Sunday, January 30, 2011

(5/10/97) Περί ραδιοφώνου



Είναι αρκετοί οι φίλοι του S.N.A.F.U. που έχουν σχολιάσει το ραδιόφωνο του ανταποκριτή σας. Φαίνεται ότι το ραδιόφωνο δεν ταιριάζει με το πιό high-tech προφίλ που πρέπει να έχει ένας fan του Internet. Ή ίσως να είναι η σύμπτωση των κομματιών -κάποιοι φίλοι αναρωτιούνται αν όντως το ραδιόφωνο παίζει αυτά τα κομμάτια την ώρα που ο γράφων φροντίζει για την εγκεφαλική σας τροφή, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν αναρωτηθεί ποιός σταθμός παίζει πίσω από τον υπολογιστή. Κάποιοι έχουν εκφράσει τη δυσαρέσκειά τους για κάποια από τα κομμάτια, ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι το συγκεκριμένο τελείωμα είναι λιγάκι μπανάλ.


Φυσικά έχουν όλοι δίκιο. Μόνο που θα πρέπει να πω φίλες και φίλοι ότι το ραδιόφωνο θα υπάρχει πάντα στο background του S.N.A.F.U. μια και είναι η πιό παλιά αγάπη του γράφοντος από το χώρο των ΜΜΕ. Βλέπετε, το ραδιόφωνο ήταν το πρώτο μέσο που χρησιμοποίησα πριν από 17-18 χρόνια για να έρθω σε επαφή με τον κόσμο και ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να έχει μια ειδική θέση στην καρδιά μου. Η τηλεόραση, οι εφημερίδες και τα περιοδικά -αχ αυτά τα πανέμορφα, πολύχρωμα, γυαλιστερά, ολοζώντανα περιοδικά- υπάρχουν γύρω μου σε τεράστιες ποσότητες και εξακολουθώ να μπαινοβγαίνω μέσα τους με διάφορες ιδιότητες. Μόνο που πάντα στο βάθος παίζει ένα ραδιόφωνο.


Το ραδιόφωνο ήταν η πρώτη μου επαφή με τη μουσική. Αν και ανήκω σε εκείνη τη γενιά που μεγάλωσε μαζί με την τηλεόραση -η οικογένειά μου είχε τηλεόραση από το 1969- τα πράγματα που μπορούσε να δει κανείς δεν ήταν και τόσο πολλά. Και σίγουρα δεν ήταν πράγματα που θα τραβούσαν το ενδιαφέρον ενός πιτσιρικά. Το ραδιόφωνο όμως ήταν άλλο. Μπορούσες να το πάρεις στο κρεββάτι σου, να το μεταφέρεις σε όλο το σπίτι, να ακούσεις πολλούς σταθμούς, να ακούσεις ξένες γλώσσες που έλεγαν θαυμαστά πράγματα με παράξενους τονισμούς και κυρίως να ακούσεις μουσική. Πολλή μουσική. Ελληνικά τραγούδια, ξένα τραγούδια, μουσική από ταινίες και αργότερα jazz και rock και κλασσική και παράξενες μουσικές από όλα τα μέρη του κόσμου.


Είχε ακόμα φωνές αλλιώτικες. Εξαϋλωμένες, διαφορετικές φωνές, χωρίς πρόσωπο, ζεστές και κοντινές, μιλούσαν ασταμάτητα, κάνοντας πάσες στα τραγούδια, εξηγώντας στίχους, λέγοντας ειδήσεις, σχολιάζοντας γεγονότα, κουβεντιάζοντας με ακροατές, αφιερώνοντας κομμάτια σε ανθρώπους κάπου μακριά. Το ραδιόφωνο είχε τους πειρατές του, τους πιό συμπαθείς παρανόμους που ο γράφων έχει γνωρίσει, έτοιμους να ριψοκινδυνεύσουν το ξύλο και τις κατασχέσεις προκειμένου να κάνουν μια συνομιλία ή να παίξουν ένα κομμάτι διαφορετικό ή απλά να πουν σε κάποια Καίτη από το Γαλάτσι ότι την αγαπούν. Και ακουγόταν τόσο κοντά αυτό το Γαλάτσι, τότε. Το δωμάτιο γέμιζε από όλες τις περιοχές της Αθήνας και ένοιωθες όλες τις Καίτες, τις Μαρίες, τους Γιάννηδες και τους Θανάσηδες, όλους τους φαντάρους που φύλαγαν, όλους τους φοιτητές που διάβαζαν και όλους τους ερωτευμένους που καρδιοχτυπούσαν να κάθονται σιωπηλοί μέσα στους ίδιους τέσσερεις τοίχους. Με τον Lone Star να απαγγέλει στο μικρόφωνο.


