Thursday, February 3, 2011

(12/4/99) Περί διπόλων



Εντάξει, φίλες και φίλοι, εντάξει. Καθυστερήσαμε για μια ημέρα. Κάτι το ’γιον Πάσχα, κάτι μια γρίπη που μας έκατσε στο σβέρκο σε ανύποπτο χρόνο (με τα πυρετά της και τα όλα της), ομολογώ ότι η προοπτική να καθίσω να γράψω μου φάνηκε ιδιαιτέρως επαχθής (και ειδεχθής) και έτσι μείνατε για μια μέρα άνευ S.N.A.F.U. Ελπίζω ότι δε σας στενοχώρησα πολύ και επανέρχομαι μια μέρα μετά για να επανορθώσω. Που λέει ο λόγος δηλαδή διότι δε σας κρύβω ότι αισθάνομαι κάπως αμήχανα.


Ο λόγος -προφανώς- είναι ότι τις τελευταίες ημέρες, έχω πέσει και εγώ θύμα των γεγονότων στη Γιουγκοσλαβία. Και παρά το γεγονός ότι δεν έχω τηλεόραση (και άρα γλυτώνω τις ασχήμιες των καναλιών μας), δεν έχω αποφύγει να πάρω μια μυρωδιά από το κλίμα πολέμου το οποίο καλλιεργείται από όλα τα ΜΜΕ, και κυρίως τα ελληνικά. Φαίνεται ότι οι εκλεκτοί συνάδελφοι έχουν σοβαρό πρόβλημα φίλες και φίλοι.


Οι υπερπαραγωγές των καναλιών έχουν ξεφύγει εντελώς καλοί μου αναγνώστες. Τίτλοι και εφέ, δραματική εκφώνηση και κινδυνολογία του κερατά, ανιστόρητες εκτιμήσεις και καθαρή μεροληψία υπέρ της μιας πλευράς (των σέρβων στην προκειμένη περίπτωση), έχουν κάνει τις ελληνικές ειδήσεις επιεικώς γελοίες. Και αν το θέμα δεν ήταν από μόνο του βάρβαρο, θα τους είχαμε πάρει με τις πέτρες. Αν αυτό είναι δημοσιογραφία, τότε ο ανταποκριτής σας κάνει άλλη δουλειά.


Το ενοχλητικότερο όλων ξέρετε ποιο είναι φίλες και φίλοι; Το ότι για μια ακόμα φορά, κάποιοι μαλάκες μας πετάνε στα μούτρα ένα δίπολο στο οποίο πρέπει να πάρουμε θέση. Κανένας κερατάς δε λέει ότι πρέπει να σταματήσει αυτός ο παραλογισμός επειδή είναι λάθος και επειδή σκοτώνονται άνθρωποι. Αν πρέπει να σταματήσει, αυτό πρέπει να γίνει επειδή οι σέρβοι έχουν δίκιο και είναι καλά παιδιά και αδέλφια μας. Πράγμα που σημαίνει ότι αν δεν ήταν αδέλφια μας, θα μπορούσαμε να τους γράψουμε σε ένα παλιό παπούτσι (ή και σε δύο) και να τους αφήσουμε να σκοτώνονται.


Ο ανταποκριτής σας -ειλικρινά δηλαδή, και χωρίς καμία τύψη- δεν αισθάνεται αδέλφια του τους σέρβους επειδή είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Ούτε βέβαια αισθάνεται ως εχθρούς τους αμερικάνους επειδή δεν είναι. Ένας πόλεμος, είτε είναι κακός είτε δεν είναι -το σε τι Θεό πιστεύουν οι εμπλεκόμενοι ελάχιστα αλλάζει το γεγονός ότι σκοτώνονται άνθρωποι, ότι καταστρέφονται σπίτια και ότι όλες οι γύρω χώρες θα γεμίσουν πρόσφυγες. Τι πάει να πει �χριστιανοί ορθόδοξοι� δηλαδή; Και μέχρι πότε θα δικαιώνονται κάποιοι επειδή πιστεύουν στο Θεό με τον ένα τρόπο και όχι με τον άλλον;


Τις προάλλες, μιλούσα με ένα φίλο και συνάδελφο και έλεγα τα περί ανθρωπισμού, για να εισπράξω ένα �καλός ο ανθρωπισμός αλλά εξαρτάται ποιόν εξυπηρετεί�. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά μου καλοί μου αναγνώστες. Ο ανθρωπισμός δεν εξυπηρετεί κανέναν, εκτός από τον ίδιο τον άνθρωπο. Χρειάζεται δηλαδή να έχεις κρυφές και μύχιες σκέψεις για να πρέπει να είσαι κατά του πολέμου; Το απλό �δε γουστάρω να σκοτώσω κανέναν και δε γουστάρω να σκοτωθώ�, δεν είναι αρκετό; Γιατί; Επειδή μερικοί αληταράδες, έχουν χρησιμοποιήσει τη λογική αυτή για να μεταμφιέσουν τα σχέδιά τους; Μερικά πράγματα είναι όπως είναι, ό,τι και να κάνει το Στέητ Ντιπάρτμεντ.


Πολλά πράγματα συμβαίνουν για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα κάποιων -αυτό πλέον το ξέρουμε καλά. Μόνο που μερικές φορές, καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι απλοί σκοποί είναι και οι πιο ξεκάθαροι. Το να αποδεχτεί κανείς τους αμερικανούς σα λάθος και τους σέρβους σα σωστούς, σημαίνει αυτόματα ότι παραδέχεται ότι ένας πόλεμος μπορεί να είναι καλός ή κακός κατά περίπτωση -όπως ας πούμε ο πόλεμος κατά του Σαντάμ πριν από μερικά χρόνια. Και όσο υπάρχει αυτή η λογική, αργά ή γρήγορα κάποιος βρεθεί να μπριζώσει ένα λαό να πάει να σκοτωθεί. Πως το έλεγαν οι Crass; Fight war -not wars, το έλεγαν.


Το ραδιόφωνο παίζει Rainbow (Sixteenth Century Greensleeves), η ώρα είναι μία, μεσημέρι Δευτέρας 12 Απριλίου, και το εκατοστό ένατο S.N.A.F.U. αν και ελαφρώς αδιάθετο πάει να εργαστεί -από αύριο αρχίζουν όλοι να ζητούν- ενώ η Ελένη ετοιμάζεται να πάει τον αδελφό της στα ΚΤΕΛ για να επιστρέψει στο στράτευμα. Καλή σας εβδομάδα.

No comments:

Post a Comment