Wednesday, February 2, 2011

(29/6/97) Ευχαριστώ Μοτζίλα.



Φυσικά το θέμα αυτής της εβδομάδας, είναι το βασικό Internetικό θέμα της εβδομάδας φίλες και φίλοι. Και πρόκειται για την εξαγορά της Netscape από την America Online, μια εταιρεία που κάθε άλλο παρά φημίζεται για το Δικτυακό της πνεύμα και για την αίσθηση που έχει σχετικά με το Internet. Θα μου πείτε βέβαια, σιγά το Internetικό πνεύμα που έχει επιδείξει η Netscape τα τελευταία χρόνια. Και θα συμφωνήσω μαζί σας. Όμως δεν είναι το ίδιο, τουλάχιστον όχι μέσα στα μυαλά κάποιων εξ ημών. Συγχωρήστε μου το ύφος, όμως επιτρέψτε μου να διατηρήσω μια κάπως συναισθηματική στάση απέναντι στο θέμα.


Η πρώτη φορά που είδα γραφικό περιβάλλον στο web, ήταν με το Mosaic. Στο υπόγειο της ΕΕΧΙ, σε έναν παλιό server της Sun που με κάποιον περίεργο τρόπο είχαν κονομήσει οι τότε άνθρωποι της Ένωσης, ένας από τους σοβαρότερους χάκερς που έχω γνωρίσει, ο Γιώργος ο Κουλογιάννης (γνωστός και ως gkoul ή HAL), πάλευε να κάνει το μηχανάκι να κελαηδήσει. Κάποια στιγμή τα κατάφερε. Και μπροστά στα μάτια μας, φάνηκε αυτό. Το άλλο. Το Internet μέσω Windows ή για την ακρίβεια μέσω κάποιων windows, των windows του Unix. Και βέβαια κάποιος κάτι είπε περί του Lynx.


Και βέβαια κάναμε σαν τρελοί. Τουλάχιστον κάποιοι -οι πιο ταξιδεμένοι είχαν ήδη δει το Mosaic και δε μασούσαν. Οι άλλοι όμως, και μεταξύ των οποίων και ο ανταποκριτής σας, νιώσαμε κάπως διαφορετικά. Και ακόμα πιο διαφορετικά, όταν πήραμε στα χέρια μας εκείνη τη δισκέτα με το Netscape το 0.9, τον πρώτο browser για τα δικά μας PC. Το Mosaic βλέπεις, δεν είχε τότε έκδοση για Microsoft Windows ή εν πάσει περιπτώσει ο γράφων δεν την είχε ανακαλύψει. Υπήρχε όμως το Netscape και όλοι τρέξαμε να το δούμε -όσοι τουλάχιστον είχαν 8ΜΒ μνήμη και άνω στα PC τους, μια και ήταν κάπως βαρύ.


Απο εκείνη τη στιγμή και ύστερα, το Internet ταυτίστηκε κατά πολύ με το Netscape. Με το Μοτζίλα, το χαριτωμένο δρακάκι που η Netscape χρησιμοποιούσε ως μασκότ -υπήρχε μάλιστα και στη σελίδα της. Χώρια που αν ήξερες το κόλπο, ο browser σου, γέμιζε με το εδάφιο 12:10 από τη Βίβλο του Μοτζίλα. "Το θηρίο θα έρθει, μέσα σε ένα σύννεφο εκδίκησης. Ο οίκος των ασεβών, θα καταστραφεί και θα καούν συθέμελα. Τα tags τους θα αναβοσβήνουν, μέχρι το τέλος του χρόνου". Το μόνο εδάφιο από τη Βίβλο αυτή που μάθαμε ποτέ και το οποίο δείχναμε ζηλότυπα σε όποιον δεν το ήξερε. Διότι ο Μοτζίλα δεν ήταν πρόγραμμα, αλλά το κοινό μας μυστικό.


Και το web άρχισε να υπάρχει. Οι γκρίζες σελίδες πήραν εικόνες, μετά χρώμα, μετά κινούμενο (όπως εκείνο το animated GIF που ο Μοτζίλα -πάντα αυτός- έκαιγε το λογότυπο της Netscape), Java, ήχο, βίντεο και ό,τι άλλο επακολούθησε. Και το Netscape άλλαξε. Το Ν που μπαινόβγαινε, έγινε Ν με κομήτες και μετά με φεγγάρια και ήλιους και μαύρες τρύπες. Αλλά ήταν το Netscape -όχι ο Navigator ή ο Communicator. Και πίσω από το Netscape ήταν ο μικρός δράκος που άνοιγε το παράθυρο στο Internet. Κάθε καινούρια έκδοση ήταν νέο, κάθε bug ήταν αμελητέο και κάθε νέα δυνατότητα, θέμα ήσσονος σημασίας, παρά την παραβίαση των στάνταρντς. Επειδή ήταν κάτι που γουστάραμε.


Οι browsers των... άλλων δεν το πέτυχαν ποτέ αυτό. Και εδώ που τα λέμε, ποιο προϊόν της Microsoft κατάφερε ποτέ να έχει φίλους; Χρήστες ναι. Εξαρτημένους επίσης. Αναγκασμένους πολλούς. Φίλους όμως; Που πραγματικά να περιμένουν τη νέα έκδοση, που να συζητούν *έτσι* τα καινούρια της προσόντα, που να ξεσκίζουν το πρόγραμμα μέχρι που να μην αντέχει άλλο, όχι για να βρουν τα bugs αλλά γιατί πραγματικά θέλουν να κάνουν το πρόγραμμα να κάνει αυτό που θέλουν; Και μη βιαστείτε να απαντήσετε ότι το ίδιο συμβαίνει με κάθε έκδοση των Windows. Δεν είναι το ίδιο. �λλο το media hype και άλλο το να γουστάρεις πραγματικά αυτό που δουλεύεις.


Φυσικά η πετυχημένη (;) Netscape, πρώτη εξαφάνισε το Μοτζίλα -μάλλον δεν ταίριαζε με το μοντέλο της σοβαρής εταιρείας που πάει να χτυπήσει τον κάθε corporate μαλάκα. Μπορεί όμως ο δράκος να έφυγε από τη σελίδα της Netscape και η σελίδα να έγινε "portal site", όμως υπάρχει ακόμα μέσα στον κώδικα. Και όχι μόνο εκεί. Υπάρχει και στο Mozilla.org, σε αρκετά sites που τον δέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες, όπως το Mozilla Museum (πάσα ομοιότης είναι συμπτωματική -δείτε τη URL και θα καταλάβετε) αλλά και μέσα στην καρδιά όσων τον έμαθαν. Όπως και ο Steve Silberman στο HotWired, ο ανταποκριτής σας, θα πει με τη σειρά του ένα ευχαριστώ στο Δράκο, αλλά δε θα τον αποχαιρετήσει. Δεν μπορείς να αποχαιρετήσεις, κάτι που βρίσκεται μέσα σου.


Το ραδιόφωνο παίζει Blue Oyster Cult (Godzilla), η ώρα είναι 1 και τέταρτο ξημερώματα Πέμπτης 26 Νοεμβρίου (νωρίς αυτή την εβδομάδα) και το ενενηκοστό S.N.A.F.U. ψάχνει κάτι να φάει -δε μου πάει καρδιά να φωνάξω catering με τη βροχή. Η Ελένη κοιμάται και η καινούρια οθόνη του ανταποκριτή σας έχει πρόβλημα. Καλή σας εβδομάδα και θυμηθείτε -ο Μοτζίλα είναι εδώ.

No comments:

Post a Comment