Ένα από το πρώτα πράγματα που έμαθε ο ανταποκριτής σας φίλες και φίλοι του S.N.A.F.U. όταν ξεκίνησε να ασχολείται με το ευγενές άθλημα του γραψίματος στα ΜΜΕ, ήταν το θέμα της δεοντολογίας. Ήτοι της τηρήσεως κάποιων κανόνων (συνήθως αγράφων) σχετικά με το πως πρέπει να συμπεριφέρεται στον εργασιακό του χώρο (που τότε ήταν μόνο τα περιοδικά και οι εφημερίδες), πως πρέπει να αντιμετωπίζει τους συναδέλφους του, είτε δια ζώσης, είτε ως προς το κείμενό τους, πως πρέπει να αντιμετωπίζει την -όποια τέλος πάντων- δύναμη που δίνει η δουλειά αυτή, πως πρέπει να αντιμετωπίζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται και τέλος, πως πρέπει να αντιμετωπίζει το ίδιο το κείμενο, είτε αυτό είναι είδηση, είτε σχόλιο, είτε ρεπορτάζ, είτε οτιδήποτε άλλο.
Αυτά, συνέβαιναν το 1986-1987 και το γράφειν δημοσίως δεν είχε και πολύ γκλαμουριά. Έτσι, οι ανερχόμενοι δημοσιογράφοι, καθώς δεν υπήρχε η τηλεόραση που θα τους έκανε αστέρες εν μια νυκτί και μόνη, αναγκαστικά έπρεπε να ασχοληθούν με κάτι άλλο, όπως παραδείγματος χάριν με το να μάθουν να γράφουν (για να έχει νόημα και η δήλωση "δημοσιογράφοι") ή να ερευνούν ένα θέμα. Το να ισχυριστεί βέβαια κανείς ότι άπαντες οι συνάδελφοι ακολούθησαν την τακτική αυτή θα ήταν τουλάχιστον ανακρίβεια, ενώ το να ισχυριστεί ότι οι τότε συνάδελφοι ήταν στο σύνολό τους ηθικότεροι των σημερινών θα ήταν μάλλον αφελές. Όπως και να έχει πάντως, ο γράφων αποφάσισε έτσι, χάριν πρωτοτυπίας αλλά και λόγω ταμπεραμέντου, να ακολουθήσει μια επαγγελματική πρακτική κάπως αλλιώτικη.
Όχι αγαπητοί αναγνώστες. Δεν πρόκειται για ένα S.N.A.F.U. -λιβανωτό για τον ανταποκριτή σας. Απλά αναφέρω το πως βλέπω τη δουλειά που κάνω για να εξηγήσω ότι προτιμώ να αποφεύγω να ασχολούμαι δημοσίως με τους συναδέλφους μου. Όποτε το κάνω, είναι επειδή με φέρνουν σε κατάσταση εκτός ελέγχου. Όπως έγινε πρόσφατα με συναδέλφους ενός πολύ γνωστού lifestyle περιοδικού. Και πριν αρχίσετε να αναρωτιέστε περί τίνος πρόκειται θα πω -για άλλη μια φορά- ότι δεν έχω σκοπό να θάψω το συγκεκριμένο έντυπο αλλά απλά να επισημάνω κάποια ιδιαιτέρως ενοχλητικά φαινόμενα που επεσήμανα στο τελευταίο του τεύχος. Όσοι θελήσετε να ψάξετε για τι πράγμα μιλάω, είμαι σίγουρος ότι μπορείτε να το κάνετε, τόσο μέσω web (το εν λόγω περιοδικό είναι στη γειτονιά μας), όσο και στο πλησιέστερο περίπτερο. Αν μάλιστα ακολουθήσετε τη λύση του περιπτέρου, θα κερδίσετε και δωράκι, καθώς το περιοδικό ανήκει στην κατηγορία που δίνουν διάφορα αντικείμενα ως προστιθέμενη αξία.
Αν ρίξετε μια ματιά στο συγκεκριμένο τεύχος, θα δείτε ένα αφιέρωμα με τίτλο "Ό,τι αλλάζει είναι καλό" ή επί το αγγλικότερον "Change is good". Οι πιο ενημερωμένοι εξ' υμών, θα αναγνώρισαν ήδη το μόττο που υπήρχε στο εξώφυλλο του επετειακού Wired που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο. Θέλοντας να δικαιολογήσουν την αλλαγή πλεύσεως, οι συνάδελφοι του Wired, έκαναν σημαία τη φράση αυτή και μέσα στο τεύχος δημοσίευαν διάφορα κείμενα και εικόνες που σηματοδοτούν την αλλαγή που έρχεται στο κόσμο μας μέσα από την τεχνολογία, τα δίκτυα, το Internet, τη γενετική μηχανική κλπ. Στο τέλος δε του περιοδικού, υπήρχε ένα κομμάτι 20 και παρπάνω σελίδων, όπου το Wired, παρέθετε φωτογραφίες από τον κόσμο μας, συνοδευμένες από μικρά κείμενα διαφόρων αρθρογράφων. Επροκειτο για ένα δυνατό φωτογραφικό που έκανε σαφές το μήνυμά του.
