Wednesday, February 2, 2011

(7/11/98) Περί χρηστών και αχρήστων



Το συναίσθημα ότι ο κόσμος λειτουργεί με κάποιον ιδιόμορφο τρόπο, γίνεται όλο και πιο έντονο στον ανταποκριτή σας φίλες και φίλοι αναγνώστες. Και μην ακούσω εξυπνάδες περί σοβαρής διαπίστωσης κλπ, έτσι; Ναι, το ξέρω ότι θα έπρεπε στην ηλικία μου να έχω σαφή αντίληψη περί των ανθρώπων γύρω μου και εν πολλοίς, έχω. Μόνο που μερικές φορές παθαίνω μια αυτή και μένω έκθαμβος μπροστά στον τρόπο που σκέφτονται οι συνάνθρωποί μου. Και αυτό επειδή, αν οι άνθρωποι αυτοί έχουν καταφέρει να ζουν τόσα χρόνια με αυτόν τον τρόπο, χωρίς να έχει βρεθεί κάποιος να τους ανασκολοπίσει για παράδειγμα, μάλλον εγώ δίνω πολύ βάρος σε πράγματα που ίσως στην ουσία να είναι ανάξια λόγου.


Ας πάρουμε τη συμπαθή τάξη των γραφιστών. Καταπληκτικά παιδία. Παίρνουν ένα τίποτα και το κάνουν κάτι - μια ιδιότητα που ανέκαθεν με μάγευε. Είτε μιλάμε για χαρτί, είτε για blank document στο Photoshop, είτε για μακέτα, τα παιδιά με κάνουν να νοιώθω άχρηστος. Όλα αυτά, μέχρι να έρθω μπροστά σε περιστατικά όπως αυτό που είναι η αφορμή για το σημερινό S.N.A.F.U. Διότι τότε, αρχίζω και σκέφτομαι κάπως διαφορετικά -κάτι του τύπου "δε βαριέσαι, έχουν ακόμα πολύ ψωμί μέχρι να γίνουν άνθρωποι". Και για να προλάβω τις γνωστές αντιδράσεις, από όσους δε με ξέρουν ή με ξέρουν και δε με θυμούνται, καμιά πρόθεση για ρατσισμό πάσης φύσεως. Έτσι τα βλέπω, έτσι τα λέω και σε κάποιες περιπτώσεις, όπως αυτή για την οποία μιλάω σήμερα, το φαινόμενο είναι κάτι παραπάνω από σύνηθες.


Ως γνωστόν, γράφω κείμενα. Και τα κείμενα, για να επικοινωνηθούν με τον κόσμο και για να γραφτεί άλλη μια ένδοξη σελίδα στην ιστορία της μαχόμενης δημοσιογραφίας, πρέπει να τυπωθούν σε χαρτί. Μόνο που για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να σελιδοποιηθούν. Και αυτό είθισται τα τελευταία χρόνια να γίνει σε κάποιον υπολογιστή (συνήθως Apple), με κάποιο πρόγραμμα (συνήθως Quark Express), από κάποιον άνθρωπο (συνήθως γραφίστα) -η πληροφορία που λέει ότι μεγάλη απογευματινή εφημερίδα, σελιδοποιείται σε Atari με το Calamus, ελέγχεται ως ανακριβής. Ως εκ τούτου, τα κείμενα τόσο τα δικά μου, όσο και των συναδέλφων μου, περνούν αναγκαστικά από τα χέρια των παιδιών αυτών για να τα ρίξουν στο Express και να τα κάνουν χαρτί (δηλαδή Postscript, φιλμ, τσίγκο και μετά χαρτί, όμως εδώ δε μαθαίνουμε πως δουλεύει το οφσετ, έτσι;).


Σκέφτεται λοιπόν ο ανταποκριτής σας "πως να τα διευκολύνουμε τα παιδιά;" Αφού δίνουμε μαζί με το κείμενο και εικόνες, ας βάλουμε στο τέλος κάθε κειμένου και το όνομα του αρχείου εικόνας που το συνοδεύει, ώστε να καταλάβει ο άνθρωπας που το φτιάχνει που πρέπει να μπει τι. Σωστή σκέψη, γεμάτη επαγγελματισμό, προνοητικότητα και αλτρουισμό, έτσι; Κάτι τέτοια είναι που κάνουν το σοβαρό επαγγελματία να ξεχωρίζει από τον ασόβαρο, έτσι; Ναι. Με μια διαφορά. Ότι η οδηγία *δεν* πρέπει να τυπωθεί στο χαρτί και να κυκλοφορήσει στο περίπτερο, έτσι; Διότι τότε τι βλέπουμε; Έναν άνθρωπο που δεν ξέρει τι σημαίνουν οι λέξεις "Εικόνα:foufoutos.jpg" στο κάτω μέρος ενός κειμένου για κάποιον Φούφουτο. Αυτό βλέπουμε φίλες και φίλοι αναγνώστες. Και θέλω σας παρακαλώ να μείνετε μαζί μου, καθώς ο προβληματισμός μου ξεκινά από εδώ ακριβώς.


