Wednesday, February 2, 2011

(26/9/98) Περί εγκατάλειψης



Υπάρχει κάτι που όσο κυκλοφορώ μέσα στο Δίκτυο φίλες και φίλοι, με ενοχλεί όλο και περισσότερο, ίσως επειδή φαίνεται όλο και περισσότερο. Και αυτό είναι τα εγκαταλελειμμένα sites, Usenet groups ή λίστες. Αν και το Δίκτυο μεγαλώνει, γίνεται πιο προσεγμένο και οι δουλειές πιο ολοκληρωμένες (γενικώς ειπείν), πολύ συχνά, άλλοτε από κάποιο παλιό link, άλλοτε από κάποιο ξεχασμένο bookmark file (μη μου πείτε ότι έχετε μόνο ένα) και άλλοτε από κάποιον κατάλογο του Yahoo!, θα βρεθείτε μπροστά σε ένα site που φωνάζει ότι έχει ξεχαστεί.


Η αισθητική και ο σχεδιασμός του, είναι αρκετά για να καταλάβει κανείς ότι η τελευταία ανανέωση έγινε πριν από ένα χρόνο. Το περιεχόμενο είναι πολυκαιρισμένο και τα μηνύματα στο Guest Book δεν έχουν ανανεωθεί εδώ και έξι μήνες. Η προτροπή "στείλτε μας μήνυμα για να βελτιώσουμε το site -ελπίζουμε στη βοήθειά σας για να γίνουμε καλύτεροι", κάνει τα πράγματα χειρότερα. Θυμίζει εκείνες τις ταμπέλες που παραμένουν ακόμα στις ερειπωμένες πόλεις-φαντάσματα του παλιού φαρ ουέστ. Και όχι πάντα μέσα από την κωμική ματιά του Morris στο Λούκυ Λουκ.


Το θέαμα αυτό φίλες και φίλοι, είναι από τα χειρότερα που υπάρχουν στο Δίκτυο. Και δεν ισχύει μόνο για τα sites. Ακόμα χειρότερο είναι στο Usenet και στις λίστες, που μετά από μήνες σιωπής, ένα mail (ή ένα post) του τύπου "Λειτουργεί ακόμα η λίστα;" θυμίζει συζητήσεις που έγιναν κάποτε, διαφωνίες και λογομαχίες, επιχειρήματα και προβληματισμούς. Θυμίζουν μια επικοινωνία που κόπηκε με τον ίδιο απότομο τρόπο που ξεκίνησε. Αν ένα site μοιάζει με εγκαταλελειμμένο κτίριο, μια λίστα ή ένα group μοιάζει με ένα μπαρ στο οποία έχει απομείνει μόνο ο μπάρμαν και η σερβιτόρα. Ιδιαίτερα δυσάρεστο φίλες και φίλοι.


Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι δημιουργοί ενός site ή ενός forum επικοινωνίας μέσα στο Δίκτυο, είναι ότι τα πράγματα αυτά, αποκτούν δική τους ζωή. Ένα site, είναι κάτι παραπάνω από μια αποθήκη αρχείων, ό,τι τύπου site και να είναι (web, FTP, gopher κλπ). Οι πληροφορίες και η ζωντάνια των ανθρώπων που τις πρωτοέβαλαν εκεί, αντηχούν ακόμα και αν το site μείνει για καιρό χωρίς φροντίδα. Και αντηχούν δυσάρεστα. Λένε ότι το Δίκτυο είναι ά-χωρο και ά-χρονο, όμως υπάρχουν πράγματα που ορίζουν και εκεί το χώρο και το χρόνο -όλοι όσοι έχουν κάτσει στο Δίκτυο για λίγο παραπάνω από μια μέρα, το ξέρουν καλά. Τα πράγματα αυτά ή για την ακρίβεια η έλλειψή τους, μένει σαν ένα μνημείο της αδυναμίας κάποιων να καταλάβουν ότι αν αποφασίσεις να υπάρξεις μέσα στο Internet, πρέπει να το κάνεις all the way.


Στις περιπτώσεις που το εν λόγω site είναι εταιρικού χαρακτήρα, τα πράγματα είναι χειρότερα. Εκεί, η εταιρία που βρίσκεται πίσω από το site, δείχνει ότι όχι μόνο δεν έχει σχέση με το Internet, αλλά ότι έχει γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων της όλους τους επισκέπτες (και εν δυνάμει πελάτες) της. Κάποιος τρίχας αποφάσισε να δώσει στην εταιρία ένα μοντέρνο λουκ -έτσι για να έχουμε να γράφουμε κάτι στις κάρτες μας- και από εκεί και πέρα το πράγμα κόλλησε. Ο τεράστιος όγκος πραγμάτων που θα μπορούσε η εταιρία να προσφέρει δεν μπαίνει ποτέ στο site, οι επισκέπτες παύουν να έρχονται -αν ήρθαν και ποτέ- και κάπως έτσι κλείνει άλλο ένα κεφάλαιο στην ένδοξη ιστορία του Internet. Θλιβερό αλλά και ταυτόχρονα εξοργιστικό φίλες και φίλοι. Ειδικά αν σκεφτείτε ότι κάποιοι πληρώθηκαν για να το κάνουν.


Το παράπονο του γράφοντος βέβαια, είναι πολύ μεγαλύτερο για τα sites "ιδιωτικής πρωτοβουλίας". Και αυτό επειδή εκεί βλέπει κανείς πολύ περισσότερο μεράκι και πολύ μεγαλύτερη διάθεση για να γίνει κάτι. Δεν μπορούμε βέβαια να έχουμε την απαίτηση ένας άνθρωπος να αφιερώνει όλον του το χρόνο για να δώσει κάτι μέσω Internet -όπως λέω συνήθως, ζούμε και εκτός Δικτύου. Όμως πολλά από τα sites αυτά θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί κάπως διαφορετικά, αν τα πράγματα δεν έτρεχαν τόσο πολύ και μάλιστα προς την κατεύθυνση που τρέχουν. Όλο αυτό το περιεχόμενο, όλη αυτή η δουλειά, όλες αυτές οι ώρες, είναι κρίμα να πηγαίνουν χαμένα.


A, και επειδή κάποιοι φίλοι το ανέφεραν, δεν έχω να σχολιάσω τίποτα περί του θέματος της εβδομάδος (Ματέι, αστυνομία κλπ). Ο καθένας λογοδοτεί πρωτίστως στον εαυτό του και έπειτα στην κοινωνία ή οπουδήποτε αλλού. Ως εκ τούτου, όσοι εκ των εμπλεκομένων (αμέσως ή εμμέσως) διαθέτουν συνείδηση, ψυχή ή οποιασδήποτε άλλης μορφής ανωτέρου επιπέδου υπόσταση, ας τα βρουν με αυτήν. Εμείς, τι να σχολιάσουμε;


Το ραδιόφωνο παίζει, Queen (Death on two legs) η ώρα είναι και το ογδοηκοστό πρώτο S.N.A.F.U. πάει για φαγητό. Έπεται νέο session υπολογιστού στο σπίτι της Ελένης και χρειάζονται προμήθειες. Σας το είπα ότι η καλή μου απέκτησε δικό της μηχανάκι επί τέλους και μάλιστα καλό; ’ντε για να ξαναβρεί το S.N.A.F.U. και τη διορθώτριά του. Καλή σας εβδομάδα.

No comments:

Post a Comment