Ήτοι αγαπητοί μου αναγνώστες, το S.N.A.F.U. έχει απόψε αυτό που είθισται να αποκαλείται creative block. Καμμιά ιδέα. Φαίνεται ότι οι ημέρες των διακοπών αλλά και η μουτρηδόν πτώση στα συνηθισμένα που τις ακολούθησαν, έφεραν το τίμημά τους. Κάθομαι εδώ μπροστά στον υπολογιστή, βραδάκι Κυριακής, με μία (ή μιάμιση -ανάλογα πως το βλέπει κανείς) στήλη του adBusiness να περιμένει γράψιμο, με κάμποσα δελτία τύπου που έχουν έρθει και που πρέπει να δω, με κάτι σημειώσεις από ψιλοπληροφορίες που πρέπει να βάλω σε σειρά, με κανά δυό σκέψεις που πρέπει να σχηματοποιήσω και να γράψω. Business as usual...
Το Τιμπουκτού και το Πανεπιστήμιό του είναι μακριά, στη Ζάκυνθο έχει αρχίσει να συννεφιάζει και τα πρεζάκια ξαναγύρισαν στην πλατεία Εξαρχείων -αντίθετα από την Ομόνοια, τα τζάνκια της δικής μας πλατείας εξαφανίζονται τον Αύγουστο. Πού πάνε άραγε; Μιλώντας για πλατείες και τζάνκια, τα ΜΜΕ έχουν ανακαλύψει ότι στην Ομόνοια γίνεται κάποιος ψιλοχαμός σχετικά με το θέμα. Τους το είπαν οι επιθεωρητές δημόσιας υγείας, οι οποίοι το διαβίβασαν επίσης και στα όργανα της εννόμου τάξεως. Φαντάζομαι ότι τόσο οι επιθεωρητές, όσο και οι δημοσιογράφοι, δεν είχαν περάσει ποτέ από την Ομόνοια. Για τους ένστολους προστάτες μας προτιμώ να μη σχολιάσω. Μια κλούβα είναι μονίμως παρκαρισμένη στη γωνία 3ης Σεπτμεβρίου και πλατείας -τόσον καιρό δεν έβλεπαν τίποτα;
Φυσικά αυτό που χαρακτηρίζει το Φθινόπωρο του '97 είναι το αίσθημα νίκης για την ανάληψη της πολυπόθητης Ολυμπιάδας. Επιτέλους, το όνειρο δεκαετιών έγινε πραγματικότητα. Οι ξένοι μας πήραν στα σοβαρά και μας έκαναν την τιμή να παίξουμε κι εμείς μαζί τους στο παιχνιδάκι των δισεκατομμυρίων που λέγεται Ολυμπιακοί Αγώνες. Το ότι θα τρελλαθούν στη μίζα κάμποσες κατασκευαστικές εταιρείες, από αυτές που διαπλέκονται με τα ΜΜΕ και τα κόμματα, είναι θέμα ήσσονος σημασίας. Αυτό που ανησυχεί τον ανταποκριτή σας από το Δίκτυο είναι το πόσα δέντρα θα κοπούν προκειμένου να γίνουν όλες αυτές οι κακόγουστες αηδίες που πρέπει να γίνουν προκειμένου να "μας γίνει η τιμή".
Ο γράφων ανήκει στη σπάνια εκείνη κατηγορία ελλήνων που θα μπορούσαν να αποκαλούνται "μίσαθλοι". Ουδέποτε συμπάθησε τους πάσης φύσεως σικέ ανταγωνισμούς των γηπέδων και το καφριλίκι των κερκίδων. Οι καλύτερες κόντρες παίζονται είτε έξω στο δρόμο, είτε μέσα στο κεφάλι των ανθρώπων -ως εκ τούτου τα πάσης φύσεως αθλητικά δρώμενα του προκαλούσαν πάντοτε μια ακατάσχετη βαριεστημάρα, την ίδια ακριβώς που προκαλούν και στο 95% των ελληνίδων. Αν μάλιστα το καταλάβαιναν αυτό και οι έλληνες αρσενικοί μπορεί να κατάφερναν να τραβήξουν το ενδιαφέρον των ερωτικών τους παρτνέρ λίγο περισσότερο. Μη γελιόμαστε φίλοι, το να βλέπεις αθλητικά στην τηλεόραση δε σε κάνει φίλαθλο αλλά μπανιστηρτζή.
Όπως καταλαβαίνετε καλοί μου αναγνώστες, αδυνατώ να συνεπαρθώ από αυτό το πανελλήνιο ξέσπασμα χαράς για την ανάληψη των αγώνων - θεωρώ ότι δε με αφορά σε κανένα επίπεδο. Όσο για τον κρυφό (ή φανερό) εθνικισμό που κρύβει όλη αυτή η ιστορία, επίσης θα πάω πάσσο. Η αντίληψή μου για το τί είναι εθνικό, διαφέρει άρδην από αυτή των συμπατριωτών μου - αυτός είναι και ο λόγος που με έχει συνεπάρει και το Δίκτυο με τα ανύπαρκτα σύνορά του, το διεθνιστικό του χαρακτήρα και τα νέα μοντέλα συμπεριφοράς που δημιουργεί. Κρίμα που οι εόρτάζοντες για τη νίκη του έθνους δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι σύντομα οι πεποιθήσεις τους θα χαθούν μέσα στα ΙΡ πακέτα των δικτύων. Καλώς ή κακώς.
Το φθινόπωρο έχει μια μελαγχολία που καμμιά γιορτή δεν μπορεί να καλύψει. Και δεν εννοώ άγονη μελαγχολία -κάθε άλλο. Μόνο που όπως και να το κάνεις, η ιδέα της απουσίας ήλιου (κυριολεκτικά ή μεταφορικά), η ιδέα των υποχρεώσεων, η ιδέα της δημιουργικότητας που θα χαθεί σε δουλειές και projects, η ιδέα της -έστω και παροδικής- φθοράς, δημιουργεί ένα συναίσθημα που σε πολλούς φέρνει μια ανησυχία. Και οι εξελίξεις γύρω μας δεν την μειώνουν. Ειδικά αν δεν ανήκεις και σε εκείνη την κατηγορία που χαίρεται με τη συμμετοχή σε μιά φιέστα εκατομμυρίων.
Και το μικρό μας Δίκτυο, εξακολουθεί ακάθεκτο την πορεία του, αδιαφορώντας για τη μελαγχολία μας, για τις εθνικές μας εξάρσεις, για το αν θα πάρουμε εκατομμύρια ή για το αν έχουμε να κάνουμε πράγματα. Κάθε μέρα που περνάει, νέοι άνθρωποι έρχονται κοντά μας, φιάχνουν σελίδες, αρχίζουν να επικοινωνούν, γνωρίζουν ανθρώπους, παίρνουν spams, μαθαίνουν να κινούνται μέσα σ' αυτό, το βαριούνται, συναρπάζονται, προσηλυτίζουν τους φίλους τους ή κάνουν χακιές. Και ο ανταποκριτής σας προσπαθεί να δει, να νοιώσει, να μάθει και να καταγράψει. Ίσως έτσι ξεχάσει τη μελαγχολία του Φθινοπωρινού ανέμου που έχει αρχίσει να φυσάει.
Το ραδιόφωνο παίζει Beatles (Strawberry fields forever), η ώρα είναι 21.52, βράδυ Κυριακής 14 Σεπτεμβρίου και το τριακοστό S.N.A.F.U. πάει να γράψει τη στήλη του. Καλή σας εβδομάδα.
No comments:
Post a Comment