Και μαζί οι αμερικάνοι από τη βάση, οι ρώσοι και οι πολωνοί με τους παράξενους στριφογυριστούς ήχους και το echo των ΑΜ να μπερδεύεται με τις κλασσικές μουσικές τους, τη Deutche Welle και το BBC, τη φωνή της Αμερικής. Ένας ολόκληρος κόσμος που ζούσε παράλληλα, δίπλα σου. Και ήταν δικός σου με το γύρισμα του κουμπιού στο ΟΝ και με το στροβίλισμα του μεταβλητού συχνότητας. Για να μη μιλήσουμε για τους σοφούς. Αυτούς που ήξεραν και που μας δίδασκαν μουσικές που δεν ξέραμε, από εποχές που ενώ ήταν τόσο κοντά δεν τις είχαμε καν ακούσει. Για τους Stones στο Altamond, για το Woodstock, για τα πανεπιστήμια που έκαιγε ο κόκκινος Ντάνι, για τις μάγισσες της Καλιφόρνια με τα λουλούδια στα μαλλιά και τα τσιγαριλίκια στο χέρι, για τους τυπάδες μαύρους τζαζίστες και τους πολύχρωμους αφρικανούς περκασιονίστες και τους γλυκούς τροβαδούρους της Αναγέννησης.


Ένας ολόκληρος κόσμος υπήρχε μέσα στα κουτιά αυτά, αγαπητοί μου αναγνώστες. Ένας ολόκληρος κόσμος που έμπαινε στο κεφάλι σου μόνο από ένα μονοπάτι, χωρίς την παντοδύναμη -αν και υπέροχη- εικόνα να συνοδεύει και να επιβάλλει. Και φυσικά, ό,τι δε κάλυπτε ο ήχος, το πρόσθετε η φαντασία μας. Οι εκφωνητές ήταν πάντα καλά παιδιά, οι εκφωνήτριες πανέμορφες, τα συγκροτήματα εντυπωσιακά, οι ραδιοθάλαμοι σκοτεινοί και γεμάτοι καπνό και η Ελένη από το Χαλάνδρι πάντα όμορφη, πάντα ξενυχτούσε και πάντα περίμενε την αφιέρωσή μας. Και αν σε κάποια από αυτά δεν πέσαμε έξω μεγαλώνοντας, σε κάποια άλλα συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Όχι ότι παίζει και κανένα ρόλο δηλαδή.


Ακόμα ελπίζω ότι θα μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να πιάσω πάλι ένα μικρόφωνο και να επιστρέψω στον αέρα των ερτζιανών. Ίσως λόγω του βίτσιου ενός μικρού αγοριού που έγινε πολυλογάς εξ' αιτίας του κακού του "ρ", ίσως λόγω αγάπης προς τη νύχτα, τη γλώσσα και τη μουσική. Ίσως λόγω νοσταλγίας. Ή ίσως επειδή το Internet μου θυμίζει τόσο πολύ εκείνον τον μαγικό, πολύχρωμο κόσμο. Τα μέσα μπορεί να αλλάζουν αγαπητοί αναγνώστες, όμως πάντα θα υπάρχει μαι συσκευή μέσα στη νύχτα που θα παίζει κάτι για όλους και όλες εσάς που ξενυχτάτε. Αφιερωμένο λοιπόν εξαιρετικά, στον Περικλή και στο Γιώργο, στο Χάρη και στη Μαρκέλλα, στον Κωστή και τη Ντομινίκ, στο Βασίλη και τον Αντρέα, στον άλλο Χάρη, στον Παύλο και τον Τάσσο από την Κυψέλη, στην Ελένη και το Γιάννη, στον Αντώνη που έφυγε και στον άλλο Αντώνη που είναι εδώ και παλεύει, σε όλους εκείνους που το S.N.A.F.U. έχει αγαπήσει και χάσει, στα παιδιά του υποβρυχίου, στα παιδιά του Ρόδον FM αλλά και όλων εκείνων των σταθμών που έκλεισαν και φυσικά στην Ελένη για την οποία έχετε ξανακούσει επανειλημμένως...


...το ραδιόφωνο παίζει Jefferson Airplane (Somebody to love), η ώρα είναι 11.50, βράδυ Κυριακής 5 Σεπτεμβρίου και το τριακοστό τρίτο S.N.A.F.U. περιμένει τηλέφωνο -φυσικά από την Ελένη. Καλή σας εβδομάδα.

No comments:

Post a Comment