’λλη μια επέτειος για το S.N.A.F.U. φίλες και φίλοι αναγνώστες -φαίνεται ότι ο ανταποκριτής σας άγεται και φέρεται από το παρελθόν του. Σαν σήμερα λοιπόν, πριν από τρία χρόνια, απελύθη οριστικά από τις τάξεις του Ελληνικού Στρατού, ενώ τέσσερα χρόνια πριν, παρουσιάστηκε. Οι οξυδερκέστεροι θα συνάγουν αυτόματα ότι ο γράφων υπήρξε αυτό που στην αργκό του ΕΣ, αποκαλείται "ημιάρβυλο" ή ΥΠΕΚ και που στα απλά ελληνικά λέγεται δικαιούμενος μειωμένης θητείας. Όχι ότι η διάρκεια παίζει κανένα ρόλο στην προκειμένη περίπτωση βέβαια.
Θα ήθελα πολύ η σημερινή ημερομηνία να μην υπάρχει στο προσωπικό μου ημερολόγιο ως επέτειος, γιατί αυτό θα σήμαινε ή ότι δε θα είχα πάει στον ΕΣ (που ήταν και η αρχική μου πρόθεση) ή ότι θα είχε περάσει ανώδυνα. Δυστυχώς, τίποτα από τα δύο δε συνέβη, ίσως επειδή δε θα μπορούσε και να έχει συμβεί. Παρά τη διάθεσή μου για διαφοροποίηση, ούτε κατάφερα να αποφύγω την ανοησία αυτή, ούτε κατάφερα να τη βγάλω αλώβητος ένα χρόνο μετά. Και από ό,τι φαίνεται, παραμένω λειψός, τρία χρόνια αργότερα. Για πόσο ακόμα; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα, φίλες και φίλοι.
Όπως μπορούν να σας διαβεβαιώσουν όσοι με ξέρουν IRL, είμαι από τους λίγους έλληνες που *δεν* λένε ιστορίες από το στρατό. Αυτό είναι δείγμα υγείας βεβαίως, όμως δεν είναι και αυτό που θα ήθελα. Αν είχα πάλι τη δυνατότητα να επιλέξω -κάτι που επειδή ο Θεός έχει χιούμορ, ξέρω ότι δε θα συμβεί- θα είχα κάνει διαφορετικές επιλογές. Επιλογές που θα με έκαναν να νοιώθω σήμερα πολύ λιγώτερο μαλάκας, ανεπαρκής και -ίσως το χειρότερο από όλα- ηττημένος. Βλέπετε, είμαι πια πιό σίγουρος από ποτέ, ότι η αποδοχή του ρόλου του φαντάρου (και στη συνέχεια του τέως φαντάρου) είναι μια από τις σημαντικώτερες ήττες που μπορεί να έχει στο ενεργητικό του ένας άνθρωπος που ζει στην Ελλάδα.
Κανείς δεν μπορεί να σου ανταλλάξει 365 χαμένα βράδια. Κανείς δεν μπορεί να σου δώσει πίσω το άγχος στα πρόσωπα των ανθρώπων που αγαπάς. Κανείς δεν μπορεί να σου δώσει πίσω την αξιοπρέπειά που άφησες χαραγμένη σε σιδερένια κρεββάτια τύπου φυλακής, σε κλειδωμένες αρβύλες και σε αρχαίους οπλοβαστούς. Κανείς δε μπορεί να σε ξανακάνει άνθρωπο μετά από ένα χρόνο απώλειας κάθε ανθρώπινου συναισθήματος. Κανείς δεν μπορεί να σου σβήσει από το μυαλό αυτά που αναγκάστηκες να κάνεις για να τη γλυτώσεις, για να κερδίσεις μια ώρα παραπάνω ανθρώπινης παρουσίας και ζεστασιάς.
365 μέρες, ανάμεσα σε υπανθρώπους που μπερδεύουν την πατρίδα με την ιεραρχία, τις αξίες με τις στοιχισμένες σαγιονάρες, τη σημαία με το γυάλισμα των παπουτσιών, το αίμα κάποιων με τα γλυψίματά τους για μια καλή μετάθεση. Μικρά ανθρωπάκια, ανίκανα να καταλάβουν τίποτα παραπάνω από τις εξάδες και τις προσοχές, τα βιασμένα ελληνικά των αρχικών και των παραγγελμάτων και την καπηλεία μιας στολής που κάποιοι, κάποτε τίμησαν, ακόμα και αν τα ιδανικά τους έχουν πια παλιώσει και αραχνιάσει. Τιποτένιοι κόλακες, οσφυοκάμπτες ενός συστήματος που συντηρείται μόνο και μόνο για να διαιωνίζει μια κατάσταση στην οποία πιστεύουν μόνο ανεγκέφαλοι εθνικιστές και αλλοίθωροι πολιτικοί. Έλλην αξιωματικός -το απόλυτο ανδρείκελο.
Και χειρότερα ακόμα, οι ίδιοι οι φαντάροι. Οι κεκαρμένοι. Η άμορφη μάζα των προβάτων, που ισοπεδώνεται εθελούσια, που φοράει τη στολή, που αλλάζει λεξιλόγιο, που γίνεται χαφιές για ένα καλύτερο νούμερο στη σκοπιά, για μια καλή μετάθεση, για μια καλύτερη συμπεριφορά, για να βγει από το στρατόπεδο και να καυχηθεί στους άλλους ηλίθιους ότι είναι μάχιμος, ότι τους ψάρωσε όλους, ότι πάλιωσε, ότι έγινε μάγκας. Και όλα αυτά για να μη νοιώσει περιθωριακός, διαφορετικός από όλους τους άλλους ηλίθιους "άντρες" πριν από αυτόν, "άντρας" τελειωμένος με μαγκιά και τσαμπουκά. Έλλην φαντάρος -το αναγκαίο καπάκι του παραπάνω ντενεκέ.
Ποτέ ξανά, φίλες και φίλοι. Και είθε ο Θεός να μας αξιώσει να το τηρήσουμε. Να μην ξαναλεκιάσει τις μνήμες μας κανένα κοντό ανθρωπάκι με στολή και αστεράκια στα πέτα, κανένα άδειο τοπίο, κανένας ήχος πυροβολισμού, καμμιά ανταλλαγή συνθημάτων σε σκοπιές, κανένας αγχωμένος ύπνος, καμμιά Ελένη με δακρυσμένα μάτια για το φόβο στα πρόσωπά μας. Ας παίζουν οι καραγκιόζηδες μόνοι το μαλακισμένο παιχνιδάκι που τόσο τους αρέσει. Και ακόμα, είθε αυτός ο άϋλος χώρος που λέγεται Δίκτυο, να βοηθήσει στην κατάργηση αυτής της ανοησίας που λέγεται σύνορα και φέρνει μαζί την υπάρξη αυτής της κωμωδίας (ή τραγωδίας) που λέγεται στρατός.
Το ραδιόφωνο παίζει Διονύση Σαββόπουλο (Θητεία), η ώρα είναι 2.15 μεσημέρι Κυριακής 23 Νοεμβρίου και το τεσσαρακοστό S.N.A.F.U. ως καλός πολίτης πλέον, ετοιμάζει ένα κείμενο. Ακόμα. Καλή σας εβδομάδα και καλό υπόλοιπο.
No comments:
Post a Comment