100.000.000 δραχμές φίλες και φίλοι του S.N.A.F.U. 100.000.000 δραχμές το μήνα. Ήτοι, 1,2 δις το χρόνο. Ήτοι, 6 δις σε πέντε χρόνια. Μιλάμε για ένα ποσό που για οποιαδήποτε μέτρα και σταθμά είναι ψηλό. Ένα ποσό που στα μυαλά οποιουδήποτε σώφρονος εξ' ημών, κάνει συνειρμούς για εξωτικές παραλίες, τρομερά συστήματα με οθόνες 21 ιντσών, αυτοκίνητα και μηχανές, λύση του βιοποριστικού εις τους αιώνας των αιώνων και γενικά κάλυψη απασών των αναγκών. Για να μη μακρυγορούμε, μιλάμε για λεφτά ή σωστότερα για ΛΕΦΤΑ με ουρά. Το ερώτημα βέβαια είναι, ποιός τα έχει ή ποιός σκοπεύει να τα βγάλει. Και εδώ είναι που το ποσό αυτό γίνεται θέμα για σκέψη του σημερινού, ανοιξιάτικου S.N.A.F.U.
Μια μεγάλη διαφημιστική, προτείνει σε πρόσωπο με εμπειρία στο Internet, να αναλάβει το τμήμα της που σχετίζεται με το Internet. Με δεδομένο το ότι το Δίκτυο εξελίσσεται όλο και περισσότερο σε μέσο μαζικής επικοινωνίας, οι διαφημιστάδες έχουν αρχίσει να ρίχνουν κλεφτές ματιές προς τα εδώ, σκεπτόμενοι ότι από τη στιγμή που η αγορά αυτή θα ανοίξει, όλο και κάτι θα βγάλουν κι αυτοί. Έχουν ακούσει και ότι εμείς οι Δικτυοπολίτες τυγχάνουμε και κάπως χάι κλας πολίτες, με τις σπουδές μας, τις επενδύσεις μας στη νέα τεχνολογία, τα αυτοκίνητά μας και τις ξανθιές μας ερωμένες και τα μυαλά τους έχουν πάρει ολίγον αέρα κινούμενοι στο μοτίβο: άμα πιάσουμε αυτή την αγορά, δέσαμε.
Η εν λόγω διαφημιστική λοιπόν, πήγε στο πρόσωπο που συζητάγαμε, το προσέλαβε και άρχισαν να καταστρώνουν σχέδια. Η συνεργασία όμως ναυάγησε συντομώτατα. Και γιατί; Επειδή η διαφημιστική, ζήτησε από το πρόσωπο, να φτιάξει πλάνο ώστε το τμήμα Internet, να φέρνει στο μαγαζί (μη γελάσετε) 100.000.000 δραχμές το μήνα. Όπως έλεγε και ο Κύρος στην ταινία "Οι μαχητές", Can you dig it? 100.000.000 δραχμές μόνο από το τμήμα Internet. Μη μου πείτε ότι δεν αισθάνεστε υπερήφανοι που κάποιοι μας θεωρούν τόσο δυναμικό κοινό. Και γαμώ τα target groups φίλες και φίλοι του S.N.A.F.U., και γαμώ τα target groups. Είναι να μην τη δούμε λιγάκι κάπως με την πάρτη μας πλέον;
Ήθελα να ήξερα, και με δεδομένο ότι η ιστορία είναι αληθινή (το ότι δεν είμαι βέβαιος ακόμα είναι και ο λόγος που δε λέω ονόματα), ποιός είναι εκείνος ο άτιμος κανάγιας που έψησε τους διαφημιστάδες μιας -κατά τα άλλα σοβαρής- εταιρίας για το ότι υπάρχει δυνατότητα αυτή τη στιγμή να βγάλει κανείς από το Internet στην Ελλάδα τέτοια λεφτά. Ποιός τους έπεισε ότι όλοι οι εντός Δικτύου είμαστε συνταξιούχοι πολυεκατομμυριούχοι με τα άπειρα λεφτά για πέταμα ή χρηματιστές στη Wall Street (ή έστω, στη Σοφοκλέους) που βαρεθήκαμε τις Πόρσε και δεν ξέρουμε που αλλού να πετάξουμε τα λεφτά μας. Διότι αν εμείς, οι εντός Δικτύου δεν είμαστε οι δυναμικοί καταναλωτές, δεν πρόκειται να περπατήσει και η διαφήμιση εδώ μέσα. Και άρα είναι μάλλον δύσκολο να βγάλει και η διαφημιστική τα 100 που συζητάμε.
