Saturday, January 29, 2011

(4/5/97) Περί Internetοπωλών



Και όμως καλοκαίριασε! Βέβαια για εμάς τους πιο παλιοκαιρίτες, λίγη άνοιξη θα ήταν πολύ πιο επιθυμητή, όμως κι αυτό καλό είναι. Και δε θέλω αηδίες με βροχές πάλι ε; Με την καλή διάθεση της ημέρας λοιπόν, είπα να πιάσω ένα θέμα που με ταλανίζει από καιρό, και το οποίο έτυχε και ξαναπέτυχα μπροστά μου τις προάλλες που έγραφα κάτι για το περιοδικό. Χώρια που μου το επεσήμανε και ένας φίλος μετά από εκείνο το -κάπως σαρκαστικό- για τους πωλητές της Στουρνάρη. Βλεπετε, πέραν της προσφιλούς τάξεως των υπολογιστοπώλών, υπάρχει και η παρομοίως προσφιλή τοιαύτη των Interntοπωλών. Και με τον όρο (χα!) εννοώ τους λειτουργούς εκείνους που φροντίζουν για την εξάπλωση του μικρού μας Δικτύου, μέσα από τα γραφεία των παροχέων, με θέσεις στα τμήματα sales, marketing και λοιπά ξενόγλωσσα κακόηχα.


Μιά και καλή για να μην έχουμε παρεξηγήσεις: Γουστάρω τους τέχηδες σε τρέλλα. Ήτοι, οι πάσης φύσεως προγραμματιστές,δικτυάδες, hardwareάδες, developers και hackers (μιλωντας για ξενόγλωσσα κακόηχα) τυγχάνουν τα καλύτερα παιδιά μέσα στην πιάτσα αυτού που λέμε Internet κοινότητα. Ξέρουν, προσπαθούν, βοηθούν και γενικά στηρίζουν όλο αυτό το οικοδόμημα που έρχεται να εκμεταλλευετεί κάθε μαλάκας, μηδέ του υπογράφοντος εξαιρουμένου, τις περισότερες φορές με ελάχιστα λεφτά σε σχέση με αυτό που προσφέρουν. Μόνο που ελάχιστα φαίνονται, ειδικά σε έναν κόσμο που έχει μάθει να κρίνει έναν άνθρωπο από τη γκόμενα με την οποία κυκλοφορεί, από το αμάξι που έχει, από τα ρούχα που φοράει και από το πόσα χαλάει όταν βγαίνει έξω. Κύριοι δε βρυκόλακες όλης αυτής της δουλειάς αυτών των τυπάκων, οι Internetοπώλες των εταιρειών.


Τελειώσανε το Deere ή κάποιο άλλο αντίστοιχο μαγαζί, πήγανε και έξω, κάνανε και κανά ΜΒΑ. Και γυρίσανε. Ντυθήκανε όμορφα, πήρανε κινητό και laptop και βγήκανε παγανιά να πουλήσουν. Και φυσικά, τι είναι αυτό που πουλάει σαν τρελλό αυτόν τον καιρό; Το Δίκτυοοοο. Και σκάσανε μύτη. Δεκάδες γκομενίτσες και γκομενίτσοι πολύ σικάτοι και όπως πρέπει, άρχισαν να πουλάνε δικτυακές υπηρεσίες, web hosting (να λείπουν οι απρέπειες) web design, virtual networks, intranets, leased lines και ΡΡΡ χωρίς την παραμικρή ιδέα για το πως είναι ένας router, για το αν η US Robotics φιάχνει robots και για το αν το SLIP είναι εσώρουχο. Και μη ρωτήσει κανείς αν είναι αναγακίο να ξέρουν. ΕΙΝΑΙ. Επειδή κάποια είδη, για να τα πουλησεις αποτελεσματικά, πρέπει να τα ξέρεις. Σε αντίθετη περίπτωση, το πιο πιθανό είναι να κάνεις ρόμπα (κατά το κοινώς λεγόμενο) το μαγαζί στο οποίο δουλεύεις.


