Thursday, February 3, 2011

(23/5/99) Ένας σημαντικός άνθρωπος



Δεν είναι εύκολο να αποχαιρετά κανείς τους μύθους του, φίλες και φίλοι. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, κάποιοι άνθρωποι μας έχουν σημαδέψει και τους θεωρούμε αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας. Μπορεί να είναι άνθρωποι που γνωρίσαμε απευθείας, μπορεί να είναι άνθρωποι που γνωρίσαμε μέσα από αυτά που έκαναν ή μπορεί να είναι απλώς μύθοι. Όπως και να έχει όμως, μας σημάδεψαν και τους νοιώθουμε πολύ-πολύ κοντά μας.


Κάπως έτσι συνέβη με το μεγάλο απόντα αυτής της εβδομάδας, το Φρέντυ Γερμανό. Για το γράφοντα, ο συγγραφέας, δημοσιογράφος και τηλεορασάνθρωπος Φρέντυ, ήταν μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση. Βλέπετε, ήταν ο πρώτος χιουμορίστας συγγραφέας με τον οποίο ήρθε σε επαφή ο ανταποκριτής σας, στην τρυφερή ηλικία των 6 χρονών. Πριν από αρκετά χρόνια δηλαδή.


Ο Φρέντυ ήταν γνωστή φυσιογνωμία στους ανθρώπους της ηλικίας μου. Και αυτό, επειδή ήταν τηλεοπτικό πρόσωπο -κάτι ανάλογο με αυτούς που κάνουν τα τοκ σόου στην τηλεόραση σήμερα. Μόνο που το ύφος και το ήθος της τηλεόρασης που έκανε ο Φρέντυ Γερμανός, δεν είχε απολύτως καμία σχέση με το στυλ των αντίστοιχων εκπομπών στη σημερινή τηλεόραση. Όχι επειδή η τηλεόραση ήταν διαφορετική, αλλά επειδή ο ίδιος ήταν διαφορετικός.


Αλλά -τουλάχιστον για τον ανταποκριτή σας- το πραγματικό ζουμί του Φρέντυ, ήταν στο γράψιμο. Μέσα από το �Δις εξαμαρτείν�, το �Σκέψου πριν το αγοράσεις� και αργότερα τα υπόλοιπα βιβλία του, ο γράφων έμαθε ότι υπάρχει ένα στυλ γραψίματος που μπορεί να προκαλέσει γέλιο. Και μιλάμε για μια πραγματική αποκάλυψη, καθώς μέχρι τότε ξέραμε ότι το γέλιο έρχεται μόνο μέσα από μια κωμωδία. Είπαμε -ήμασταν κάπως πιο μικροί τότε, φίλες και φίλοι.


Πολύν καιρό αργότερα, μάθαμε για το γενικότερο ήθος του Φρέντυ Γερμανού, για τον τρόπο που ζούσε, για το ότι έγραφε πάντα στη γραφομηχανή, παρά το γεγονός ότι δεν ήξερε να της αλλάζει κορδέλα, για το ότι -σε πείσμα όλων- έμενε στην οδό Σόλωνος, για το πάθος του με τα πρόσωπα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, για την κόρη του, για τις σχέσεις του ή για την μπλε πολυκατοικία των Εξαρχείων. Όμως ήδη τον είχαμε αγαπήσει και τα υπόλοιπα ήρθαν να συμπληρώσουν την εικόνα που ήδη είχαμε.


Τον αγαπήσαμε το Φρέντυ, φίλες και φίλοι. Και του κάναμε τη μεγαλύτερη τιμή που μπορούσαμε -ενσωματώσαμε κουβέντες του στο λεξιλόγιό μας. Ένα μέρος από το στυλ γραψίματος του ανταποκριτή σας (αλλά και πολλών συνομηλίκων του που γράφουν), είναι κατευθείαν μέσα από τα βιβλία του Γερμανού. Πόσοι μπορούν να καυχηθούν ότι το πέτυχαν αυτό, σε μια χώρα που το λεξιλόγιο των αντρών καθορίζεται από τα �προβλέπεται� του ελληνικού στρατού και των γυναικών από τις σαπουνόπερες;


Και βεβαίως θα μας λείψει. Όπως όλοι οι σπάνιοι άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο, θα αφήσει μια τρύπα στο μυαλό μας, επειδή ξέρουμε ότι δε θα είναι πια εκεί, να χτυπάει τη γραφομηχανή, τα βράδια στην οδό Σόλωνος. Το παρήγορο -όπως με όλους τους σπάνιους ανθρώπους- είναι ότι αυτό που άφησε πίσω του θα εξακολουθήσει -ελπίζω- να επηρεάζει όσους έχουν την ευαισθησία να το καταλάβουν. Είναι κάτι καλοκαιρινά απομεσήμερα, που μόνο με Φρέντυ Γερμανό μπορούν να περάσουν.


Το ραδιόφωνο παίζει Simon and Garfunkel (America), η ώρα είναι τρεις παρά είκοσι μεσημέρι Κυριακής 23 Μαίου και το εκατοστό δέκατο πέμπτο S.N.A.F.U. έχει μπόλικο γράψιμο και ένα στομάχι που δεν είναι πολύ στα καλά του. Η καλή του απέκτησε ολοδικό της account και συνθέτει μανιωδώς και το νέο layout του S.N.A.F.U. ετοιμάζεται πυρετωδώς. Καλή σας εβδομάδα και μακάρι να είχα να σας προτείνω links για να δείτε κάτι από το Φρέντυ. Εκείνος μας έμαθε πολλά, αλλά εμείς προλάβαμε να του μάθουμε το Internet...

ΥΓ
Και αυτό το κείμενο είχε κυκλοφορήσει με λευκά γράμματα σε μαύρο φόντο. Δυστυχώς, όπως έλεγα και στο κείμενο με τίτλο
«Περί Θανάτων» (17/10/98), δεν ξέρω πώς να πετύχω το ίδιο στο Blogger, οπότε το αφήνω ίδιο με τα υπόλοιπα.

Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Φεβρουάριος 2011

No comments:

Post a Comment