Εντάξει, οι διαφημιστές είναι ελαφρώς στον κόσμο τους -αν συναναστραφείτε μαζί τους, θα συνειδητοποιήσετε ότι όχι μόνο θεωρούν εαυτούς ιδιαίτερα δημιουργικούς ανθρώπους, αλλά θεωρούν ότι προσφέρουν και υπηρεσία στην κοινότητα (όχι τη δική μας, γενικώς) μια και μας ενημερώνουν για κάτι νέο. Κατά τη γνώμη τους ας πούμε, ένας άνθρωπος που βλέπει μια ταινία στην τηλεόραση, πραγματικά εκτιμάει τις ανά δεκαπεντάλεπτο διακοπές της προκειμένου να δει μια γκόμενα να του λέει ότι αν πιεί το τάδε ουίσκι θα είναι πιο χάι γκόμενος. Τα περί δημιουργικότητας, βέβαια, αποκτούν άλλο νόημα αν σκεφτεί κανείς σλόγκαν του τύπου "βλέπεις Νίκας -είναι καλό" ή "τα πιό μόλτο κρουασάν". Πείτε τα δέκα φορές, συνειδητοποιήστε τί λέτε και θα γελάσετε πολύ.
Όμως, από το να πιστεύω ότι είμαι το θάυμα της καταναλωτικής κοινωνίας ή ο καλλιτέχνης της τέχνης του καπιταλισμού, μέχρι να πιστέψω ότι θα μπορέσω να βγάλω από το Δίκτυο εκατό εκατομμύρια το μήνα, είναι η απόσταση μεταξύ του γράφω μια web σελίδα που λέει "Hello World" μέχρι το είμαι ο Dennis Ritchie και γράφω το Unix. Μια απλή έρευνα αγοράς αρκεί για να καταλάβει ο καθένας ότι όλη μας η αγορά, συνυπολογίζοντας παροχείς υπηρεσιών Internet, παροχείς υπηρεσιών web, πωλητές εξοπλισμού και freelancer HTMLάδες, δε βγάζει 100 εκατομμύρια το μήνα -αμφιβάλλω αν βγάζει 100 εκατομμύρια το χρόνο δηλαδή. Που βρίσκονται αυτοί οι τύποι, στις Ηνωμένες Πολιτείες ή στον ’ρη και μιλάνε με τέτοια νούμερα;
Το ανησυχητικό παρ' όλα αυτά φίλες και φίλοι, είναι ότι βλέπουν το Δίκτυο σαν ξερολούκουμο. Έχοντας πήξει από την τηλεόραση και μην έχοντας πολλές ελπίδες από τον Τύπο (ο οποίος ως γνωστόν, δεν πάει και πολύ καλά εξ' επόψεως εσόδων, εξ' ου και οι προσφορές), κοιτάνε προς τα εδώ με ανυπομονησία, θεωρόντας ότι ανοίγεται μια τεράστια αγορά για να πουλήσουν προϊόντα και υπηρεσίες, γεμίζοντας τις σελίδες μας bannerάκια και τα mailboxes μας σπαμαρίσματα. Ίσως είναι καλό να μάθουν για τον proxy των Junkbusters που κόβει τα banners, για τα εργαλεία φιλτραρίσματος στους email clients και για το τί εστί mailbombing. Αν θέλουν να κερδίσουν το Δίκτυο, θα πρέπει να κερδίσουν πρώτα εμάς. Και για να το κάνουν αυτό, θα πρέπει να καταλάβουν ότι τυγχάνουμε ολίγον βλαμμένοι.
Το ραδιόφωνο παίζει, David Bowie (Starman) η ώρα είναι 2.00 μεσημέρι Κυριακής 1 Μαρτίου, η ’νοιξη μπαίνει από το παράθυρο και το πεντηκοστό τέταρτο S.N.A.F.U. προσπαθεί να ερμηνεύσει το όνειρο με τον Πάνα που είδε εχθές το βράδυ. Μπορεί να χάσαμε την ευκαιρία να πάμε στην Ύδρα με μια πολύ καλή παρέα (τόσο η Ελένη όσο και ο ανταποκριτής σας ξεμπερδεύουν με κάτι μεταφράσεις), όμως η Αθήνα είναι ωραία χωρίς κόσμο και απ' το ανοιχτο λεωφορείο μου φαίνεστε όλοι τόσο γλυκούτσικοι κι' απλοί στη θερινή σας τη στολή. Καλή σας εβδομάδα και καλή ’νοιξη.
No comments:
Post a Comment