύτης, κάθε φορά που κοίταζε κάτι, άκουγε κάτι ή συζήταγε κάτι. Γιατί για έναν άνθρωπο με τόση ευαισθησία, μια απλή βόλτα στην αγορά ή μια εκδρομή σε ένα νησί ισοδυναμεί με τρέλλα, καθώς το κάθε τί γίνεται ερέθισμα για σκέψη και για ανάλυση, γεννώντας ανακλαστικά χίλιες εικόνες και λέξεις. Και ακόμα και αν κάποιος είναι τόσο βιβλικά αναίσθητος, ώστε να μη συνειδητοποιήσει έστω ότι μέσα στον Ελύτη υπάρχει μια άποψη των πραγμάτων τελείως μοναδική -που όμως μπορεί να εκφράσει όλους μας-, φαντάζομαι ότι πρέπει να είναι εντελώς νεκρός για να μην ψυχανεμιστεί τουλάχιστον, μια ευαισθησία αλλιώτικη και άξια θαυμασμού.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, ζούμε σε μια χώρα που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη. Δε διαθέτει πολλά από τα πράγματα τα οποία, ειδικα ημείς οι περί την τεχνολογία ασχολούμενοι, θεωρούμε απαραίτητα για να ζήσουμε αξιοπρεπώς, γεγονός που μας κάνει πολύ συχνά να βρίζουμε και να γκρινιάζουμε, εξαπολύωντας μύδρους κατά παντός υπευθύνου. Μόνο που διαθέτει κάποιες άλλες πλευρές, τόσο μαγικές -και μην ακούσω βλακείες περί μαγείας και επιστήμης- που πραγματικά μπορούν να σου φέρουν δάκρυα στα μάτια. Και αυτές οι πλευρές είναι που μας αποκαλύπτονται από ανθρώπους σαν τον Ελύτη.
Αν οι επιστήμονες μας δίνουν αυτό που χρειαζόμαστε, οι ποιητές μας δίνουν αυτό που πραγματικά θέλουμε, φίλες και φίλοι του S.N.A.F.U. Φροντίζουν να ονειρευτούν για λογαριασμό μας, να βρουν την κρυμμένη πλευρά του κάθε πράγματος και να την ξεδιπλώσουν μπροστά στα μάτια μας, κάνοντας το κάθε μας συναίσθημα μεγαλύτερο, πιό πλούσιο και πιό σημαντικό -αναγκαίο ίσως για να ζήσουμε. Και όποιος έχει περάσει από τις Κυκλάδες, τις αγαπημένες Κυκλάδες του ποιητή, ξέρει ότι αναδίνουν μια δόνηση, που δεν μπορείς να το περιγράψεις χωρίς να χρησιμοποιήσεις τη λέξη "μαγεία" και που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Εκτός βέβαια αν ανήκει στην κατηγορία εκείνη που πάει στις Κυκλάδες μόνο για να πιεί πετρέλαιο και να πηδήξει ξένες/ους.
Ο ανταποκριτής σας ήταν 12 χρονών εκείνο το πρωινό του Οκτωβρίου που η ελληνική τηλεόραση αναμετέδιδε την εκδήλωση απονομής του βραβείου στον ποιητή. ’ρα, ευτυχώς αρκετά μικρός για να του μείνει η εικόνα χαραγμένη στο μυαλό. Σήμερα, 18 χρόνια μετά, τις ίδιες μέρες, ψάχνει στο Δίκτυο για σελίδες που να είναι αφιερωμένες στον ποιητή, νοιώθοντας ότι πρόκειται για κάτι που η Ελλάδα οφείλει στην παγκόσμια κοινότητα. Ένα site που να είναι φιαγμένο από έλληνες και που να μυρίζει με τον ίδιο τρόπο που μυρίζουν οι σελίδες του "Μονογράμματος" και της "Μαρίας Νεφέλης". Και μη μου πείτε ότι δεν υπάρχουν ακόμα browsers που να μπορούν να μεταφέρουν στο desktop σας αρώματα...
Το ραδιόφωνο παίζει David Bowie (Five years), η ώρα είναι 10.39 βράδυ Κυριακής 19 Οκτωβριου και το τριακοστό πέμπτο S.N.A.F.U. πάει για web tsarking, κάτι που έχει να κάνει πολύν καιρό, έτσι για να περάσει η ώρα. Ο καιρός είναι μπάσταρδος, η Ελένη δεν είναι εδώ και δε βρίσκεται παρέα για ξενύχτι, που λέει και ο άλλος. Καλή σας εβδομάδα.
No comments:
Post a Comment