Wednesday, February 2, 2011

(21/11/98) Περί της 17ης Νοεμβρίου



Κάπως ιδιαίτερο το σημερινό S.N.A.F.U. φίλες και φίλοι αναγνώστες. Και αυτό επειδή δεν το υπογράφει ο ανταποκριτής σας, απλά το φιλοξενεί. Ο εν Δικτύω αδελφός Κώστας, έστειλε στο γράφοντα ένα μηνυματάκι το οποίο έτυχε να ταυτίζεται κατά πολύ με τα συναισθήματα του και (κατόπιν συνεννοήσεως φυσικά) αποφασίσαμε να αποτελεί το σημερινό κομμάτι. Και να σας πω την αμαρτία μου, χαίρομαι πολύ που δε χρειάστηκε να γράψω κάτι δικό μου για το Πολυτεχνείο. Τους λόγους τους μαντεύετε μάλλον. Όπως και να 'χει, σας παραθέτω το mail του Κώστα και εμείς, εδώ είμαστε πάλι. Το μόνο που θα σχολιάσω, για καθαρά προσωπικούς λόγους, είναι ότι με τους Ρηγάδες δεν είχα καμιά σχέση, αν και τους θεωρούσα συμπαθέστατους.


Σήμερα είναι μέρα εορτασμού αλλά εμένα με έχει πιάσει το καταθλιπτικό μου. Υποτίθεται ότι κάτι γιορτάζουμε αλλά αν ήμουν τουρίστας σε αυτή τη χώρα ο μόνος τρόπος να το καταλάβω θα ήταν επειδή όλο το κέντρο είναι άδειο. Που είναι εκείνες οι καλές εποχές που στην πορεία πήγαιναν χιλιάδες. Η σημερινή πορεία, από τη μιαάκρη ως την άλλη, ήταν το πολύ πέντε λεπτά περπάτημα. Και επειδή μεγάλωσα κοντά στα Εξάρχεια και συμπτωματικά την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στην περίφημη πλατεία, ήμουν δεν ήμουν δεκαπέντε χρονών είχαν πέσει κάτι μολότοφ και έφτασα σπίτι αργάμησι, κάπου μου λείπουν όλα αυτά. Ρομαντισμός δεν είναι αυτό το πράγμα, αλλά μου φαίνεται ώρες-ώρες ότι ζω σε άλλη χώρα.


Κανείς δε φωνάζει, ουδείς διαμαρτύρεται, μόνο κάτι δεκαπεντάχρονα πρεζόνια που βγαίνουν να κάνουν το κέφι τους και που σε τελική ανάλυση μας έχουν όλους χεσμένους. Που είναι εκείνα τα παλικάρια οι Ρηγάδες; Ρε συ Γρηγόρη, μπας και έχουμε κοιμηθεί και δεν το πήραμε χαμπάρι; Ούτε καν μαθητές δεν είδα στην πορεία, τι σκατά μαθαίνουν στα σχολεία; Όλες οι πλατείες έχουν γεμίσει μπάτσους και ασφαλίτες και οι κακόμοιροι οι πολίτες αισθάνονται "ασφαλείς". Εγώ δεν ξέρω, αλλά κάθε φορά που βλέπω μπάτσο στραβών κάπως, νοιώθω μια ανατριχίλα. Και όλοι πιστεύουν ότι η Αστυνομία δήλωσε το παρόν και γι αυτό δεν έγιναν επεισόδια. Ρε για κοίτα κάτι παιχνίδια που παίζει η μοίρα. Αντί να λυπούνται που δεν πήγε κανείς στην πορεία, χαίρονται που δεν τους έκαψαν το αμάξι. Πω, πω, έχουμε αρχίσει να παρουσιάζουμε σοβαρά συμπτώματα αποχαύνωσης.


Το ραδιόφωνο παίζει Bette Mindler (A rose), η ώρα είναι 12.50 μεσημέρι Σαββάτου 21 Νοεμβρίου και το ογδοηκοστό ένατο S.N.A.F.U. (με τη συνδρομή των αναγνωστών του αυτή τη φορά) αναμένει τη νέα του οθόνη -πρόκειται για μέσο ψυχοθεραπείας- και τυπώνει κάτι παρτιτούρες της καλής του. Καλή σας εβδομάδα και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κώστα.

No comments:

Post a Comment