Οι άνθρωποι που στήνουν ένα έντυπο, τρέχουν πανικόβλητοι -περί αυτού δεν τίθεται θέμα. Έχουν απάνθρωπες προθεσμίες για να τελειώσουν τη δουλειά τους, έχουν προϊσταμένους με την κατανόηση ενός δεινόσαυρου με αιμορροΐδες, ωράρια που θα κάνουν ακόμα και έναν πεζοναύτη του αμερικανικού στρατού (ξέρετε, αυτά τα ζώα με τους κουρεμένους σβέρκους) να σηκώσουν τα χέρια ψηλά και συνήθως πληρώνονται ελάχιστα. Συνεπώς, δεν πρέπει να μας φαίνεται περίεργο να κάνουν και λάθη -αν μάλιστα κάνετε παρέα με κανέναν παλιό δημοσιογράφο θα σας πει καταπληκτικές ιστορίες για μαλακιές που έχουν δημοσιευτεί στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο. Μόνο που όταν ένα περιστατικό σαν το παραπάνω, συμβαίνει συχνά, και συνδυαστεί με την ευρύτερη σχέση κάποιων ανθρώπων με τους υπολογιστές, το κοκτέιλ είναι λίγο ύποπτο.


Όχι φίλες και φίλοι, δε φταίει η μούρλα της δουλειάς. Φταίει το ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν σχέση με τον υπλογιστή, παρά το γεγονός ότι τον χρησιμοποιούν για δέκα ώρες την ημέρα τα τελευταία δέκα χρόνια. Δεν είμαι σίγουρος ότι σε αυτό έχουν συνδράμει οι υπολογιστές της Apple και όλη εκείνη η φιλολογία περί φιλικού interface που συνοδεύεται από μια αντίστοιχη ορολογία και έναν τρόπο σκέψης που συνοψίζεται στη φράση "μη σκέφτεστε εσείς, σκέφτεται αυτό", όμως κατά βάθος, πιστεύω ότι κάτι σε έχει βοηθήσει και αυτό. Μόνο που ο βασικός υπεύθυνος, είναι -φυσικά- ο ίδιο ο χρήστης και η όποια βλακώδης αντίληψη ζει μέσα στο κεφάλι του. Διότι το φαινόμενο δεν είναι φυσικά ενδημικό στους γραφίστες, έτσι; Τα 'παμε αυτά.


Όσο υπάρχουν άνθρωποι που αρκούνται σε αυτό που τους λένε και δεν ενδιαφέρονται να ψάξουν παρακάτω, τα προβλήματα αυτά θα υπάρχουν. Όσο οι υπολογιστές (ή οποιαδήποτε άλλη τεχνολογία) θα αντιμετωπίζονται σαν κάτι κακό (λες και ο υπολογιστής μπορεί να είναι καλός ή κακός), όσο οι άνθρωποι θα έχουν τη στάση "εγώ αυτά δεν τα καταλαβαίνω", θα βρισκόμαστε συχνά μπροστά σε τέτοια φαινόμενα. Και ειλικρινά φίλες και φίλοι αναγνώστες, το πρόβλημα του γράφοντος δεν είναι επειδή το θέμα έχει να κάνει με τους υπολογιστές -εσείς εξ άλλου είστε και δικοί μου άνθρωποι και ξέρετε που είναι το άγχος μου. Οι παρωπίδες είναι κακό πράγμα αλλά ακόμα χειρότερο είναι οι παρωπίδες που βάζουμε μόνοι μας.


Το ραδιόφωνο παίζει Beatles (While my guitar gently weeps), η ώρα είναι 12.39 βράδυ Σαββάτου 7 Νοεμβρίου και το ογδοηκοστό έβδομο S.N.A.F.U. πάει μια βόλτα στο Hakuna Matata (το μπαρ που λέγαμε την άλλη φορά), μια και η Ελένη είναι σπίτι της, τσακωμένη με τον καινούριο της γάτο, ο οποίος λέγεται "Ψιτ" -ουδέν σχόλιον. Καλή σας εβδομάδα.

No comments:

Post a Comment