Το κομμάτι αυτό, εμφανίστηκε σχεδόν αυτούσιο στο τελευταίο τεύχος του ελληνικού περιοδικού που λέγαμε παραπάνω, με τον ίδιο τίτλο και με τις περισσότερες φωτογραφίες αναδημοσιευμένες. Για κάποιον δε ανεξήγητο λόγο, πουθενά δεν αναφερόταν η... επιρροή από το Wired -αντίθετα το εν λόγω εικοσασέλιδο, έφερε την υπογραφή δύο συντακτών του περιοδικού, ο ένας εκ των οποίων εμφανίζεται εδώ και πολύ καιρό στην πιάτσα ως "ειδικός" επί του Internet. Υποπτεύομαι δε ότι οι εν λόγω συντάκτες πρέπει να έλαβαν και κάποια σχετικά εύσημα πρωτοτυπίας για την ιδέα τους καθώς και για την επιλογή των φωτογραφιών. Αν τώρα κάποιοι αναγνώστες συνέπεσε να διαβάζουν παράλληλα και το Wired και παρατήρησαν κάποια ομοιότητα μεταξύ των δύο κομματιών, δικό τους πρόβλημα. Χώρια που ο περισσότερος κόσμος, αγνοεί τη διαδικασία των συμφωνιών περί πνευματικώ δικαιωμάτων -ως εκ τούτου, μπορεί να θεώρησαν ότι το ελληνικό περιοδικό, έχει κάνει σχετική συμφωνία.
Εκείνο που είναι πιο εκνευριστικό, είναι ότι σε άλλη σελίδα του ιδίου τεύχους του ελληνικού περιοδικού, άλλος Πάπας της δημοσιογραφίας πληροφορικής, ρίχνει ένα τρελλό θάψιμο στο Wired (για λόγους που οι τακτικοί αναγνώστες του S.N.A.F.U. θα θυμούνται ότι έχουν διαβάσει και στις σελίδες αυτές), προτρέποντας μάλιστα το Νεγκροπόντε να βρει άλλο μαγαζί για να βγάλει λεφτά. Ο εν λόγω Πάπας, μάλιστα, εικονογραφεί το κείμενό του, με το εξώφυλλο του Wired που οι νεαρότεροι συνάδελφοι του καταξέσκισαν μερικές σελίδες πιο πριν. Στην ίδια στήλη που θάβει το Wired, ο συνάδελφος αυτός, θάβει και την ψηφιακή φωτογράφιση (έναντι της συνηθισμένης) επειδή αλλοιώνει την αλήθεια μας ή κάποια άλλη μεγαλόστομη σαχλαμάρα. Αν μπει στον κόπο να διαβάσει το τεύχος στο οποίο τα γράφει όλα αυτά, θα δει για αλλοίωση φωτογραφιών από την εποχή της σοβιετικής επαναστάσεως, πολύ πριν την ψηφιακή τεχνολογία, σε ένα πραγματικά πολύ καλό άρθρο για την κατασκευή ειδήσεων.
Τί σημαίνουν όλα αυτά φίλες και φίλοι και γιατί γράφονται στο S.N.A.F.U.; Επειδή οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι αρθρογράφοι σε ένα χώρο που σας ενδιαφέρει και το διαβάζετε. Κείμενα τους ίσως σας έκαναν να αναρωτηθείτε για πρώτη φορά τι είναι το Internet και αν θα άξιζε να του ρίξετε μια ματιά, ίσως σας έμαθαν ένα site που δεν ξέρατε ή ίσως σας έδωσαν μια πληροφορία που δεν είχατε ακούσει αλλού. Οι άνθρωποι αυτοί -και ανάμεσά τους και ο γράφων- διαμορφώνουν τον τρόπο που μαθαίνετε τι συμβαίνει γύρω σας, φίλες και φίλοι. Μην τους επιτρέψτε να σας γεμίζουν το κεφάλι παπάρες. Αν συνειδητοποιήσετε ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, κυνηγήστε τους. Και μαζί τους και τον ανταποκριτή σας ο οποίος δε διεκδίκησε ποτέ το αλάθητο σε αυτά που γράφει ή λέει. Γιαουρτώστε μας χωρίς τύψεις, μήπως έτσι καταφέρει να γλυτώσει και κάτι.
Το ραδιόφωνο παίζει Tuxedo Moon (Music Number Two), η ώρα είναι 7.40 απόγευμα Κυριακής 12 Απριλίου και το εξηκοστό S.N.A.F.U. θα ασχοληθεί με οικιακά μέχρι να έρθει η καλή του. Ο καιρός είναι καλοκαιρινός, ο Blaine Rainiger παίζει το βράδυ στο Ρόδον και τα πράγματα είναι καλά. Καλή σας (Μεγάλη) εβδομάδα. Επαναλαμβάνομαι νομίζω. Το ίδιο σας είπα και πέρυσι σαν σήμερα. Χώρια που έγραφα (με άλλη αφορμή) και για το ίδιο περιοδικό. Μήπως σας έχω κουράσει;
No comments:
Post a Comment