Thursday, February 3, 2011

(18/4/99) Περί αδελφών



Ας πούμε ότι έχουμε μια κοπέλα. Η κοπέλα αυτή, λέγεται Ιρένα και είναι σέρβα (εκ καταγωγής και προελεύσεως). Η Ιρένα, έχει τελειώσει το πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου, με ειδικότητα ψυχολόγου και έχει έρθει στην Ελλάδα, με σκοπό να εργαστεί σε κάποιο ψυχοθεραπευτικό κέντρο, να αποκτήσει εμπειρία και να βρει κάποια τύχη καλύτερη από αυτή που θα είχε στη χώρα της. Γιατί έρχεται στην Ελλάδα; Επειδή στη χώρα της πολεμούν επί δέκα χρόνια, η κυβέρνησή τους είναι κάπως αυταρχική (αυτό στη γλώσσα της φιλολογικής κριτικής λέγεται ευφημισμός) και επειδή οι έλληνες είναι κάπως θετικά διακείμενοι προς του σέρβους (καθ� ότι αδέλφια, χριστιανοί και άλλες παπάρες).


Η Ιρένα, μπαίνει στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα ενός κέντρου, εργάζεται σα σκυλί προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην και παράλληλα να αποκτήσει την εμπειρία που θέλει. Και μη ρωτήσετε τι δουλειά κάνει για τα προς το ζην -όποιος νύχτα περπατεί, ξέρει τι δουλειές κάνουν οι κοπέλες από τις ανατολικές χώρες για να ζήσουν. Ευτυχώς για αυτήν, δεν κάνει μια από τις *εντελώς* ανυπόληπτες δουλειές, αλλά μια κάπως πιο βατή. Παράλληλα βέβαια, προσπαθεί να αποκτήσει και στάτους πολίτη της χώρας αυτής. Και γιατί όχι; Επιστήμων είναι, εργατική είναι, από αδελφή χώρα είναι, έχει όλα τα εχέγγυα.


Όμως δεν τα έχει. Η (αν)επίσημη απάντηση του επίσημου ελληνικού κράτους (δια στόματος των καλών υπαλλήλων στο τμήμα αλλοδαπών), είναι κάτι σαν �δεν μπορείς να βγάλεις άδεια παραμονής -σπούδασε και φύγε από τη χώρα�. Τα περί πράσινης κάρτας, αναγνώρισης του πτυχίου της από τη ΔΙΚΑΤΣΑ, διευκόλυνσης των αδελφών μας κλπ, μετατρέπονται σε φρέσκο αέρα και οι προοπτικές είναι λίγο-πολύ σαφείς: Δούλεψε παράνομα και να εύχεσαι να μη σε πιάσουμε. Αν δε, σε πιάσουμε, κάπως θα τα βολέψουμε -τι διάολο. Πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε. Μάλιστα.


Και βέβαια, η Ιρίνα, έχει αρχίσει να έχει δεύτερες σκέψεις (second thoughts που λένε και αυτοί που βομβαρδίζουν την πατρίδα της). Διότι, άμα μας αντιμετωπίζουν έτσι, αυτοί που είναι και αδελφοί μας, πως περιμένουμε να μας αντιμετωπίσουν οι ξένοι (που δεν είναι αδελφοί μας -συγνώμη που επανέρχομαι στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά έχω πάθει μια αυτή); Αυτοί δε λένε ότι είμαστε ομογάλακτοι και ομόθρησκοι και ομοαίματοι; Εδώ δεν ήρθαμε σαν πρόσφυγες αναζητώντας μια καλύτερη κατάσταση, μια καλύτερη τύχη; Γιατί μας την κάνουν γυριστή;


Και τι μπορεί να πει εδώ ο ανταποκριτής σας, ως δημοσιογράφος, καλλιτέχνης και άνθρωπος φίλες και φίλοι; Ότι ακόμα και εμείς που γεννηθήκαμε εδώ, στην ουσία ζούμε λάθρα; Ότι κοινωνικοποιούμεθα μέσω των υψηλών αρχών του �εντάξει μωρέ�, του �θα τα βρούμε�, του �δώσε κάτι και θα το φτιάξουμε� και του �βλέποντας και κάνοντας�; Ότι η χώρα αυτή, άρχεται από αλήτες που δεν κοιτούν πέρα από το δικό τους βόλεμα, στηριζόμενοι από ένα έθνος τζάμπα μάγκες με οράματα της μεγάλης Ελλάδας και με τα μάτια καρφωμένα στον κώλο της γκόμενας που περνάει; Ή ότι όλοι ζουν με το όνειρο του δημοσίου;


Ειδικά σε μια περίοδο που όλοι έγιναν ξαφνικά φιλόσερβοι, περιπτώσεις όπως αυτές της Ιρίνας ακούγονται πολύ στενάχωρες φίλες και φίλοι αναγνώστες του S.N.A.F.U. Ίσως επειδή ο ανταποκριτής σας δεν είναι *ορθόδοξος*(αλήθεια, ορθόδοξος σημαίνει ότι αυτό που πιστεύουμε εμείς είναι σωστό, ενώ αυτό που πιστεύουν οι άλλοι είναι λάθος;), δεν είναι περήφανος που είναι έλλην και δεν αισθάνεται αδελφός με κανέναν αληταρά, μόνο και μόνο επειδή το διαβατήριό του γράφει κάποια εθνικότητα και όχι κάποια άλλη. Ή ίσως επειδή μερικά πράγματα δεν είναι καλά ή κακά αλλά είναι σωστά ή λάθος. Ή μήπως θα έπρεπε να πω έξυπνα ή χαζά;


Κάποιοι κερατάδες, έχουν δημιουργήσει ψεύτικες ελπίδες καλοί μου αναγνώστες. Όχι μόνο στο παρελθόν -εξακολουθούν και το κάνουν ακόμα και σήμερα. Και κάποιοι στηρίζουν τη ζωή τους πάνω σε αυτές, επειδή δεν μπορούν -ίσως- να κάνουν διαφορετικά. Καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό, όχι μόνο κάθε φορά που ακούμε κάποιον εκλεκτό συνάδελφο να μας αραδιάζει μαλακίες από το Βελιγράδι ή την Πρίστινα, αλλά και κάθε φορά που περπατάμε στο δρόμο και βλέπουμε κάποιον που μοιάζει να είναι ξένος. ’μα κάποιος είναι αδελφός σου, δεν είναι μόνο όταν βομβαρδίζουν την πόλη του. Ίσως μάλιστα, τότε να έχει και πολύ λιγότερη ανάγκη να αισθανθεί ότι έχει αδέλφια. Στον καιρό ειρήνης, τι γίνεται;


Το ραδιόφωνο παίζει Smoke gets in your eyes (κάποια εκτέλεση που δεν καταλαβαίνω), η ώρα είναι τρεις και μισή ξημερώματα Δευτέρας 19 Απριλίου και το εκατοστό δέκατο S.N.A.F.U. πάει για ύπνο -καλώς εχόντων των πραγμάτων, αύριο θα δει την καλή του μετά από αρκετές ημέρες. Καλή σας εβδομάδα.

No comments:

Post a Comment