Παράδειγμα χαρακτηριστικό, μια όμορφη από έναν παροχέα, που την πήρα τηλέφωνο για να της ζητήσω ένα account δωρεάν (έχει και το δημοσιογραφιλίκι τα καλά του) το οποίο εκείνη υπεσχέθη στο διευθυντή μου κάποια άσχετη στιγμή. Παρεμπιπτόντως, είχα account στο σύστημά τους αρκετό καιρό πριν πάει αυτή εκεί. Παίρνω λοιπόν τηλέφωνο και μετά από καά δυό πάσες από γραμματέα σε γραμματέα (έχει και το να είσαι στέλεχος τα καλά του) εισπράττω μια σειρά από χαριτωμενιές του τύπου: εμείς γενικά δε δίνουμε δωρεάν accounts επειδή πιστεύουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι και αξίζει να μας πληρώνετε. Βέβαια σε εσάς θα κάνουμε μια εξαίρεση κλπ κλπ κλπ. Και φυσικά εκνευρίστηκα λιγάκι μια και -ειδικά εκείνον τον καιρό- το εν λόγω μαγαζί πήγαινε σα σαλιγκάρι.



Tο να εξηγήσω στην κοπελλίτσα ότι έχω μια εκαφριά σχέση με αυτό για το οποίο γράφω, ήταν μάλλον εύκολο. Όσο εύκολο ήταν να εξηγήσω και σε κάποιον αντίστοιχο κόπανο άλλης εταιρείας, ότι μπορώ να κάνω κριτική web αρκετά πιο εκτεταμένη από τις 150 λέξεις που συνήθως μας δίνουν τα περιοδικά. Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Είναι στο ότι οι άνθρωποι αυτοί διώχνουν κόσμο. Και εννοώ πελάτες. Από αυτούς που πληρώνουν χρωματιστά χαρτιά για να κάνουν δουλειά. Και που δεν υποχρεούνται να ξέρουν από Internet, όπως δεν υποχρεούνται να ξέρουν από τηλεόραση για να κάνουν ένα διαφημιστικό. Για αυτό και λέμε τις σχετικές με το Δίκτυο εργασίες "παροχή υπηρεσιών". Ο άλλος δεν ξέρει αλλά θέλει, και εμείς που ξέρουμε (λέμε τώρα) του δίνουμε αυτά που θέλει. Ναι;


Η λέξη κλειδί εδώ είναι το "ξέρουμε". Διότι συνήθως οι μαρκετίστες των online συστημάτων, δεν ξέρουν. Και έτσι υπόσχονται τρίχες με κύριο κριτήριο να φάμε τον πελάτη από τον ανταγωνισμό. Ο πελάτης λοιπόν περιμένει αυτά που του έχουν πει, δεν τα βλέπει, βρίζει και από κάποιο σημείο και πέρα φεύγει για να πάει στον ανταγωνισμό, να ακούσει και εκί τα ίδια και ούτω καθ' εξής, μέχρι να μάθει αρκετά ή να παρατήσει το Internet και να επιστρέψει στα τηλεoπτικά που έχουν και μοντέλες ζωντανές και όχι σε JPG μορφή. Το ότι έτσι μακροπρόθεσμα χάνει το Internet, και άρα και οι ίδιοι, δεν το έχουν σκεφτεί και το χειρότερο είναι ότι δεν το έχουν σκεφτεί ούτε οιδιευθυντές των μαγαζιών οι οποίοι χαρίεις-χαρίεις κυκλοφορούν από περιοδικού εις περιοδικόν και από καναλίου εις κανάλιον διαφημίζοντας το Δίκτυο και τις δυνατότητές του.


Υπάρχει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο να είσαι τεχνικός και στο να είσαι πωλητής. Αν οι ενασχολούμενοι δεν μπορούν να τη βρουν, ας προσλάβουν άλλους που μπορούν. Αν δεν κάνουν ούτε αυτό, κάποια στιγμή οι χρηματοδότες τους θα ζητήσουν τα ρέστα και οι διευθυντές θα βρεθούν εκτός νυμφώνος. Μαρκετίστες υπάρχουν πολλοί και άρα όλοι είναι αναλώσιμοι. Ας διώξουν από τώρα τους άσχετους και τις όμορφες και ας βάλους στη θέση τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν τη δουλειά καλά. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ να βάλουν τέχηδες. Όπως είπα και παραπάνω, οι τέχηδες είναι καλοί σε αυτό που είναι. Ας βρεθούν και τα κατάλληλα στελέχη, ώστε να πάει λίγο μπροστά το πράγμα. Έτσι, για να ωφεληθούμε όλοι δηλαδή.


Το ραδιόφωνο παίζει Siouxsie and the Banshees (Israel), η ώρα είναι 11.54 βράδυ Κυριακής 4/5/97 και το δέκατο τρίτο S.N.A.F.U. πάει για κανά ποτάκι στο Εξάρχεια. Τέτοια ωραία νύχτα δεν πρέπει να χάνεται. Καλή σας εβδομάδα.

No comments:

Post a Comment