Όσοι αναγνώστες του S.N.A.F.U. υστερούν λίγο σε γούστο και διαβάζουν εφημερίδα ή βλέπουν τηλεόραση, θα είδαν την Παρασκευή εκίνο το καταθλιπικότατο θέαμα στην πλατεία Κλαυθμώνος και συγκεκριμένα μπροστά στο υπουργείο Eσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης. 30.000 νέοι άνθρωποι, ηλικιών από 18 μέχρι 30, με μόρφωση που ποικίλλει από το δημοτικό έως τα ΤΕΙ και τα ΑΕΙ, συνωθούνταν για να δώσουν το χιλιάρικο και να πάρουν το έντυπο με την προκύρηξη του διαγωνισμού για θέσεις στο δημόσιο.
Ξεκινώντας από το λιγώτερο προβληματικό σημείο -για να φεύγει από τη μέση- είναι επιεικώς κατάπτυστο το να πρέπει να πληρώσεις για να πάρεις το εν λόγω έντυπο, ειδικά σε μια εποχή που η αφαίμαξη χρημάτων έφτασε μέχρι του γελοιότατου μέτρου της φορολογίας των κινητών (παρεμπιπτόντως, καίτοι ο γράφων ανήκει στηνκατηγορία εκείνη που δε φορολογείται για το κινητό του, το μέτρο και μόνο δείχνει τη σοβαρότητα των κρατούντων). Δηλαδή πρέπει να τα πάρουμε από παντού; Λίγη τσίπα κύριοι (και κυρίες). Μόνο που τελικά τα 30 εκατομμύρια που μάζεψε ο θείος Κράτος μέσα σε ένα πρωί είναι θέμα ήσσονος σημασίας.
Το βασικό πρόβλημα, είναι αυτή καθ' αυτή η συρροή του κόσμου και δη της πιό δυναμικής μερίδας του πληθυσμού, να πάρει το έντυπο και να ασχοληθεί με το δημόσιο και με το ενδεχόμενο της προσλήψεώς του σε αυτό. Ήτοι, για μια ακόμα φορά μία από τα ίδια. Όπως σκέφτονταν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας, έτσι και εμείς, γαμώ το Trainspotting μου γαμώ. Και εδώ είναι που γίνεσαι απαισιόδοξος, όσο και να θές να πιστέψεις ότι ο κόσμος γίνεται καλύτερος με το πέρασμα του χρόνου. Ή ότι εν πάσει περιπτώσει, γίνεται πιό έξυπνος.
Παρακολουθώ -λόγω δουλειάς- την άνοδο της Java, και την προώθηση που έχει τόσο από τη Sun που την έχει φτιάξει, όσο και από πολλές μεγάλες ετιαρείες παγκοσμίως. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, στο παιχνίδι της Java, παίζονται πολύ περισσότερα πράγματα από το να σταματήσει το μονοπώλιο της Microsoft ή από το να πουλήσει η Sun μερικά μηχανάκια παραπάνω. Το κόλπο παίζεται στα embedded systems και στη δημιουργία ενός ενιαίου περιβάλλοντος που θα επιτρέπει να μιλούν μεταξύ τους μηχανές κάθε τύπου. Και θυμηθείτε: η αγορά των consumer electronics (τηλεοράσεις, βίντεο, ψυγεία, στερεοφωνικά κλπ) είναι τουλάχιστον δεκαπλάσια της αγοράς υπολογιστών).
Τί σχέση υπάρχει μεταξύ Java και διαγωνισμού του δημοσίου; Καμμιά και αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι πολύ καταθλιπτικό το γεγονός ότι όλα υατά τα παιδιά -ή τουλάχιστον τα πιό μορφωμένα από αυτά- δεν έχουν πάρει κάβο ότι υπάρχιε μια τεράστια αγορά που τώρα γεννιέται και στην οποία θα μπορούσαν να παίξουν ενεργό ρόλο, χωρίς να χρειάζεται καν να φύγουν από την Ελλάδα. Οι προγραμματιστές σε Java, πρόκειται να γίνουν περιζήτητοι και να αμοίβονται τρελλά λεφτά από δεκάδες χώρες που έχουν παραγωγή στα καταναλωτικά ηλεκτρονικά. Και το Δίκτυο, δίνει τη δυνατότητα να δουλεύεις στην Ελλάδα για λογαριασμό μιας Μαλαισιανής εταιρείας.
Γιατί κανένας κερατάς δε φροντίζει να πληροφορηθούν κάποιοι άνθρωποι για τις προοπτικές που μπορεί να έχουν; Γιατί όλοι εμείς οι δημοσίως γράφοντες, δεν έχουμε καταφέρει να πείσουμε τον κόσμο ότι το Internet και η τεχνολογία που έχει πίσω του, είναι κάτι παραπάνω από ένα μέσο για να περνάς την ώρα σου, να ανταλάσσεις μαλακισμένα μηνυματάκια στο IRC και να βλέπεις τσόντες; Γιατί η νοοτροπία "Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει έχεις το σταθερό" εξακολουθεί να είναι τόσο σημαντική σε μια χώρα το βασικό πρόβλημα της οποίας είναι ο υπερβολικά διογκωμένος δημόσιος τομέας; Κάτι τετοιες ερωτήσεις φίλες και φίλοι, ταλαίζουν τον ανταποκριτή σας από το Internet.
Και ακόμα περισσότερο, γιατί όλοι αυτοί οι πιτσιρικάδες που σπεύδουν να αποδείξουν στις διάφορες συνεντεύξεις των παριοδικών ότι είναι "αλλιώς", ανταλλάσσουν το πάθος τους τόσο εύκολα με το όραμα της μάνας τους για μια σίγουρη δουλειά, μια σύνταξη και ένα εφάπαξ, αφήνοντας να μπει από τη χαραμάδα μια ζωή γεμάτη βαρεμάρα, υποκλίσεις σε μαλάκες και γκρίζα χρώματα; Εκτός βέβαια αν τελικά οι εν λόγω 30 χιλιάδες είναι τα τελευταία κατάλοιπα της παλιάς νοοτροπίας που πρόκειται σύντομα να αποτελέσει ένα δυσάρεστο παρελθόν. Πάντα κάποιοι θα χάνουν την ουσία των πραγμάτων. Αρκεί να μην είναι πάντα οι περισσότεροι.
Το ραδιόφωνο παίζει Simon και Garfunkel (America), η ώρα είναι 2.10 μεσημέρι Κυριακής 16 Νοεμβρίου και το τριακοστό ένατο S.N.A.F.U., αν και προτιμούσε να περάσει την Κυριακή με την καλή του, θα πάει μια βόλτα μέχρι το Money Show (επαγγελματικές υποχρεώσεις βλέπετε). Καλή σας εβδομάδα.
No comments:
Post a Comment